เส้นทางมาเฟีย

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 43 สู่ทุ่งบางเขน (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ๔ ทุ่มแล้ว บนสถานีตำรวจนครบาลนางเลิ้งเปิดไฟสว่างโร่บรรยากาศรอบตัวเงียบหงอย ชาวตะรางส่วนใหญ่นิทราหัวหางเกยก้มตามสภาพห้องอำนวยให้ บังเซ็มรุ่นอาวุโสย่านยมราชก็เพิ่มหลับไปเมื่อครู่ ส่วนตัวเองใช้แขนซ้ายหนุนหัวแขนขวาก่ายหน้าผากหลับตาคิดไปถึงวันที่นายเอ วัยรุ่นข่มขืนน้องสาวตนเองขณะล่ำลาผมด้วยน้ำตานองหน้าก่อนถูกส่งตัวไปศาลอาญา ซึ่งวันนั้นผมได้บอกเขาไปว่า “การทรมานหรือทำร้ายตัวเองตามที่คิดนั้นเป็นเรื่องบ้าๆ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุจำไว้” หมดจากคิดเรื่องชาวบ้าน ผมมองดูตัวเองบ้าง โดยเฉพาะวันที่บันดาลโทสะต่อยหน้าสิบเวรโดยนึกฉุนความวู่วามของตนในวันนั้นอย่างท้อแท้ เพราะนับแต่เช้าพรุ่งนี้เป็นต้นไป

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 42 เจ็บแต่จริง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) แล้ววันที่ คีย์ใหญ่ ชาวตะราง อนันต์ ยืนยง สิงห์ภูเขาทองอันสก็อต สน.สำราญราษฎร์ชมชอบเป็นนักหนาถึงวาระโยกจาก สน.นางเลิ้งไปอยู่ยังสถานฝึก บรมวิชาชีพลาดยาว อ.บางเขน ตามคำสั่งหัวหน้าคณะปฏิวัติก็ถึงในวันนี้แล้ว ดังนั้น นับแต่ตะวันเยี่ยมฟ้าบรรดาชาวตะรางชาย-หญิงที่เพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ ราว

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 41 บ้านนักเลง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) และแล้ว เวลา ๓ วันแรกก็สามารถช่วยให้ผมเคลียร์ตัวเองกับพนักงานสอบสวน สน.พญาไทเจ้าของคดีและเจ้าของท้องที่เกิดเหตุปล้นสถานบริการอาบ-อบ-นวดไมอามี่ได้เป็นที่เรียบร้อย โดยมีประจักษ์พยาน ๕ ปากยืนยันว่า ๑ ใน ๔ ที่ร่วมปล้นและยังจับตัวไม่ได้นั้นไม่ใช่ผม นักปล้นรายนั้นร่างสูงใหญ่กว่าผมแยะ จบไปได้อีกคดีหนึ่ง

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 40 กติกาเถื่อน (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ศิลปินเพลงรังสรรค์วลีเร้าอารมณ์ไม่ยาวความว่า บ้านคือวิมานของเรา นั้นผมพอเข้าใจทั้งมีความรู้สึกเช่นที่กล่าวตั้งแต่รู้จักหิ้วปิ่นโตตามหลังพระ ตกมาวันนี้ ล่วงเข้าตะวันรอนแม้ วิมาน หาใช่ บ้าน กลับเป็น ตะราง ก็ไม่ยอมทำใจให้เกินทุกข์ เพราะทุกข์นั้นพระคุณเจ้าบอกคือสนิมปัญญา จึงปรับตัวเองกลมกลืนกับสภาพและบรรยากาศชาวตะราง โดยขยับถอดเสื้อที่ใส่มาจาก

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 39 เดชมังกร ๙ ตัว (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) เมื่อรู้สึกตัวลืมตาในความสว่างจากแสงนีออน สิ่งที่สัมผัสและสังเกตบอกให้ทราบว่าสายป่านเลวยังไม่สิ้นสภาพยังทอดร่างอยู่บนเตียงสถานพยาบาลแห่งหนึ่ง จึงนอนสำรวจตัวเองกับบรรยากาศรอบข้างอันมีเตียงเหล็กอีกประมาณ ๒๐ เตียง ฝั่งละ ๑๐ เตียง มีผู้ป่วยนอนแบ็บประจำทุกเตียง บัดนี้เงียบเหงา มองดูตัวเองบ้าง กลับไม่รู้สึกว้าเหว่

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 37 สิงห์นักเสพ (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) เมื่อทราบข่าวทสงหนังสือพิมพ์ว่าได้ตกเป็น ๑ ใน ๔ คนร้ายบุกปล้นสถานบริการอาบ-อบ-นวด ไมอามี่ พร้อมรูดทรัพย์พนักงานชาย-หญิงตลอดไปถึงแขกผู้มาใช้บริการมูลค่าประมาณ ๒๐๐,๐๐๐ บาท แล้วผม-ในฐานะตกที่นั่งดังเพราะเพื่อนมา ๒ งานทนอัดอั้นตันอกต่ออาญาแผ่นดินอันถูกชัดทอดจากจำเลยร่วมซึ่งพนักงานสอบสวนกันไว้เป็นพยานโจทก์อยู่ ๕ วัน

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 36 ปูมหลังเปื้อนบาป (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) หลังจากตระเวน เซิ้ง ภายในงานในงานนมัสการพระสมุทรเจดีย์หรืองานปากน้ำบรรเทาแค้น อาจาร์ยเต้า ชาวยุทธ์รุ่นใหญ่ เชียนล้วงกระเป๋าและหมอสักชื่อดังซึ่งเป็น นิ้ว ตำรวจ จี้ เอาตัว แอ๊ด_เสือเผ่น เข้าตะรางจนตะวันเบิกฟ้า ผมก็เร่ชีวิตเดียวไปเคียงบ่ากับ เสืออบ

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 35 ปิดพยศเสือเผ่น (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) คืนนี้ราว ๓ ทุ่มเศษ พอป้าไมกับลูกสาวอันมี ไก่, กุ้ง และก้อย ออกไปขายซ่าหริ่มบัวลอยตามปกติ และหมู่ด้องไปคุมเด็กขายเฮฯ บริเวณต้นไทรใหญ่กลางสลัม แอ๊ดเสือเผ่นกับผมได้ฤกษ์อำลาสลัมคลองเตย โดยตัดใจไม่ยอมล่ำลาหรือบอกกล่าวเจ้าของเหย้าด้วยเหตุผลที่เรา ๒ คน