AppGeji – แอพเกจิ

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 49 เดชเสี่ยตง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอสวมโขนเสมียนแดนสงวนหรือ ‘ขังเดียว’ ได้ ๓-๔ วัน ผมเริ่มเดินเครื่องเดินงานต่อ โดยเสนอให้ผู้บังคับแดนจัดตำรวจรักษาการณ์ภายใน นำผู้รับการอบรมที่ขังอยู่ในคอกซีเมนต์บนตึกหมุนเวียนไปพบแพทย์ยังแดนพยาบาลตรวจรักษาโรคผิวหนังนับแต่ หิด กลาก เกลื้อน สังคัง ซึ่งเรื่องนี้พัศดีตรี หัวหน้าลอ

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 48 แท็กซี่ลาดยาว (เขียนโดย สุริยัน ศักดิ์ไธสง) เสียงประตูเหล็กท้ายตึกถูกปิดดังตึง นักศึกษาอาชญวิทยา(อันธพาล) แต่ละบางภายในห้องเคลื่อนไหวทำกิจตน ส่วนผมเข้าบอกเล่ากิจคุมรถบรรทุกอาหารแดนสงวนหรือขังเดี่ยวมิให้ถูกปล้นอาหารจากสมุนเสี่ยตงที่ผ่านมาให้ทราบตามธรรมเนียม ก็ได้รับคำชมพอชื่นทรวง เสร็จเรื่องจากพี่ยอด ผมถอยกลับไปยังที่นอน เห็นแผ่นกระดานมีที่นอนซึ่งใช้ผ้าห่มเย็บติดกันอย่างดี จึงออกปากกับลุงทองผู้นอนก่ายหน้าผากอยู้ใกล้ๆ “ลุง…มีคนมานอนที่นี่แล้วหรือ” นัยน์ตาเปิดสนิทผู้อาวุโสวัยเปิดกว้าง ท่อนแขนติดหนังหุ้มเนื้อยับย่นตามวัยยกออกจากหน้าผาก ยิ้มโชว์ฟันทองบริเวณเขื่อนหน้าเหลืองอร่าม

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 47 อาชีพนักเลง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) กลางแสงอาทิตย์ร้อนฉ่า ผมปั่นจักรยาน ๒ ล้อไปบนถนนลูกรังจากหน้าแดนโรงพิมพ์สถานที่เกิดงานปล้นอันไม่มีที่ใดในโลกเขาปล้นกัน อย่างอ่อนใจที่ “ศักดิ์” นักเลงกำลังถูกยาอุบาทว์พร่าผลาญไม่ละเว้นรุ่น อย่างไรพอปั่นรถเข้าแดนได้ผมตามหามหาเหน่, อนันต์ ยืนยง, แอ๊ด เสือเผ่น, รุ่ง รัชนี

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 46 ปล้นกลางคุก (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) หลังแยกย้ายกับกลุ่มดาราดังผู้ประกาศล้างบางมาเฟียยาเสพติดแล้ว ผมตามแอ๊ด เสือเผ่นกับอนันต์ ยืนยง ไปยังด้านหลังของโรงงาน ซึ่งสร้างเสร็จแล้ว แต่ที่ทิ้งรกร้างไว้ พบเหล่าสมาชิกใหม่อันมหาเหน่, รุ่ง รัชนี และไอ้เดี่ยวเด็กของมหาเหน่ วัย ๑๙-๒๐ ปี

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 45 หลอมใจเป็นเหล็ก (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ตะวันสีทองลอยดวงต่ำเกือบจรดกำแพงสีเทาสูงตระหง่านภายในพื้นที่ ๕๐๐ ไร่ แล้ววผมซึ่งรวมอยู่ในกลุ่มน้องใหม่ ชมบรรดาชายฉกรรจ์แก้ผ้าอาบน้ำ พร้อมชักเสื้อผ้าชุดทำงานของตนมานับแต่หลังอาหารเย็นเริ่มตระหนักถึงคำพูดตำรวจนายหนึ่งที่ว่า “ทุกคนต้องทำงานหนัก มีผลงานแลกเสรีภาพ” เมื่ออาบน้ำซักเสื้อ กางเกงพร้อมกันในตัวเสร็จต่างวิ่งไปตากยังราวลวดที่ขึงค้ำไว้ด้วยเสาปูน ๒ ต้น แล้วจึงไปรวมกันยังท้ายตึกรูปทรงที ทยอยกันขึ้นตึกพักผ่อน

