หลวงพ่อเพชร

“รอยเท้าบนหิน” มีเรื่องเล่าขานถึงรอยเท้าบนหินว่า ในสมัยที่หลวงพ่อเพชรยังมีชีวิตอยู่นั้น บริเวณที่ปรากฏรอยเท้าเหยียบไว้บนหิน ยังเป็นบริเวณที่ต้นไม้ใหญ่น้อยปกคลุมทั่วบริเวณ และเป็นบริเวณที่หลวงพ่อเพชรได้สั่งห้ามพระและเณร เข้าไปในบริเวณนั้น วันหนึ่งนายซัง ลูกศิษย์ของท่านได้เกิดสงสัยว่า ทำไมท่านจึงห้ามมิให้เข้าไปในบริเวณนั้น จึงได้ลองลอบเข้าไปดู ก็พบรอยเท้าของคน 2 รอย ปรากฏบนหินก้อนหนึ่ง โดยรอยเท้าขวามีลักษณะเหมือนลื่นไถล ส่วนรอยเท้าซ้ายหันไปทางเฉียงกับรอยเท้าขวา รอยเท้าทั้งสองนั้นเชื่อกันว่าเป็นรอยเท้าของหลวงพ่อเพชร ดังนั้นเมื่อนายซังพบกับหลวงพ่อเพชรจึงได้ถามต่อหน้าผู้คนทั้งหลายว่า ท่านไปเหยียบหินเป็นรอยหรือ

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวสถาปนาวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม ปืพุทธศักราช ๒๔๔๒ โปรดให้ ออก แบบพระอุโบสถตกแต่งไว้ด้วยหินอ่อนงดงามวิจิตร จำเป็นต้องแสวงหาพระประธานที่มีความทัดเทียมกัน พระองค์มีความประสงค์อัญเชิญพระพุทธชินราช วัดพระศรีรัตนมหาธาตุไปประดิษฐานเป็นพระประธานวัดเบญจมบพิตร กรุงเทพมหานคร จึงมีกระแสรับสั่งให้ สมุหเทศาภิบาลมณฑลพิษณุโลก ไปหาพระพุทธรูปที่มีความงดงามมาประดิษฐานแทนพระพุทธชินราช สมุหเทศาภิบาลฯ ทราบว่าหลวงพ่อเพชรมีความงาม จึงสั่งให้เจ้าเมืองพิจิตรเตรียมอัญเชิญหลวงพ่อเพชรมาเมืองพิษณุโลก ประชาชนชาวพิจิตรทราบข่าวจึงอัญเชิญหลวงพ่อเพชรจากเมืองพิจิตรเก่า (วัดนครชุม) ไปซ่อนที่ต่างๆ สุดท้ายก็ถูกค้นพบแล้วนำมาประดิษฐานไว้เมืองพิจิตรใหม่