หลวงปู่ดู่

ความเป็นห่วงของหลวงปู่ดู่ ที่มีต่อประเทศชาติ เมื่อคราวที่เกิดการปะทะกันระหว่างไทยกับลาว ซึ่งถือว่าเป็นบ้านพี่เมืองน้อง ในปี พ.ศ.๒๕๓๑ ที่หมู่บ้านร่มเกล้า อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลกเหตุการณ์ก็รุนแรงและเริ่มส่อเค้าการก่อตัวของสงคราม ผู้เขียนได้ติดตามข่าวสารทั้งทางหนังสือพิมพ์ วิทยุ และโทรทัศน์ รู้สึกเป็นห่วงพวกทหารหาญมาก คิดอยู่ในใจว่า จะกราบเรียนเรื่องนี้กับหลวงปู่ดีหรือไม่ เพราะอย่างน้อยท่านจะได้ช่วยอธิษฐานแผ่เมตตา แต่ก็คิดไม่ตก เนื่องจากเห็นว่าเป็นเรื่องทางโลกวันหนึ่ง ผู้เขียนตกลงใจว่า อย่างไรก็ตาม

เรื่องเล่าโดยหลวงปู่ดู่ วัดสะแก ตายแล้วไม่เน่า ผู้เขียนเคยไปที่วัดป่าเลไลย จังหวัดสุพรรณบุรี เพื่อไปนมัสการศพของหลวงพ่อถิร ปรากฏว่าร่างกายไม่เน่าเปื่อย มีเล็บและเกศางอกออกมา เป็นที่อัศจรรย์ใจและเกิดความสงสัย เมื่อมีโอกาสได้กราบเรียนหลวงปู่ท่านอธิบายว่า “ผู้ที่ตายแล้วไม่เน่ามี ๓ ประเภท” ๑. ผู้ที่กินว่าน ๒. ผู้ที่มีคาถาอาคมเสกข้าวกินประจำ ๓. พระอรหันต์อธิษฐานทิ้งร่างไว้ให้คนสักการะกราบไหว้ ตัวอย่างเช่น

จากผู้ไม่ยอมกราบพระ กลายมาเป็นศิษย์ใกล้ชิดหลวงปู่ดู่ โดย พี่สิทธิ์ นายอู๋ หรือ เฮียอู๋ เป็นชื่อของหนึ่งในโยมอุปัฏฐากของ หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ เฮียอู๋เป็นคนอำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เป็นผู้มีบุคลิกภาพเปิดเผย จริงใจ ตรงไปตรงมา พูดเสียงดังฟังชัด มักมีเรื่องต่างๆ มาเล่าให้หมู่คณะฟังอย่างสนุกสนาน เดิมทีเดียวนั้น เฮียอู๋เป็นผู้มีทิฏฐิมานะค่อนข้างรุนแรง

หลวงปู่คือพระศรีอริยเมตไตรย เรื่องของหลวงปู่ดู่นั้นในสายศิษย์ทั้งหลายย่อมเชื่อกันว่าท่านเป็นพระโพธิสัตว์ และเป็นพระโพธิสัตว์ที่บำเพ็ญบารมีมาเต็มที่แล้ว มีหนทางเดียวคือบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณเพียงอย่างเดียวในอนาคตกาลไม่แปรผันเป็นอื่น เขาเรียกกันว่าพระนิยตโพธิสัตว์หรือโพธิสัตว์ผู้เทึ่ยงแท้ถ้าท่านเพิ่งมารู้จักหลวงปู่ดู่อาจสงสัยว่าหลวงปู่ดู่คือใครกัน ในสายศิษย์จะทราบกันดีว่า หลวงปู่ดู่คือภาคหนึ่งของหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืด ครูบาอาจารย์ในอยุธยารุ่นเก่าๆก็เรียกหลวงปู่ดู่ท่านว่าหลวงปู่ทวด และมีหลายท่านที่ได้นิมิตว่าหลวงปู่ดู่กับหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืดมาในร่างเดียวกัน ทั้งศิษย์ที่วัดซึ่งเป็นฆราวาสหรือแม้แต่พระอาจารย์ศิริพงศ์ ครุพันธ์กิจ วัดสุทธาราม ธนบุรี ก็ได้นิมิตเช่นนี้เหมือนกัน เวลามาในนิมิตนั้นทุกคนจะเห็นหรือสัมผัสเรื่องที่คล้ายๆกันคือ ท่านจะมาในรูปของหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืดแล้วหน้าของท่านจะเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าของหลวงปู่ดู่ หรือเห็นในนิมิตว่าในองค์หลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืดมีหลวงปู่ดู่อยู่ภายใน ในองค์หลวงปู่ดู่มีหลวงปู่ทวดอยู่ภายใน สลับไปมาแบบนี้ ภาพนิมิตแบบนี้เกิดขึ้นกับผู้พิเศษบางคนที่ท่านต้องการมาสื่อสารเป็นพิเศษ

