AppGeji – แอพเกจิ

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 26 ตอนจบ (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ระหว่างตกอยู่ในห้วงสับสนพฤติกรรมเพื่อนมิทันจาง กลับบังเกิดเสียงผู้คนเรียกหากันอื้ออึงในความมืดจากบ้านหลังใหญ่ ครู่เดียวแสงไฟฉายสว่างวูบวาบระคนเสียงฝีเท้าคนมุ่งมาที่บังกะโล ผมกัดฟันกรอดตัดสินใจพร้อมเผชิญภยันตราย เพียงขอให้ได้พบเพื่อนอีกครั้ง เมื่อลงมติใจแล้ว สิ่งที่ทำคือลงจากบังกะโลไปต้อนรับทุกคนที่กำลังมุ่งมา พอก้าวสุดขั้นบันได เจ้าของหุ่นกำยำผิวนิลมือขวาถือปืนลูกซองยาว ๕ นัด หน้าตาบูดบึ้ง ถามเสียงเข้ม “ไอ้รุณงัดตู้เอาปืนไปแล้วใช่ไหม?”

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 25 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ผลจากการเผชิญหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์ที่หัวแหลมสลักเพชรที่ผ่านมาทำเอาผมหมดอารมณ์เที่ยวเตร่ จึงออกปากชวนรุณ ตาแดงกลับไปที่ท่าเรือโดยอ้างว่าหิวซึ่งเพื่อนก็ไม่ขัดใจ พาเดินเลียบหาดกลับไปพบแสงสว่างกับนักเที่ยวราตรีที่ยังป้อสาวตามปกติโดยไม่มีใครรู้ระแคะระคายเรื่องที่เกิดกบเรา ๒ คนเลย ช่วงเดินกลับผมคิดไม่ตกว่ากลุ่มชายฉกรรจ์นั่นมันโผล่ออกมาทำไม? หรือว่าบริเวณนั่นเป็นเขตหวงห้ามจำเพาะของบุคคลกลุ่มหนึ่ง ที่คิดว่าผมกับเพื่อนจะฝ่าเข้สไปเห็นพฤติกรรมผิดกฏหมาย จึงออกมาขวางไว้ ถ้าเช่นนั้น ทำไมรุณไม่รู้จักพวกมัน แต่มันรู้จักรุณ อีกทั้งคล้ายรู้จักอย่างดีด้วย กลับถึงท่าเรือสลักเพชร

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 24 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ผมเองเมื่อปะโฉมหนุ่มใหญ่ร่างกำยำผิวนิลดุจเดียวกับรุณ ตาแดง ย่อมซึมซาบดีว่า ชายผู้นั้นต้องเป็น “พี่ไม” พี่ชายของเขา จึงยกมือกระทำคารวะ “สวัสดีครับ พี่” หางตาของคนเจนชีวิตฉวัดมองผมวิบหนึ่ง พลางรับไหว้ด้วยท่าทีปกติทั้งออกปากเชื้อเชิญเสียงห้าวๆ “เชิญข้างใน น้อง” จบคำ ร่างกำยำดำทะมึนเปลือยท่อนบนอันเหลืองอร่ามสร้อยคอทองคำน้ำหนักประมาณ

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 23 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) บ่ายโขแล้ว ฝนเริ่มขาดเม็ด แต่สภาพทะเลเบื้องหน้ายังอึมครึมเนื่องจากเมฆฝนหนาทึบบดบังแสงอาทิตย์จนไม่อาจสาดสู่โลกได้ รุณสูบบุหรี่จัด กินเบียร์เก่งปานท้องอูฐ มิหนำซ้ำยังใช้ห้องน้ำบรรเทาทุกข์ครั้งเดียวราวกับน้ำเมรัยระเหยได้ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ ส่วนบุคคลที่เราคอยอันได้แก่ “ไต๋” เรือที่จะนำเรือพาเราข้ามทะเลไปเกาะช้าง จนปานนี้ยังไม่เห็นวี่แวว ช่วงที่รอคอยดังกล่าวจึงไม่ต่ำกว่า ๒ ครั้งที่รุณเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือตน

