AppGeji – แอพเกจิ

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 11 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) อยากตอบโต้ต่อสิ่งที่รุณ ตาแดงแสดงออกทั้งกิริยากับวาจาก็นึกถึงคำพูดพระคุณเจ้าหลวงพ่อมิให้ “เป่าไฟใต้ลม” จึงได้แต่สงบรับฟัง เจ้าพ่อตาแดงเห็นผมสงบนิ่งกล่าวสุ้มเสียงนุ่มลง “เรารู้ว่าสิ่งที่เปี๊ยกพูดมาเมื่อกี้พูดด้วยเจตนาดี แต่เปี๊ยกรู้ไหมว่าพวกนายทุนมันกว้านซื้อจากชาวบ้านไร่ละเท่าไหร่? อย่างสูงสุดพันเดียวสำหรับที่ราบโล่ง ส่วนชาวบ้านที่ขายที่ไป เมื่อไม่มีที่ทำกินก็บุกรุกป่าหาที่ทำกินใหม่ทำให้ป่าฉิบหายวายวอดขนาดไหนใเฉพราะที่ที่เรากับชาญจับจองไว้ยุคก่อนเป็นพื้นที่ติดต่อกับเขาชะเมา ถ้าเราขายหรือเปิดให้พวกทำไม้เถื่อนผ่านเข้าไปได้รับประกันไม่เกิน ๓ ปีป่าวอดวาย” รุณหยุดระบายลมหายใจยาวทรุดลงนั่งบนแคร่ม สีหน้าเครียดเมื่อครู่จางไป

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 10 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) คำขอเป็นผู้สอบปากคำชาวบ้านถึงการหายตัวของเสืออิ้นหลังถูกยิงของผมทำให้รุณ ตาแดงมิได้ออกอาการอันส่ออารมณ์ร้าย ถึงกระนั้นนักเลงปืนผิวนิลก็ยังไม่ยอมเปืดปากให้ดำเนินการตามขอในทันที ครู่หนึ่งรุณสะบัดหน้าไปทางลุงโป้ชาวบ้านสูงวัยผู้นำข่าวร้ายมาบอก สั่งความเสียงเข้ม “ลุงโป้อยู่กับเพื่อนผมนะ” “ตกลงนายรุณ” “เปี๊ยก” เพื่อนเจาะจงที่ผม สุ้มเสียงเบาแผ่ว “ทุกวินาทีมีค่าต่ออิ้น เราต้องช่วยเหลือมันนะ” “เราจะใช้เวลาพูดคุยให้เร็วที่สุด” “ถ้างั้นเราจะไปรอที่รถ” จบคำร่างผิวสีนิลสันทัดในชุดนัดกุมสวมทับด้วยแจ๊กเก็ตฟีลด์ผละนำสมุนทั้ง

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 58 วิญญาณไอ้หลอ (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) สิ้นบัญชาผู้อาวุโสให้แย่งชิงศพ ไอ้หลอ พลังฝูงชนกว่าพันนามแผดเสียงสบถเกี้ยวกราด พร้อมกระชับไม้ในมือโผออกกลางสนามอันหน่วยปราบจราจลจังก้าเป็น “ด่านคน” ตั้งรับจึงปะทะกันตรงๆ ทั้งรุนแรงกว่าการปะทะกันเมื่อครู่แลอลหม่านไปทั้งสนาม เสียงไซเรน เสียงเครื่องยนต์คอปเตอร์ พาหนะท่านนายกรัฐมนตรีกับคณะผู้ติดตาม อันบัดนี้ดึงเครื่องลอยลำอยู่สูงกว่าหลังคาตึกแดนโรงพิมพ์เล็กน้อย ก่นเสียงสะท้านคล้ายปราถนาชมเหตุ ส่วนผมกับเพื่อนรวมทั้งลุงเหลา, ยูร,

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 9 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) กติกาเถื่อนอันไม่ต่างประกาศิตโหดของนักเลงปืนผิวนิลผู้สหายทำเอาผมแอะไม่ออก แต่ด้วยวิสัยไม่นิยมความรุนแรงตราบที่ยังมองเห็นทางออกจึงเ ก็บความคิดที่ค้านกับน้ำคำเขาไว้ตรอง เฉพาะอย่างยิ่งกรณีนักเลงสิงห์ป่าซุงที่สมุนของเขาจับได้ ๒ คน ซึ่งตะโกนให้เขาฆ่าทิ้งเมื่อครู่ยิ่งไม่สมควรก่อให้เรื่องยืดเยื้อ เพราะเท่าที่ทราบในยุคที่ผมกับ เก๊าตี๋ แดงไบเล่ย์ ปุระเบิดขวด และ ดำเอสโซ่ ยกโขยงมาทำธุรกิจบาร์-บ่อนที่อู่ตะเภานั้น ทราบว่ากลุ่มนักเลงสิงห์ป่าซุงมีลูกพี่เยี่ยม