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 44 ชาติทมิฬ (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ที่สุด โลกในกำแพงทุ่งบางเขนยามเที่ยง ณ ตำบลลาดยาวก็เติมรสให้กับชีวิตยิ่งขึ้น นับแต่ถูกคำสั่งให้กินก้นบุหรี่ของตนพร้อมกับประดานักบู๊จากหลายท้องที่รวม ๑๘ นายได้ไม่เบา เพราะตลอดเวลาเคยใช้แต่สูบ ต่อมาพอทำทะเบียนประวัติเสร็จทุกราย เหล่าคอสิงห์ทุกโต๊ะภายในที่ทำการพากันลุกไปตรวจค้นสมบัติพัสถานของแต่ละคนที่หอบมาจากสถานีตำรวจหลุดกระจายกลาดเกลื่อนเหมือนมิได้ใช้มือ ๑๘ นักบู๊นั่งขัดสมาธิบนพื้นหินขัดอย่างสงบ สำหรับความคิดผมเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เพียงรู้จกคุกเป็นครั้งแรก เกิดความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์ต่อราชทัณฑ์กลุ่มนั้นทันที

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 43 สู่ทุ่งบางเขน (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ๔ ทุ่มแล้ว บนสถานีตำรวจนครบาลนางเลิ้งเปิดไฟสว่างโร่บรรยากาศรอบตัวเงียบหงอย ชาวตะรางส่วนใหญ่นิทราหัวหางเกยก้มตามสภาพห้องอำนวยให้ บังเซ็มรุ่นอาวุโสย่านยมราชก็เพิ่มหลับไปเมื่อครู่ ส่วนตัวเองใช้แขนซ้ายหนุนหัวแขนขวาก่ายหน้าผากหลับตาคิดไปถึงวันที่นายเอ วัยรุ่นข่มขืนน้องสาวตนเองขณะล่ำลาผมด้วยน้ำตานองหน้าก่อนถูกส่งตัวไปศาลอาญา ซึ่งวันนั้นผมได้บอกเขาไปว่า “การทรมานหรือทำร้ายตัวเองตามที่คิดนั้นเป็นเรื่องบ้าๆ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุจำไว้” หมดจากคิดเรื่องชาวบ้าน ผมมองดูตัวเองบ้าง โดยเฉพาะวันที่บันดาลโทสะต่อยหน้าสิบเวรโดยนึกฉุนความวู่วามของตนในวันนั้นอย่างท้อแท้ เพราะนับแต่เช้าพรุ่งนี้เป็นต้นไป

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 42 เจ็บแต่จริง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) แล้ววันที่ คีย์ใหญ่ ชาวตะราง อนันต์ ยืนยง สิงห์ภูเขาทองอันสก็อต สน.สำราญราษฎร์ชมชอบเป็นนักหนาถึงวาระโยกจาก สน.นางเลิ้งไปอยู่ยังสถานฝึก บรมวิชาชีพลาดยาว อ.บางเขน ตามคำสั่งหัวหน้าคณะปฏิวัติก็ถึงในวันนี้แล้ว ดังนั้น นับแต่ตะวันเยี่ยมฟ้าบรรดาชาวตะรางชาย-หญิงที่เพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ ราว

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 41 บ้านนักเลง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) และแล้ว เวลา ๓ วันแรกก็สามารถช่วยให้ผมเคลียร์ตัวเองกับพนักงานสอบสวน สน.พญาไทเจ้าของคดีและเจ้าของท้องที่เกิดเหตุปล้นสถานบริการอาบ-อบ-นวดไมอามี่ได้เป็นที่เรียบร้อย โดยมีประจักษ์พยาน ๕ ปากยืนยันว่า ๑ ใน ๔ ที่ร่วมปล้นและยังจับตัวไม่ได้นั้นไม่ใช่ผม นักปล้นรายนั้นร่างสูงใหญ่กว่าผมแยะ จบไปได้อีกคดีหนึ่ง