3804

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 7 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอล้วงมีดโบว์วี่จากกระเป๋าใส่ปืนเอ็ม-๑๖ ของรุณ ตาแดงที่ถอดออกเป็นชิ้นได้ ผมเปลือยฝักเหน็บไว้ด้านหลังปราบเข้าหาร่างครูสมพรจัดการตัดเชือกไนล่อนมัดผ้าใบที่เสือธมกับสมุนใช้ห่อร่างครูยอดนักสู้โดยไม่นำพาเพื่อนมุ่งรถไปยังที่ใด เมื่อคลี่ผ้าใบฝุ่นเขรมอะออก สิ่งที่ปรากฏเป็นชายสูงวัยหรือครูสมพรสภาพใบหน้าขะมุกขะมอบเยิ้มเหงื่อเป็นมันปลาบ นัยน์ตาผิดสนิทค่อยๆ เปิดลืมขึ้นมองหน้าผมริมฝีปากหนาแห้งผากพะเยิบๆ คล้ายใคร่เปิดปากกล่าวสักประโยคแลยากเย็นนัก ผมก้มลงช้อนร่างหนักอึ้งขึ้นนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ก่อนขยับให้ศีรษะผู้สูงวัยมาพาดกับท่อนขาซ้าย มือขวาล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าหลังเช็ดทั่วไปหน้า ครูยอดทรหดหายใจแผ่วลง สายตาที่เริ่มคุ้นแสงแดดเปิดกว้างมองผมเสียงแหบพร่าลอดออกมาจนได้ “ขอบคุณมาก