นักเลง

กูศิษย์หลวงพ่อกวย อภินิหารรอยสัก เมื่อครั้งปู่มีชีวิตปู่ผมเคยสักยันต์กับหลวงพ่อกวยแม้กระทั่งพ่อผมก็สักยันต์หนุมานเชิญธงกับหลวงพ่อกวย หลายท่านอาจสงสัยทำไมถึงใช้ภาษาพ่อขุนราม ขึ้นมึง ขึ้นกู ฟังดูไม่สุภาพอย่างชาวเมือง มาวันนี้ขอใช้คำเรียกอย่างศิษย์หลวงพ่อกวยสมัยเก่า เมื่อมีฅนถามว่า “มึงเป็นศิษย์ใคร” จะตอบอย่างสง่าผ่าเผยว่า “กูศิษย์หลวงพ่อกวย” ถือเป็นใบผ่านได้เหมือนกัน ที่ว่าผ่านได้นี้ไม่ใช่ผ่านอะไรที่ไหน หมายถึง “ผ่านดงมีด .. ดงไม้..ดงสหบาทาประชามติ” คือ พอเอาตัวรอดได้

“กรมการนักเลงโต” เมื่อครั้งสยามต้องใช้ “นักเลง-โจร-ผู้ร้าย” มาเป็นผู้คุมกฎ กาลครั้งหนึ่งในสมัยโบราณ (แต่ก็ไม่นานมากนัก) การปกครองโดยเฉพาะตามหัวเมืองนั้นมิได้เป็นระบบระเบียบแบบแผนมากนัก แม้เจ้าเมืองจะมีอำนาจในทางทฤษฎีแต่ในชั้นการปฏิบัติบางทีก็ไม่ค่อยมีประสิทธิภาพ เพราะใช่ว่าชาวบ้านจะยอมรับ และยอมทำตามกันได้ง่ายๆ เพราะรัฐแบบเดิมเป็นรัฐแบบที่ชาวบ้านมิได้มีส่วนได้สักเท่าไหร่ มีแต่ส่วนเสียซะมาก เพื่อให้การปกครองเป็นไปโดยมีประสิทธิภาพ เจ้าเมืองสมัยก่อนจึงเลือกที่จะหาคนที่ชาวบ้านให้ความยำเกรง (หรือหวาดกลัว) มาเป็นผู้ที่ถืออำนาจในการบังคับกะเกณฑ์ราษฎรให้ปฏิบัติตามกฎหมายและนโยบายของเจ้าเมือง ดังที่ สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ได้ทรงเล่าถึงการตั้ง