ตอนที่ 4

ปกติหลวงพ่อจงไปไหนท่านชอบไปองค์เดียว จนตอนระยะวัยสูงมีสภาพของคนชรา ไม่น่าวางใจว่าอาจไปเกิดพลั้งเผลอมีอุบัติเหตุ ผู้เจตนาดีและศิษย์ผู้ภักดีจึงต้องติดตามท่านไปด้วยสองสามคน เพื่อคอยดูแลและรับใช้ถวายปรนนิบัติท่าน หลวงพ่อจงเป็นภิกษุผู้ปราศจากละโมบในลาภสักการ ยศศักดิ์ทั้งปวง ท่านพอใจสภาพที่เป็นเจ้าอาวาสวัดหน้าต่างนอกเท่านั้น ต่อมามีผู้คิดสนับสนุนให้ท่านมียศทางสมณะศักดิ์ ท่านก็ห้ามปรามไม่ยินยอมให้ทำเรื่องราวเสนอขึ้นไปตามระเบียบ ซึ่งเมื่อไม่มีเรื่องเสนอตามแบบของทางราชการ ก็ไม่มีการให้สมณศักดิ์ แทนที่ท่านจะสนใจเพราะมีผู้หมั่นไปกระตุ้นและหว่านล้อม ท่านกลับหัวร่อแล้วพูดว่า “ไม่น่าสนใจเรื่องนี้ เพราะยศ ตำแหน่ง บรรดาศักดิ์ เป็นเรื่องของโลก อาตมาไม่ใยดีในทางนี้

เส้นทางมือปราบพระกาฬ ตอนที่ 4 พิชิตโค้งผีสิง (เขียนโดยชลอ เกิดเทศ) ถึงแม้รายได้จะดีแค่ไหนจากการไล่จับทองคำเถื่อน แต่ปัญหาอย่างหนึ่งที่รบกวนจิตใจนายตำรวจหนุ่ม นั่นเป็นผลมาจากเลือดนักกีฬาลูกหนำเลี้ยบที่ยังเข้มข้น ส่วนปัญหาที่ว่า นั่นก็คือ อำเภอท่าบ่อ จังหวัดหนองคาย อยู่ห่างเมืองหลวงระยะทางเกือบ 700 กิโลเมตร ถือเป็นอุปสรรคอย่างมาก ในการเดินทางกลับมาซ้อมรักบี้ให้กับสโมสรตำรวจ ที่กรุงเทพมหานคร ทนขึ้นล่องอย่างนี้อยู่ปีกว่า

โก๋ หลังวัง “วัยรุ่นประลัยกัลป์” ตอนที่ 4 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) หน้าโรงภาพยนตร์คิงส์คับคั่ง โก๋, กี๋, ตี๋ และหมวย โดยไม่นับเพลย์บอยรุ่นเก๋า…ข่าวการฟาดฟันและยิงกันด้านหลังโรงภาพยนตร์ควีนส์ บัดนี้มีตำรวจทั้งใน-นอกเครื่องแบบคอยสังเกตการณ์อยู่ทั่วๆ บริเวณนั้นแล้ว เรื่องร้ายข้อหาพยายามฆ่าและกลุ้มรุมททำร้ายกันถูกลืมไปชั่วระยะทางที่เดินจากควีนส์มาคิงส์เท่านั้นเอง หมีท่าเรือ ต้องคลองเตย กับ สงห์ไผ่ตัน

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 4 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) ผลจากที่ผมรับปากร่วมงานอาชญากรรมต่อนักเลงผิวนิลนามรุณ ตาแดง โดยทันทีคล้ายมิได้ตริตรอง ส่งผลให้เขาถึงคิ้วขมวดมุ่น หรี่ตามองถามพอได้ยิน “นายคิดดีแล้วหรือ” “ถ้านายรุณไว้ใจเรา” รุณยิ้มขรึมใบหน้าเยิ้มเป็นมันยามต้องแสงไฟละจากผมมองไปที่บันไดผมผละไปคว้าถุงเป้ฉวัดขึ้นคล้องไหล่ นักเลงปืนผิวนิลเบนสายตามายังผมบอกเสียงดังขึ้น “เปี๊ยก นายเที่ยวแถบถิ่นนี้ต้องมีปืน เพราะมีบางครั้งที่เราต้องใช้ป้องกันตัว” “เราจะพยายามหา” ผมว่า “นายใช้ขนาดเท่าไหร่?”