เสือเปรย

ผู้เขียนเคยถาม ไพฑูรย์ พันธุ์เชื้องาม ตรงๆว่า รู้สึกอย่างไรกับการต้องเหนี่ยวไกปืน แทง ฟัน ผู้อื่นจนถึงแก่ความตาย ไพฑูรย์ตอบว่า “รู้สึกก็ต่อเมื่อทุกอย่างจบลงไปแล้ว สำนึกก็สาย อีกอย่างหนึ่งนั้น ทุกคนที่ฆ่าก็เป็นคนที่ล้วนแต่สมควรตายอยู่แล้วเพราะอยู่ไปก็รังแต่จะก่อความเดือดร้อนต่อสังคมและคนรอบข้างแต่ก็นั่นแหละ การจบชีวิตของเขาโดยที่ไม่รู้ว่าเขาถึงที่ตายหรือไม่ย่อมก่อให้เกิดกรรมกับตนเอง ต้องโทษเป็นร้อยปีประหารอีก 2 คดี ต้องหนีหัวซุกหัวซุนไม่รู้ว่าจะถูกตามล่าถึงตัวเมื่อใดพร้อมจะฆ่าและถูกฆ่าตลอดเวลา เมื่อฆ่านักโทษด้วยกันเป็นคนสุดท้ายดังที่ได้เคยเล่ามาแล้ว ก็ยุติและไม่เคยฆ่าใครอีกเลย