หลวงปู่ดูลย์

“พระธรรมจักกัปปวัตตนสูตร” ครั้งหนึ่งหลวงปู่ดูลย์ อตุโล กล่าวว่า “โดยนัยอันปรากฏอยู่ใน พระธรรมจักกัปปวัตตนสูตร อันเป็นพระปฐมเทศนานั้น พระศาสดาแสดงไว้ชัดเจนว่า สัตว์ทุกหมู่เหล่า ล้วนแสวงหาพระนิพพาน คือความดับแห่งทุกข์ แต่เพราะความเขลา รู้เท่าไม่ถึงการณ์ จึงพยายามดับทุกข์ด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง ความทุกข์จึงเกิดมีมาให้ดับอยู่ร่ำไป วิธีอันโง่เขลาที่สรรพสัตว์ใช้ในการดับทุกข์ มี 2 วิธี คือ

พระอรหันต์ ที่หลวงพ่อเปลี่ยนฯ มั่นใจมี…หลวงปู่แหวน หลวงปู่ตื้อ หลวงปู่สิม หลวงปู่ชอบ หลวงปู่หลุย หลวงปู่เทสก์ หลวงปู่ดูลย์” 》”นับถือครูบาอาจารย์อยู่หลายองค์อยู่ แต่ถ้าพูดไปแล้วมันผิดจากหลัก พระพุทธเจ้าสอนไม่ให้พูดถ้าว่าสำเร็จเป็นพระอรหันต์ แม้ตนเองสำเร็จก็ห้ามไม่ให้พูด หลักพระศาสนาท่านห้ามไม่ให้พูดเพราะอวดอุตริมนุสธรรม ต้องลงโทษหนัก ของพระก็คือปราชิกถ้าพูดแล้ว ให้ดูเอาเองให้พิจารณาเอาเอง การประพฤติปฏิบัติของแต่ละองค์ว่าปฏิบัติละกิเลส ผู้ใดจะละได้กว่ากัน บางองค์นะโยมคลุมจีวรก็ไม่สวย

“สมัยหลวงปู่ดูลย์ยังคงแข็งแรง (คิดว่าประมาณอายุสัก 50-60 ปี) หลวงปู่ได้พาพระหนุ่มๆ สองรูปออกเดินธุดงค์ ในการเดินธุดงค์ครั้งก็เพื่อพาพระหนุ่มไปหาประสบการณ์เกี่ยวกับการเดินธุดงค์และปฏิบัติธรรม เดินมาถึงป่าแห่งหนึ่งซึ่งห่างไกลจากหมู่บ้านมาก คือในละแวกใกล้เคียงที่ปักกลดนี้จะไม่มีบ้านคนหรือหมู่บ้านอยู่เลย เมื่อมาได้ที่เหมาะแก่การปฏิบัติศาสนกิจแล้ว ทั้งสามรูปก็ได้ทำการจัดแจงที่พักอาศัย ซึ่งก็ต้องแยกย้ายกันไปตามทิศต่าง ๆ จะไม่พยายามปักกลดใกล้กัน ซึ่งเป็นธรรมเนียมของพระป่าผู้แสวงหาโมกขธรรม จะลดความคลุกคลี นอกจากจะมีกิจที่จะต้องทำร่วมกัน การปฏิบัติก็เป็นไปตามปกติ แต่แล้วมีอยู่วันหนึ่ง พระหนุ่มรูปหนึ่งที่ไปด้วยกัน