หลวงปู่พรหม

“ลองภูมิกัน” ในช่วงปลายปี พ.ศ.2476 เมื่อหลวงปู่ขาวเดินทางไปพบกับหลวงปู่พรหม ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันแล้ว และบอกถึงความประสงค์ที่อยากจะซ่อมแซมพระพุทธรูป หลวงปู่พรหมก็ได้ช่วยซ่อมแซมตกแต่งพระพุทธรูปนั้นให้สวยงามเหมือนเดิม เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหลวงปู่ขาวจึงได้เอ่ยถามหลวงปู่พรหมว่า “เป็นเพราะเหตุอันใด จิตผมจึงต้องปฏิพัทธ์ผูกพันในพระพุทธรูปองค์นี้หนักหนา ทั้งๆ ที่ผมก็เคยไปเห็นพระพุทธรูปมามากต่อมากแล้ว ไม่เห็นจะติดอกติดใจอะไรเหมือนพระพุทธรูปองค์นี้เลย” หลวงปู่พรหมก็ยิ้มและบอกว่า “ตัวท่านเองเคยสร้างมา”หลวงปู่ขาวได้นิมนต์หลวงปู่พรหม ช่วยพิจารณาดูให้ที หลวงปู่พรหมท่านก็รับปาก พอรุ่งเช้าวันใหม่ หลวงปู่พรหมจึงพูดกับหลวงปู่ขาวว่า “เมื่อชาติก่อนครูบาเคยมาเกิดในที่แห่งนี้

พระพุทธรูปที่แตกหักยังมีความศักดิ์สิทธิ์อยู่หรือ “ในระหว่างเดินทางธุดงคกรรมฐานของท่านนี้ หลวงปู่พรหม จิรปุญฺโญ และ หลวงปู่ชอบ ฐานสโม ได้พักบำเพ็ญธรรมอยู่ใกล้ๆ กับหมู่บ้าน ครั้นพอรุ่งเช้าท่านก็ออกบิณฑบาตได้อาหารมาพอประมาณ ขณะเดินทางกลับจากบิณฑบาตนั้น หลวงปู่พรหมท่านได้ผ่านวัดร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งมีพระพุทธรูปเก่าๆ แตกหักพังเกลื่อนเต็มไปหมด ท่านจึงนั่งลงแล้วถวายการสักการะนมัสการ แต่ภายในจิตใจของท่านนั้นได้รำพึงขึ้นว่า “พระพุทธรูปเหล่านี้ ไม่มีใครเหลียวแลและซ่อมแซมกันเลย ทิ้งระเกะระกะอยู่เต็มไปหมด พระพุทธรูปนี้สิ้นความศักดิ์สิทธิ์แล้วละหรืออย่างไร”

คิดทดสอบครู… “ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตมหาเถระ” ท่านเป็นพระมหาเถระที่วงการพระธุดงคกรรมฐานด้วยกันให้การยอมรับว่า ท่านทรงภูมิจิตภูมิธรรม ขั้นสูงสุดเป็นพระอรหันต์ ประเภทปฏิสัมภิทาญาณ และทรงอภิญญา ๖ มีปรจิตตวิชารู้วาระจิตรวดเร็วมาก เมื่อพระศิษย์เข้าไปกราบพบท่านพระอาจารย์มั่น ครั้งแรก พระศิษย์บางองค์ก็เชื่อมั่นว่าท่านพระอาจารย์มั่นเป็นพระอรหันต์ แต่ก็มีบางองค์ไม่เชื่อ และนึกประมาทในใจก็มี เรื่องนี้พระศิษย์ผู้เคยได้ อยู่ปฏิบัติธรรมกับท่านพระอาจารย์มั่นได้เล่าความในใจสืบทอดต่อ ๆ กันมา พอเป็นอุบายให้มีการสำรวมกาย