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 8 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ตะวันลอยดวงต่ำลงทุกที จี๊ปเล็กโดยโซเฟอร์รุณ ตาแดงคนเดิมตะบึงออกนอกเส้นทางสุขุมวิทอันผมยึดเป็ยหลักในการเดินทาง ผ่านถนนลาดยางสองฝั่งถนนปลูกเงาะซึ่งกำลังติดผลอ่อนได้ประมาณ ๒ กิโลเมตร ถนนได้เปลี่ยนเป็นลูกรังมีหลุมบ่อเล็กใหญ่ไม่แผกทางเข้าบ้านเมียสาวของเขา จึงคว้าจับกานเหล็กหลังคารถไว้มั่น นักเลงผิวนิลัวเราะเสียงดัง แต่แล้วก็รีบหักพวงมาลัยรถหลบหลุมขนาดใหญ่ได้หวุดหวิด “เกือบประเดิมเข็นแล้วไหมล่ะ” ผมเย้า “เส้นทางนี่แต่ก่อนเป็นทางเกวียน รถเล็กวิ่งสวนกันแทบไม่ได้ พอมีรถบรรทุกถ่านบรรทุกไม้เข้ามาวิ่งเลยเละ…นี่ถ้าไม่ได้เราเข้าไปเกี่ยวข้องป่านนี้ฉิบหายกว่านี้…”

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 57 หัวใจหุ้มเหล็ก (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) ค่อนรุ่งแล้ว ฟ้าสีเงินบอกกำหนดดาวลับเดือนลา ณ ใต้หล้า นรกในกำแพงสีเทาหมอกลงจัดจนมองความเคลื่อนไหวระยะ ๒๐-๓๐ เมตรรางเลือน ความหนาวเย็นเสียดแทรกราวถูกศัลยกรรมกระดูก นักบู๊ ๓๐ นายรวมทั้ง มหาเน่ นัน รุ่ง

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 7 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอล้วงมีดโบว์วี่จากกระเป๋าใส่ปืนเอ็ม-๑๖ ของรุณ ตาแดงที่ถอดออกเป็นชิ้นได้ ผมเปลือยฝักเหน็บไว้ด้านหลังปราบเข้าหาร่างครูสมพรจัดการตัดเชือกไนล่อนมัดผ้าใบที่เสือธมกับสมุนใช้ห่อร่างครูยอดนักสู้โดยไม่นำพาเพื่อนมุ่งรถไปยังที่ใด เมื่อคลี่ผ้าใบฝุ่นเขรมอะออก สิ่งที่ปรากฏเป็นชายสูงวัยหรือครูสมพรสภาพใบหน้าขะมุกขะมอบเยิ้มเหงื่อเป็นมันปลาบ นัยน์ตาผิดสนิทค่อยๆ เปิดลืมขึ้นมองหน้าผมริมฝีปากหนาแห้งผากพะเยิบๆ คล้ายใคร่เปิดปากกล่าวสักประโยคแลยากเย็นนัก ผมก้มลงช้อนร่างหนักอึ้งขึ้นนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ก่อนขยับให้ศีรษะผู้สูงวัยมาพาดกับท่อนขาซ้าย มือขวาล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าหลังเช็ดทั่วไปหน้า ครูยอดทรหดหายใจแผ่วลง สายตาที่เริ่มคุ้นแสงแดดเปิดกว้างมองผมเสียงแหบพร่าลอดออกมาจนได้ “ขอบคุณมาก

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 6 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) ตะวันร้อนฉ่าตรงหัวแล้ว จิ๊ปวิลลี่โดยโชเฟอร์นักเลงผิวนิลซึ่งผมนั่งขนาบคู่อยู่วิ่งลุยฝุ่นไปบนถนนลูกรังขรุขระอีกพักเดียวก็ปรากฏหมู่บ้านเล็กๆ ปลูกเป็นห้องแถวไม้ชั้นเดียว และมีบ้างปลูกเป็นขนำมุงจากหรือแฝกเรียงรายอยู่สองข้างทาง พอรถผ่านเข้าเขตหมู่บ้านผมเห็นป้ายชื่อบอกนามหมู่บ้าน หนองผักเป็ด ฝุ่นจับเขรอะ รุณหักพวงมาลัยเลี้ยวขวาตรงโคกถนนซึ่งเป็นทางสองแพร่ง แพร่งหนึ่งมีแผ่นป้ายไม้ทำลูกศรชี้ระบุหมู่บ้านเขาวง อีกแพร่งหนึ่งเป็นทางเกวียนกว้างพอรถวิ่นสวนกันได้ฉิวเฉียด สองข้างทางเป็นไร่พริกไทยเขียวชอุ่ม รุณหักพวงมาลัยเลี้ยวขวาอีกครั้ง คราวนี้เบื้องหน้าปรากฏเรือนไม้หลังขนาดย่อมยกพื้นใต้ถุนสูง บริเวณหน้าบ้านเป็นลานดินสะอาดตามีรถอีแต๋นโกโรโกโสจอดอยู่คันเดียว เสียงเครื่องยนต์จี๊ปเล็กเรียกสาววัย

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 5 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอผ่านประตูห้องหอวิมานกาม ซอย ๒ ของเมืองแกลงเข้าไป สัมผัสแรกที่ได้รับเป็นกลิ่นน้ำหอมและกลิ่นแป้งหอมกรุ่นทั่วห้องซึ่งคับแคบพอกับห้องโรงแรมราคาถูกตามภูธรทั่วๆ ไป ภายในห้องมีเตียงไม่เก่าๆ วางทับด้วยที่นอนปูผ้าคลุมสีฟ้ายับย่น บริเวณโดยรอบฝาห้องมีปกนิตยสารรูปดาราทีวี และดาราภาพยนต์ชายหญิงปะติดอยู่เต็ม ตรงปลายเตียงติดฝาห้องวางรองเท้าฟองน้ำ ๒ คู่ กับรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีขาวอีก ๑