เสือไพฑูรย์

อาถรรพ์วิญญาณนักโทษวัดบางแพรกใต้ (ไพฑูรย์ พันธุ์เชื้องาม) คำว่านักโทษชายเป็นตราบาปที่ทำให้มนุษย์คนหนึ่งต้องถูกตราหนาว่าเป็น “คนที่สังคมไม่ปรารถนา” ออกจากคุกมาแล้วก็ยังคล้ายกับโบราณที่ใช้คำว่า “สักหน้าประจาน” ไม่มีใครต้องการรับเข้าทำงาน คำว่า “ไอ้ขี้คุก” ทำลายชีวิตคนๆหนึ่งที่ชดใช้กรรมที่หลงผิด และต้องการจะใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปเพื่อกลับตัวกลับใจเป็นคนดี แต่หมดโอกาส หลายคนออกจากคุกมาพบว่า เมียหนีไปอยู่กับชายอื่นขนสมบัติที่ตัวเองหาไว้ให้ก่อนติดคุกเอาไปด้วย บางคนออกจากคุกก็พบว่า ญาติพี่น้องช่วยกันโกงทรัพย์สินเอาไปเป็นของตัวเอง ที่ปลงตกก็ยุติการตามล่าเมียทรยศไม่คิดแก้แค้นเอากับญาติพี่น้องพยายามหางานทำแต่ไม่มีใครรับเพราะเขากลัวว่าคนขี้คุกขี้ตารางจะมาก่อเรื่องเดือดร้อนให้เขาอย่างน้อยก็อาจจะลักเล็กขโมยน้อยหรือเป็นสายเอาคนเข้ามาปล้น เมื่อพ้นจากกำแพงเรือนจำวันแรก ไพฑูรย์เล่าว่า

เซียะ ปิง เพชฌฆาตหน้าหยก หนีเป็นคำที่หลายๆคนที่เป็นนักเลงหรือคนที่เป็นคนกล้ามักไม่มีอยู่ในพจนานุกรมแห่งชีวิต ไพฑูรย์ย้ำกับผู้เขียนเสมอว่า แม่ดอกเหมยที่รักได้กล่าวถึงคำของผู้เป็นเตี่ยที่สอนให้ตระหนักในวันสาบานตัวรั้งตำแหน่งหัวหน้าสมาคมลับให้ไพฑูรย์จำใส่ใจไว้ว่า “ผู้กล้าย่อมไม่เคยคิดว่าอายุของตัวเองจะยืนยาวอยู่สักกี่ปีทุกอย่างแล้วแต่ฟ้าลิขิต” แม้จะรู้ตัวดีว่าการเป็นหัวหน้าสมาคมลับนั้นชีวิตเหมือนยืนอยู่บนปากหลุมที่ด้านล่างมีขวากอันแหลมคมรอรับร่างที่จะหล่นลงไป ชีวิตจะดับดิ้นไปวันใดไม่รู้ได้ จะต้องต่อสู้ต่อไป เมื่อพระอาทิตย์ทอแสงโดยไม่คำนึงว่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ตกดินหรือไม่ หรือเมื่อหลับใหลจะได้ตื่นขึ้นมาเห็นแสงอาทิตย์ในวันใหม่หรือไม่ ไพฑูรย์จึงนิยมชมชอบน้ำใจน้ำใจของแม่ดอกเหมยที่รักเพราะเป็นแบบเดียวกับที่ไพฑูรย์เป็น โดยไพฑูรย์ไม่เคยนึกถึงความตายหรือห่วงใยสิ่งใดในระหว่างการต่อสู้ที่เดิมพันกันด้วยชีวิตคือช่องโหว่ที่จะทำให้ตัวเองต้องจบชีวิตลงในที่สุด ทุกครั้งที่สิงโตหินเข้าต่อสู้จะตัดความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างไปทั้งหมด ระลึกแต่เพียงว่าจะสู้ สู้ให้ถึงที่สุด หากใครต้องการได้ชีวิตสิงโตหินก็จงเอาชีวิตมาแลกกันอย่างสมน้ำสมเนื้อ หากตายก็ถือเสียว่าได้ต่อสู้อย่างถึงที่สุดแล้วทุกอย่างจบลงด้วยลิขิตแห่งฟ้าที่ทำให้ดาวโจรดวงเล็กๆ หล่นลงจากฟากฟ้าสู่พื้นดิน