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 22 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ต่อมารุณกับผมได้กลับขึ้นเรือนท่ามกลางญาติๆ ครูม่วงยังหลับสนิทเหมือนเดิม จึงพยายามเดินให้เกิดเสียงเบาที่สุด ระหว่างจุดธูปเทียนลงคุกเข่าพนมมือต่อหน้าศพครูพรครูนักสู้อันกลิ่นน้ำเหลืองยังอวลอยู่ทั่วตัวเรือน ผมเห็นรุณทำปากขมุบขมิบปิดตาพริ้ม ไม่ทราบเขากล่าวกับดวงวิญญาณครูพรเช่นไร พอก้มลงกราบอำลาและถอนตัวยืนเต็มร่าง เสียงไก่บ้านขันเจื้อยแจ้วรับขานกันแล้ว ผมตัดใจก้าวเข้าไปหาครูสาวขณะยืนที่ระเบียง ดูเหมือนสาวเจ้ารู้การมาของผม เอ่ยปากเสียงกังวานนุ่มทั้งๆ ที่ไม่หันมอง “นึกว่าม่วงจะไม่ได้อวยชัยให้พรคุณเสียอีก” “ผมมาแล้วนี่ครับ” หญิงสาวหันขวับมาเผชิญหน้าก่อนชำเลืองไปทางรุณ

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 21 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ทั้ง ๔ ชายฉกรรจ์ดูเหมือนคนหนึ่งหุ่นสูงกำยำ ใบหน้าสี่เหลี่ยม วัย ๓๐ ปี ติดหนวดเรียวเข้มใต้จมูกชวนสะดุดตา เหล่มองผมตั้งแต่ก้าวขึ้นสุดขั้นบันไดและปราดมาหา พลางเสียบปืนสั้นขนาด ๑๑ ม.ม. เข้าซอกเอวซ้าย ปากบอกเสียงดัง “เจอกันอีกแล้ว”

“กรมการนักเลงโต” เมื่อครั้งสยามต้องใช้ “นักเลง-โจร-ผู้ร้าย” มาเป็นผู้คุมกฎ กาลครั้งหนึ่งในสมัยโบราณ (แต่ก็ไม่นานมากนัก) การปกครองโดยเฉพาะตามหัวเมืองนั้นมิได้เป็นระบบระเบียบแบบแผนมากนัก แม้เจ้าเมืองจะมีอำนาจในทางทฤษฎีแต่ในชั้นการปฏิบัติบางทีก็ไม่ค่อยมีประสิทธิภาพ เพราะใช่ว่าชาวบ้านจะยอมรับ และยอมทำตามกันได้ง่ายๆ เพราะรัฐแบบเดิมเป็นรัฐแบบที่ชาวบ้านมิได้มีส่วนได้สักเท่าไหร่ มีแต่ส่วนเสียซะมาก เพื่อให้การปกครองเป็นไปโดยมีประสิทธิภาพ เจ้าเมืองสมัยก่อนจึงเลือกที่จะหาคนที่ชาวบ้านให้ความยำเกรง (หรือหวาดกลัว) มาเป็นผู้ที่ถืออำนาจในการบังคับกะเกณฑ์ราษฎรให้ปฏิบัติตามกฎหมายและนโยบายของเจ้าเมือง ดังที่ สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ได้ทรงเล่าถึงการตั้ง

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 20 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ด้วยความอาทรของ “ครูม่วง” ครูน้อยสาวสวยโรงเรียนวัดเขาชากโดนซึ่งผมมาทราบภายหลังค่ำคืนนี้ รุณ จอน กลิ้น และผมจึงได้รับประทานอาหารอันส่วนใหญ่มาจากทะเลจนอิ่มแปล้ พอละจากวงอาหารใต้ถุนเรือนซึ่งมีเหลืออยู่โต๊ะเดียวไปยืนอัดบุหรี่รับลมชมทิวไผ่ลู่ลม ก็ปรากฏเสียงกระแอมเบาๆ จากซากเกียนเก่าๆ จึงหันไปทางเสียงพบเงาตะคุ่มๆ ของรุณ ตาแดงนั่งอยู่ห่างราว ๗-๘ เมตรก็เข้าไปหา

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 19 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) คืนนี้ฟ้าสีดำผืนใหญ่ประดับเดือนดาวสุกปลั่ง ตลอดสองข้างทางถนนลูกรังสายวังหิน-แม่พิมพ์ว่างโหรงราวเส้นทางในป่า หมู่ไม้ใหญ่เล็กที่ยืนต้นอยู่สองฝั่งถนนอันส่วนใหญ่เป็นไม้โตตามธรรมชาติ บัดนี้ยามต้องแสงไฟหน้ารถแลมีแต่ฝุ่นลูกรังคละคลุ้งทอดยาวเป็นเป็นแถวดูครึ้มทั้งๆ ที่เวลาเพิ่งต้นราตรีเท่านั้น จวบรถวิ่งมาถึงวัดริมทางแห่งหนึ่ง รุณชั้ไปข้างหน้าปากบอก “อีกราว ๕๐๐ เมตรจะถึงทางแยกเข้าบ้านงานแล้ว วัดที่ผ่านมาเมื่อกี้เรียก “วัดเขาซากโดน” เราเคยเป็นลูกศิษย์ศิษย์หลวงพ่อวัดเขา ก่อนท่านตายมีเรา กับรองฯ