องค์เทพ

เมื่อหลวงปู่หงษ์ อุปสมบทได้แล้ว 3 พรรษา จึงกราบลาพระอุปัชฌาย์จาริกธุดงควัตรตามแบบฉบับแห่งพระบรมครู อาศัยอยู่ตามโคนไม้ นุ่งห่มใช้ผ้าเพียงสามผืน ทั้งถือที่สงบสัปปายะ เช่น ป่าช้าเป็นที่เจริญภาวนาเช้าค่ำ ขบฉันภัตตราหารเพียงมื้อเดียว ได้ท่องเที่ยวสู่เมืองขุขัน จ.ศรีสะเกษ เพราะเป็นเขตแห่งสรรพศาสตร์มนตรา จึงได้เข้าขอศึกษากับครูอาจารย์ที่เป็นทั้งฆราวาสก็ดีเป็นผู้ทรงศีลสมณะก็ตาม จนเป็นที่พอใจแล้ว จึงขออนุญาตลากลับเพื่อจาริกธุดงค์สู่พรมเปญ กัมพูชาสืบไป เมื่อธุดงค์ข้ามเขาเข้าเขตกัมพูชาคงเป็นด้วยบุญบารมีเก่าหนุนนำ พาให้ได้พบกับครูบาอาจารย์เก่า

“คิดว่ารับองค์เทพเข้าตัว ที่แท้ก็ผีทั้งนั้น” ในช่วงราวปี พ.ศ. ๒๕๓๐ สังคมไทยยุคนั้น มีเรื่องการทรงเจ้าเข้าผีกันมากมาย ผู้คนพากันไปทำพิธีรับขันธ์ตามสำนักทรงที่เกิดขึ้นมาอย่างเกลื่อนกลาด แน่นอน ไม่มีสำนักไหนบอกว่าทรงผี มีแต่อวดว่าสำนักตนทรงเทพยดาชั้นสูงบ้าง ทรงพระเถระในอดีตบ้าง ทรงบูรพกษัตริย์ไทยบ้าง คนก็หลงเชื่อ ไปรับขันธ์ รับองค์เทพเข้าสู่กายใจของตนเพราะคิดว่าจะเป็นศิริมงคล แต่พอรับขันธ์ได้ไม่นาน ก็มักจะมีปัญหาเจ็บไข้ได้ป่วยบ้าง ครองสติสัมปชัญญะไม่อยู่บ้าง ต้องได้ไปเสียเงินให้สำนักทรงอยู่เสมอๆ