หลวงปู่เพิ่ม

” ท่านรู้ไหมว่าสัตว์ต่าง ๆ แมว หมา เป็นต้น บางทีเป็นบรรพบุรุษของเรามาเกิด และพวกเราหากมีบาปมีเคราะห์ต่อไปอาจไปเกิด แบบเขาก็ได้ หลวงปู่เก่า (ท่านหมายถึงหลวงปู่บุญ) ท่านเคยชี้ให้ดูหมาในวัดว่า ตัวนั้นชื่อนางนั่น ตัวนี้ชื่อนายนี่ บ้านอยู่แถบแม่น้ำมาเกิด ฉันเคยสังเกตดูเวลาลูกหลานของคนที่หลวงปู่เก่าท่านบอกว่า มาเกิดเป็นหมาตัวนั้นตัวนี้มาทำบุญที่วัด มันก็เข้าไปคลอเคลียกับลูกหลานที่มาทำบุญ ดูแล้วเห็นจะเป็นเรื่องจริง เรื่องแบบนี้หลวงปู่เก่าท่านชำนาญมองเห็นภพเห็นชาติของสรรพสัตว์ต่าง

” เป็นพระต้องรับประเคน ใครจะทำบุญอะไรแล้วแต่เขาศรัทธา เป็นพระต้องละทั้งภายนอกและภายใน ภายนอกได้แก่สมบัติซึ่งเป็นของผลัดกันชม ไม่มีใครชมตลอดไป ตายไปแล้วคนอื่นก็มาชมกันต่อไป ไม่จีรังยั่งยืน ของภายนอกเป็นการละอย่างง่าย ๆ ต้องทำให้ได้เสียก่อน ภายในได้แก่จิตใจ โลภะ โทสะ โมหะ ต้องละให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ค่อยเป็นค่อยไป เมื่อละได้ความพอจะเกิดขึ้น เมื่อความพอมี ความสุขความปกติก็เกิด

เกจิอาจารย์ขลัง แห่งท้องทุ่งบางไทร เกจิอาจารย์ชั้นครู ตำนานความขลัง ที่กำลังถูกลืมเลือน ไปตามกาลเวลา ” หลวงพ่อห่วง วัดบางยี่โท บางไทร ” ตำนานเกจิขลัง ที่หลวงพ่อจง เคยพูดให้ หลวงพ่อไวทย์ วัดบรมวงศ์ ตอนที่หลวงพ่อไวทย์ ดั้นด้นมาขอเรียนวิชาจากหลวงพ่อจง ให้ฟังว่า ”

เรื่องลี้ลับเกี่ยวกับจิตวิญญาณนี้เป็นเรื่องเกินคาดเดา ผู้ที่ไม่เคยพบเห็นด้วยตนเองก็ยากที่จะเชื่อ เรื่องที่นำมาบอกเล่านี้เกิดขึ้นราวปี พ.ศ. ๒๕๐๗-๒๕๐๘ ณ วัดกลางบางแก้ว อ.นครชัยศรี จ.นครปฐม ในสมัยหลวงปู่เพิ่ม ปุญญวสโน เป็นเจ้าอาวาสปกครองอยู่ สำหรับ หลวงปู่เพิ่ม นี้เป็นที่ทราบกันดีว่าท่านเป็นพระปฏิบัติดีมีเมตตาสูง ในช่วงเวลานั้นพระอุโบสถ วัดกลางบางแก้ว กำลังชำรุดทรุดโทรมอย่างมาก เพราะสร้างมานานนับร้อยปี สภาพของโบสถ์ในเวลานั้นทรุดโทรมขนาดที่พระเณรไม่กล้าเข้าไป

หลวงปู่เพิ่ม นับเป็นพระบริสุทธิ์ศีล ที่หายากยิ่ง ในตลอดชีวิตไม่เคยเกี่ยวข้องกับมาตุคาม มีจิตเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ตั้งแต่ยังเยาว์ บรรพชาเป็นสามเณรตั้งแต่อายุ ๘ ขวบ และไม่เคยสึกหาลาเพศเลย อุปสมบทต่อเป็นพระภิกษุสงฆ์ ตลอดชีวิตของท่าน ตั้งแต่เป็นสามเณร จนบวชเป็นพระไม่เคยดูมหรสพทุกชนิด ไม่รู้ว่าลิเกเขาเล่นกันอย่างไร ไม่เคยใช้เงินทอง จนอายุเก้าสิบกว่า ไม่รู้จักค่าของเงิน เมื่อท่านมรณภาพ อัฐิกลายเป็นแก้วใส