ตอนที่ 7

กล่าวกันทางด้านสุขภาพ หลวงพ่อจงมีสุขภาพอนามัยดีเลิศ โรคที่มีบ้างก็แค่หวัดธรรมดา กิจวัตรการฉันของท่านก็เช่นเดียวกับสงฆ์อื่นเปลี่ยนแต่เป็นว่าตอนเช้าหกโมง ท่านฉันข้าวต้มหมูชามขนาดกลางชามหนึ่ง น้ำชากาแฟไม่ฉันเลย ส่วนน้ำดื่มชอบน้ำต้มธรรมดา ๆ เท่านั้น อย่างอื่นไม่ดื่มเลย เคยติดยานัตถุ์และบุหรี่อยู่ 4 – 5 ปี แต่ต่อมาเห็นว่าเป็นเครื่องทำให้รำคาญรุงรัง เพราะต้องเอาติดย่ามไปด้วย ทำให้มีห่วง ท่านเลยตัดสินใจเลิก เป็นการตัดกังวล

เส้นทางมือปราบพระกาฬ ตอนที่ 7 กลับอยุธยาถิ่นเก่า (เขียนโดยชลอ เกิดเทศ) ภาพที่ตำรวจอ่างทองทุกคนมองเห็น เป็นชายวัยรุ่น 2 คน ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน แขนยาวพับแขน กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ อีกคนสวมเสื้อยืดแขนสั้น สีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบเช่นกัน ทั้งคู่เดินออกมายืนอยู่หน้าร้านขายข้าวแกง คนสวมเสื้อเชิ้ต

โก๋ หลังวัง “วัยรุ่นประลัยกัลป์” ตอนที่ 7 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) เพิ่งจะทุ่มเศษ….กลุ่มสามนักเลงสลัมซุ่มรถรอเขาเกือบชิดทางเข้าซอย เก๊าม้าเก็ง เหยียบตีนออกมายืนบนฟุตปาธหน้าบ่อน ครู่เดียวจึงเรียกแท็กซี่ก้าวขึ้นนั่งรถทะยานเลี้ยวขวามุ่งเส้นทางเยาวราช สิงห์ไผ่ตัน เตรียมบิดกุญแจติดเครื่องรถ “อย่าเพิ่ง…มึงดูสมุมมันตามดิกทั้งสามตัว” ฮิลแมนสีดำสนิทขับตามท้ายรถของนักเลงม้าเก็งเอ๋าในระยะใกล้เคียงกัน โชเฟอร์วัดไผ่ตันบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องรถแท็กซี่ป้ายดำควบตามอีกชั้นหนึ่ง “กูว่ามันออกเลยเยาวราช…แต่ตามให้ถึงที่สุดเลย” รถผ่านหน้าโรงภาพยนตร์โอเดียน แสงสีของไฟที่ประดับน้ำพุบนเกาะกลางถนนอาจสวยถ้าใจคนไม่ร้อนกิเลส แท็กซี่ของจอมอาชญากรชื่อกระฉ่อนประเทศ

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 7 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอล้วงมีดโบว์วี่จากกระเป๋าใส่ปืนเอ็ม-๑๖ ของรุณ ตาแดงที่ถอดออกเป็นชิ้นได้ ผมเปลือยฝักเหน็บไว้ด้านหลังปราบเข้าหาร่างครูสมพรจัดการตัดเชือกไนล่อนมัดผ้าใบที่เสือธมกับสมุนใช้ห่อร่างครูยอดนักสู้โดยไม่นำพาเพื่อนมุ่งรถไปยังที่ใด เมื่อคลี่ผ้าใบฝุ่นเขรมอะออก สิ่งที่ปรากฏเป็นชายสูงวัยหรือครูสมพรสภาพใบหน้าขะมุกขะมอบเยิ้มเหงื่อเป็นมันปลาบ นัยน์ตาผิดสนิทค่อยๆ เปิดลืมขึ้นมองหน้าผมริมฝีปากหนาแห้งผากพะเยิบๆ คล้ายใคร่เปิดปากกล่าวสักประโยคแลยากเย็นนัก ผมก้มลงช้อนร่างหนักอึ้งขึ้นนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ก่อนขยับให้ศีรษะผู้สูงวัยมาพาดกับท่อนขาซ้าย มือขวาล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าหลังเช็ดทั่วไปหน้า ครูยอดทรหดหายใจแผ่วลง สายตาที่เริ่มคุ้นแสงแดดเปิดกว้างมองผมเสียงแหบพร่าลอดออกมาจนได้ “ขอบคุณมาก