” อย่าหัดว่ายน้ำตอนเรือแตก “ โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม เรื่องโลกมีแต่เรื่องยุ่งของคนอื่นทั้งนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด เราไปแก้ไขเขาไม่ได้ส่วนเรื่องธรรมนั้นมีที่สุด มาจบที่ตัวเรา ให้มาไล่ดูตัวเองแก้ไขตัวเราเอง ตนของตนเตือนตนด้วยตนเอง ถ้าเป็นโลกแล้ว จะมีแต่ส่งออกไปข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคิดสิ่งที่เป็นธรรมแล้วต้องวกกลับเข้ามาหาตัวเอง เพราะธรรมแท้ ๆ ย่อมเกิดในตัวของเรานี่ทั้งนั้นรอให้แก่เฒ่าหรือจวนตัวแล้วจึงสนใจภาวนา ก็เหมือนคนหัดว่ายน้ำเอาตอนเรือหรือแพใกล้แตก มันจะไม่ทันการณ์ ธรรมโอวาท

ไม่มีเงิน ก็ทำบุญได้ ครั้งแรกที่ผู้เขียนได้ไปกราบหลวงปู่ดู่ ในปี พ.ศ. ๒๕๒๕ ครั้งนั้น จำได้ว่าผู้เขียนและเพื่อนๆ ได้ซื้อดอกบัวไปถวายท่านด้วย ท่านรับและนำไปบูชาพระพุทธรูป จากนั้น ท่านได้ให้โอวาทว่า “พวกแกยังเป็นนักเรียน นักศึกษา ยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่ คราวหน้าอย่าไปเสียเงินเสียทองซื้อดอกไม้มาถวาย ระหว่างทางมาวัด หากเห็นสระบัวที่ไหน ก็ให้ตั้งจิตนึกน้อมเอาดอกบัวถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา

การปฏิบัติภาวนา หลักการปฏิบัติธรรมเบื้องต้นแนวหลวงปู่ดู่ วัดสะแก อยุธยา คำภาวนาพุทธัง สะระณัง คัจฉามิธัมมัง สะระณัง คัจฉามิสังฆัง สะระณัง คัจฉามิ มีความหมายว่า “ข้าพเจ้าขอรับเอาพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ เป็นที่พึ่งที่ระลึก” ซึ่งจะขอขยายความเทียบตามหลักของ วิสุทธิมรรคคัมภีร์ ที่รจนาโดยสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ ดังนี้

หลวงปู่ท่านสอนว่า…ก่อนที่ท่านผู้มีศรัทธาทั้งหลายจะถวายของแก่พระภิกษุสงฆ์ มักจะมีการอธิษฐานหรือที่เรียกว่า จบของ บางคนจบนาน บางคนจบช้า หลวงปู่ท่านให้ข้อคิดว่า “ก่อนที่เราจะถวายให้จบมาเสียก่อนจากบ้าน เนื่องจากพอมาถึงวัดมักจะจบไม่ได้เรื่อง คนมากมายเดินไปเดินมา จะหาสมาธิมาจากไหน เราจะทำอะไรก็ตามอธิษฐานไว้เลย เวลาถวายจะได้ไม่ช้าเสียเวลาคนอื่นเขาอีกด้วย บางคนก็ขอไม่รู้จบ ให้ตัวเองไม่พอ ให้ลูกให้หลาน จิตเลยส่ายหาบุญไม่ได้” การที่หลวงปู่ให้จบก่อนนั้น มีความประสงค์ให้ตั้งเจตนาให้ดี บุญที่ได้รับจะมีผลมาก ญาติโยมจึงกราบเรียนหลวงปู่ว่า

“คิดว่ารับองค์เทพเข้าตัว ที่แท้ก็ผีทั้งนั้น” ในช่วงราวปี พ.ศ. ๒๕๓๐ สังคมไทยยุคนั้น มีเรื่องการทรงเจ้าเข้าผีกันมากมาย ผู้คนพากันไปทำพิธีรับขันธ์ตามสำนักทรงที่เกิดขึ้นมาอย่างเกลื่อนกลาด แน่นอน ไม่มีสำนักไหนบอกว่าทรงผี มีแต่อวดว่าสำนักตนทรงเทพยดาชั้นสูงบ้าง ทรงพระเถระในอดีตบ้าง ทรงบูรพกษัตริย์ไทยบ้าง คนก็หลงเชื่อ ไปรับขันธ์ รับองค์เทพเข้าสู่กายใจของตนเพราะคิดว่าจะเป็นศิริมงคล แต่พอรับขันธ์ได้ไม่นาน ก็มักจะมีปัญหาเจ็บไข้ได้ป่วยบ้าง ครองสติสัมปชัญญะไม่อยู่บ้าง ต้องได้ไปเสียเงินให้สำนักทรงอยู่เสมอๆ