กำจัดภัยศาสนา ตอนที่ 1/2 (ไพฑูรย์ พันธุ์เชื้องาม) สมาคมลับของแม่ดอกเหมย มีการแสดงสัญลักษณ์ด้วยการใช้มือสองข้างท้าวสะเอว ก้าวเท้าซ้ายออกไปข้างหน้า วาดเท้าขวาตามมายืนหยัดคู่กันด้านหน้าย่อเข่าลง ยื่นมือขวาออกไปข้างหน้าในลักษณะหงายฝ่ามือออก ยื่นมือซ้ายออกไปข้างหน้า ในลักษณะหงายฝ่ามือออก จากนั้นจึงพลิกฝ่ามือซ้ายขวาประกบกันดันกลับมาพนมไว้ที่อก เรียกว่า” ดอกบัวบูชาพระยูไล” ไพฑูรย์มักเล่าเรื่องอั้งยี่ ในเยาวราชให้ฟังอยู่เสมอ ทั้งนี้ เพราะในเยาวราชตอนนั้นรังเกียจคนไทย ด้วยคนจีนในสมัยนั้นเป็นคน

เถ้าแก่เรียกไพฑูรย์ไปขอร้องให้ช่วยจัดการกับเบิ้มตลาดน้อย ในนามของแม่ดอกเหมยที่รัก นายเบิ้มเป็นชาวไทยเชื้อสายจีนที่ทำการค้ากับญี่ปุ่น และนำสินค้าที่ได้จากญี่ปุ่นไปขายในตลาดมืด ขัดกับมิตรของชาวจีนในเยาวราชที่ห้ามค้าขายกับญี่ปุ่นในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ญี่ปุ่นรุกรานจีน แม้จะถูกคาดโทษจากอั้งยี่ในเยาวราชจนถึงปะทะกันแต่เบิ้ม ตลาดน้อยนำนักเลงจากตรอกสลักหินหัวลำโพงมาเป็นกำลังหลักในการคุ้มครอง ทำให้อั้งยี่จากเยาวราชตายไปหลายคน ทั้งนี้หากอั้งยี่เยาวราชรวมกันออกโรงเรื่องจะบานปลายทำให้ชาวเยาวราชเดือดร้อน ไพฑูรย์รับปากแต่ไม่กำหนดวันเวลาแน่นอนเอาไว้ แต่ขอให้ดูพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์ ไพฑูรย์เรียกประชุมเจ้าอำไพกับเจ้าประจวบ เจ้าหม่อมหลวงลออมาพร้อมหน้าพร้อมตากัน ไพฑูรย์กล่าวกับสหายร่วมตายว่า “เถ้าแก่ขอให้ช่วยจัดการกับเบิ้ม ตลาดน้อย ที่คบค้ากับญี่ปุ่นค้าขายตลาดมืดเป็นการทำร้ายชาวจีนและทำให้พี่น้องชาวไทยเดือดร้อนเพราะสินค้าจำเป็นหายไปจากท้องตลาดโดยเฉพาะยาปฏิชีวนะที่ทำให้คนจนล้มตายเป็นจำนวนมาก จึงขอให้เพื่อนแสดงความเห็นในเรื่องนี้ด้วย”

เกิดมาเป็นมนุษย์ได้รับฉายาจากผู้คนว่า “ไอ้เสือ” หลายคนรู้สึกว่าโก้ เป็นการยกย่องว่าเป็น “เสือในร่างคน” หมายถึงความเหี้ยมโหดเหมือนเสือที่ล่าเหยื่อและโจมตีด้วยเขี้ยวเล็บอย่างรุนแรงจนตายคาปาก มีเล่ห์เหลี่ยมในการพรางตัว การวางแผนจู่โจมเหยื่อมิให้ทันระวังตัว ย้อนรอยพรานที่ตามล่าเอาจนถึงตาย อดทนต่อทุกสิ่งทุกอย่างแม้หิวไส้จะขาดแทบหมดแรงเดินก็ยังคงออกตระเวนหาเหยื่อต่อไปไม่ลดละ อาจารย์ฮี้ผู้สอนวิชาอาวุธโบราณมักสอนไพฑูรย์ว่าเป็นลูกศิษย์ครูต้องทำตัวอย่างเสือ “ไม่แย่งเนื้อใครกิน ยอมอดตายไม่ขอเนื้อใครกิน ไว้ลายแม้ตายลายไม่เลือน ลูกผู้ชายต้องไว้ลายแบบเสือ” แต่สำหรับไพฑูรย์ คำว่า “เสือไพฑูรย์” ที่หนังสือพิมพ์ตั้งให้มันเหมือนตราบาปที่ประทับลงในชีวิต เพราะเสือคนส่วนหนึ่งเป็นโจรปล้น