อาจารย์ฟ้อน ดีสว่าง

ประวัติเต็มประวัติบูรพาจารย์อาจารย์ฟ้อน ดีสว่าง โดย หมอประยูร จิตรโสภี ข้าพเจ้า ขอเล่าเท่าที่เคยรู้เคยเห็นด้วยตนเอง และ ทราบจากศิษย์รุ่นอาวุโส ผู้เล่า หมอประยูร จิตรโสภี เกิดที่บ้านตำบลช้างน้อย อำเภอบางไทร จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เป็นบุตรคนที่ 4 ของคุณพ่อหมอขาว คุณแม่สมบุญ จิตรโสภี

อภินิหาร อาจารย์ฟ้อน ดีสว่าง สิบเอกแช่ม เวชสูงเนิน ศิษย์อาวุโสเล่าว่าเคยไปเที่ยวบนเขาอีโต้กับอาจารย์ฟ้อน ขึ้นไปจนเหนื่อยท่านชวนให้นอนพักใต้ต้นไม้ ใช้ผ้าขาวม้าปูรองนอน หลังจากนั้นสักพักอาจารย์ฟ้อนใช้ให้ไปหาหินมารองหนุนศีรษะจึงไปหามาได้ 2 ก้อน นอนกันคนละก้อน ต่างคนต่างนอนและคุยกันบ้าง คุยกันอยู่ได้สักพักอาจารย์ฟ้อนท่านก็ถามว่า “เฮ้ยแช่ม เอ็งว่าบนเขานี้มีเต่าไหมวะ?”สิบเอกแช่มได้ยินดังนั้นจึงตอบกลับไปว่า“ไม่มีหรอกครับ บนเขาไม่มีบ่อน้ำ เต่าจะมาอยู่ได้อย่างไรครับ” ขณะที่สิบเอกแช่มกำลังนอนตอบอยู่นั้น สักครู่ศีรษะของเขาก็ตกจากหินทันที

“ถึงไม่สวยแต่ขลัง” กับยันต์ครูกลางฝ่ามือ . “ผมก็อยากลองเหมือนกัน” !!!!!! อย่าเผลอปากไว กับครูบาอาจารย์ท่าน!!! ครั้งในงานพิธีไหว้ครู พอถึงคิวคุณชัยวุฒิ ให้หลวงพ่อหนู สักยันต์ครูกลางฝ่ามือ พอสักเสร็จ เมื่อคุณชัยวุฒิ ดูฝ่ามือของตน ก็เห็นปลายยอด ยันต์ สักไม่ค่อยติด เลยเข้าไปหาหลวงพ่อหนู และยื่นมือเพื่อให้หลวงพ่อหนู ดูแล้วเอ่ยปาก

เป็นเรื่องที่ คุณพ่ออ.ฟ้อน พบหลวงพ่อหนู ครั้งแรก คราวที่ คุณพ่ออ.ฟ้อน ดีสว่าง มาอ. องค์รักษ์ ท่านมาเยี่ยมลูกศิษย์ท่าน ชื่อท่าน ขุนกริยา ที่ย้ายมาเป็น นายอำเภอ องค์รักษ์ จ .นครนายก ท่านมาถึงเรือน ต่างก็ได้สอบถามสารทุกข์สุกดิบกันแล้ว จากนั้นคุณพ่ออ.ฟ้อน

“เป็นแม่ค้าขายของอย่าปากไวกับลูกค้า วันนี้เอ็งไม่ต้องขายแล้ว ตามไปเป็นเมียข้าเถิด ข้าไม่กินแล้วขนมเอ็ง” ครั้งหนึ่ง คุณพ่อ อ.ฟ้อน ท่านเดินทาง ทางเรือ โดยมีลูกศิษย์ พายหัวเรือกับท้ายเรือ ส่วนท่านนั่งตอนกลางเรือ ซึ่งเป็นเรือมีประทุนหลังคา ระหว่างกำลังพายเรืออยู่ กลางแม่น้ำ ได้ยินเสียงแม่ค้าร้องขายขนมหวาน ท่านเกิดอยากทานขนมหวาน ท่านจึงสั่งให้ลูกศิษย์เรียกแม่ค้า เพื่อเทียบเรือ ท่านจึงร้องถามอยู่ในประทุนเรือว่า

อาจารย์เอื้อ บุษประเกศ หงสกุล ท่านทันเป็นลูกศิษย์โดยตรงกับอาจารย์ฟ้อน ดีสว่าง ท่านเล่าไว้ในนิตยสารฉบับพระฉบับหนึ่ง ว่าเจอกันตอนท่านไปเป็นอัยการที่นครราชสีมา สมัยนั้นเป็นสมัยสงคราม ท่านอาจารย์ฟ้อนโดนจับมาโรงพักเพราะไปรับฝากถือผ้าดิบมาเยอะ สมัยก่อนใครมีผ้าดิบเยอะผิดกฏหมายเหมือนกักตุนสินค้า ท่านก็ยอมให้ตำรวจจับใส่กุญแจมือมาจากสถานีรถ เดินมาสักพักกุญแจมือก็หลุด..ท่านอาจารย์ฟ้อนก็บอกตำรวจนายนั้นว่ากุญแจหลุด นายตำรวจก็มาล็อคใหม่เดินไปสักพักแกก็ร้องกุญแจหลุดอีก เป็นอย่างนี้หลายครั้งอยู่ จนตำรวจนายนั้นบอก อาจารย์ไม่ต้องใส่ก็ได้ครับ ก็ไปโรงพัก อาจารย์เอื้อเป็นอัยการและชอบเรื่องทางนี้ พอรู้ประวัติและลูกศิษย์อาจารย์ฟ้อนให้ไปช่วย เลยไปช่วย