อภินิหาร

หลวงพ่อทอง วัดดอนสะท้อน เด็กชายทอง เกิดในครอบครัวชาวนาฐานะพอปานกลาง การศึกษาเบื้องต้นเหมือนเด็กชนบททั่วไป ที่ต้องไปเสาะแสวงหาความรู้ที่วัดต่างๆเด็กชายทองก็เช่นเดียวกัน ย่างเข้าวัยหนุ่มหลังจากเสร็จฤดูทำนาแล้ว ได้ชวนเพื่อนไปร่ำเรียนวิชาเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว ตามลักษณะนิสัยของหนุ่มๆสมัยนั้น และเต็มใจบรรพชาเป็นสามเณรเพื่อศึกษาที่วัดอินทคีรี หมู่ที่ ๗ ตำบลพรหมโลก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก และอุปสมบทที่วัดนี้ได้รับฉายาว่า “พุทฺธสุวณฺโณ” แปลว่า “ผู้มีผิวพรรณดีดั่งพระพุทธเจ้า” โดยอยู่จำพรรษาอยู่ประมาณ ๒

ท่านพระครูประศาสน์สิกขกิจ อินทโชติ (พริ้ง) อดีตท่านเจ้าอาวาสวัดบางปะกอก ตำบลบางปะกอก อำเภอราษฎร์บูรณะ จังหวัดนครหลวงกรุงเทพธนบุรี (ธนบุรีเดิม) เดิมชื่อ “พริ้ง เอี่ยมทศ” บิดาชื่อเอี่ยม มารดาชื่อสุ่น ได้อุปสมบทเป็นสามเณรตั้งแต่ยังเล็กที่วัดพลับ ธนบุรี เมื่ออายุครบจึงได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดทองนพคุณ ธนบุรี โดยมิได้อยู่ในเพศฆราวาสเลย ต่อมาจึงได้ถูกนิมนต์มาประจำพรรษาอยู่ที่วัดบางปะกอกนี้ สองสามปีต่อมาจึงได้เป็นพระอธิการเจ้าอาวาส

หลวงพ่อพัฒน์ นารโท วัดใหม่ ในบทความนี้อยากกล่าวถึงประสบการณ์จริง ซึ่งแสดงถึงบารมีของ หลวงพ่อพัฒน์ นารโท วัดพัฒนาราม (วัดใหม่บ้านดอน) จังหวัดสุราษฎร์ธานี พระอริยะสงฆ์ผู้นั่งสมาธิมรณภาพ และร่างกายแข็งเป็นหินอย่างน่าอัศจรรย์ ประสบการณ์ที่ว่านี้เป็นเรื่องราวของผู้บูชาเหรียญพระกสินรุ่นปี พ.ศ. ๒๕๐๕ ซึ่งจัดสร้างภายหลังหลวงพ่อพัฒน์มรณภาพไปแล้วนานปี พระรุ่นนี้ประกอบพิธีปลุกเสกยิ่งใหญ่ โดยบวงสรวงอัญเชิญหลวงพ่อพัฒน์มารับรู้ ทั้งนิมนต์พระวิปัสสนาจารย์ผู้มีพลังจิตแก่กล้าเช่น พ่อท่านคล้าย

จากหนังสืออนุสรณ์ งานพระราชทานเพลิงศพ อาจารย์ เทพ สาริกบุตร ท่าน มหาอำมาตย์ตรี พระยาทิพโกษา (สอน โลหะนันท์)ได้เรียบเรียงถึงอภินิหารของสามเณรโตไว้ว่า เมื่อสามเณรโตอายุได้ ๑๕ ปี บวชเป็นเณรได้ ๓ พรรษา ได้เล่าเรียนคัมภีร์มูละกัจจายนะปกรณ์จบแล้ว อยากจะเรียนคัมภีร์พระปริยัติเป็นกำลัง พระครูผู้เป็นอุปัชฌาย์ จึงแนะนำให้ไปเรียนกับท่านพระครูจังหวัด

อาจารย์เอื้อ บุษประเกศ หงสกุล ท่านทันเป็นลูกศิษย์โดยตรงกับอาจารย์ฟ้อน ดีสว่าง ท่านเล่าไว้ในนิตยสารฉบับพระฉบับหนึ่ง ว่าเจอกันตอนท่านไปเป็นอัยการที่นครราชสีมา สมัยนั้นเป็นสมัยสงคราม ท่านอาจารย์ฟ้อนโดนจับมาโรงพักเพราะไปรับฝากถือผ้าดิบมาเยอะ สมัยก่อนใครมีผ้าดิบเยอะผิดกฏหมายเหมือนกักตุนสินค้า ท่านก็ยอมให้ตำรวจจับใส่กุญแจมือมาจากสถานีรถ เดินมาสักพักกุญแจมือก็หลุด..ท่านอาจารย์ฟ้อนก็บอกตำรวจนายนั้นว่ากุญแจหลุด นายตำรวจก็มาล็อคใหม่เดินไปสักพักแกก็ร้องกุญแจหลุดอีก เป็นอย่างนี้หลายครั้งอยู่ จนตำรวจนายนั้นบอก อาจารย์ไม่ต้องใส่ก็ได้ครับ ก็ไปโรงพัก อาจารย์เอื้อเป็นอัยการและชอบเรื่องทางนี้ พอรู้ประวัติและลูกศิษย์อาจารย์ฟ้อนให้ไปช่วย เลยไปช่วย