3731. ทุกขโตทุกขถานัง (กรรมบังตา)

ทุกขโตทุกขถานัง (กรรมบังตา)

เมื่อข้าพเจ้าเป็นเด็กอายุ 8 ขวบอยู่กับพ่อแม่ที่ตำบลระแหง อำเภอเมืองจังหวัดตาก อยู่ตรอกท่าโพธิ์ อยู่บ้านกับพ่อแม่ช่วยพ่อแม่ทำงาน7 โมงเช้าไปโรงเรียนวัดใหม่มะเขือแจ้ ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ 2 กลับจากโรงเรียนก็มาช่วยแม่หาผักขายอยู่เช่นนี้เสมอมาครอบครัวข้าพเจ้ายากจน ข้าพเจ้ายังมีน้องสาวอีกสองคนน้องชายอีกสองคนข้าพเจ้าเป็นพี่ชายคนโตเหนื่อยมากหน่อย

คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องสู้ข้างบ้านข้าพเจ้ามีบ้านอยู่หลังหนึ่งเป็นครอบครัวของคนจีนมีอาชีพในทางเลี้ยงหมูและเชือดหมูขายร้านสาขาที่อื่นๆ ก็มาซื้อหมูเป็นตัวไปเชื่อดขายหัวหน้าครอบครัวชื่อแป๊ะเส็ง แซ่โค้ว อายุ 40 ปี มีภรรยาชื่อนางบุญเรือน อายุ 38 ปีมีบุตรชายชื่อเลี๊ยบอายุ 22 ปี

สามคนพ่อเเม่ลูกช่วยกันทำมาค้าขายกิจการเจริญร่ำรวยเพิ่มฐานะจากแป๊ะเส๊งเป็นเถ้าแก่เส็งครอบครัวนี้ข้าพเจ้ารู้สึกรู้จักชอบพอในฐานะเป็นผู้มีพระคุณกับข้าพเจ้า ทั้งนี้เพราะเวลาข้าพเจ้าว่างเป็นวันพระหรือวันโกน ข้าพเจ้าไปเก็บผักขมหิน ผักบุ้ง และหญ้าวา เอามาให้เถ้าแก่เพื่อเอามาสับเป็นอาหารหมูเถ้าแก่และภรรยาก็ให้รางวัลข้าพเจ้าบางครั้งก็ 5 สตางค์ 10 สตางค์แล้วแต่ผักที่เก็บมามากน้อยตามสมควร

เถ้าแก่มีความใจดีแก่ข้าพเจ้า เวลาหมูตายเถ้าเเก่ให้ข้าพเจ้าไปฝังข้าพเจ้าก็เอามาต้มถอนขนอย่างดีแล้วก็ผ่าท้องเอาเครื่องใน เนื้อ มันหมู มาต้มเคี่ยวทำหมูเค็มสู่กันกินระหว่างพี่น้องและเอาไปกินที่โรงเรียน

บางทีหมูไม่ตายเอง ข้าพเจ้ากับพวกเอาตะขาบไปให้กัดหมู

หมูตายเถ้าเเก่เส๊งก็เอามาให้ข้าพเจ้าตอนนั้นข้าพเจ้าเป็นเด็กครับท่านไม่รู้จักบาปบุญ นรกสวรรค์

เเล้วเรื่องเดชพิศดารมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นกับครอบครัวนี้จะเนื่องจากบาปกรรมแต่อดีตชาติหรือปัจจุบันชาติก็ไม่รู้ ได้ดลบันดาลให้ครอบครัวนี้ไปอยู่ในนรกโลกมนุษย์และอีกคนไปนรกอเวจีและอีกคนไปสู่ดุสิตพิภพ

เมื่อพ.ศ. 2462 วันนั้นเป็นวันตรุษจีนเป็นวันพิธีไหว้เจ้าของคนจีนตั้งแต่วันจ่าย วันไหว้ วันถือ วันจ่ายเถ้าแก่ขายหมูให้สาขาต่างๆที่มาซื้อแทบจะหมดเล้า และเถ้าแก่เหลือเอาไว้ไหว้เจ้าของเถ้าแก่เองตัวเดียวเป็นหมูขาวและตัวใหญ่ เช้าวันจ่ายเถ้าแก่กับเจ้าเลี๊ยบลูกชายตื่นแต่เช้ามืดทั้งสองพ่อลูกออกมาช่วยกันฆ่าหมูทางฝ่ายเถ้าแก่พูดบอกให้ลูกชายไปในเล้าให้ไล่หมูออกจากเล้าเถ้าแก่รอคอยอยู่ที่ประตู ถึอค้อนใหญ่เอาไว้ ตีหมูเวลาออกมา

เจ้าหมูอยู่ลึกเถ้าแก่เลี้ยงหมูนับเป็นร้อยๆตัวคอกเล้าจึงกว้างยาวสลับซับซ้อนทางฝ่ายเจ้าเลี๊ยบลูกชายเข้าไปไล่หมูไล่เท่าไหร่เท่าไหร่หมูก็ไม่ยอมออก เถ้าเเก่รออยู่หน้าประตูโมโหจึงตะโกนด่าว่าลูกชายหมูตัวเดียวทำไมไล่ช้านัก ฝ่ายลูกชายออกมาบอกอีกว่าจะไล่เท่าไหร่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกทางฝ่ายเถ้าแก่ก็บอกกับลูกว่าจะเข้าไปไล่เองลูกชายก็รอเตี่ย จนเตี่ยเข้าไปไล่หมูส่วนลูกชายรออยู่ข้างนอก ก็เช่นเดียวกับลูก เถ้าแก่ไล่เท่าไหร่หมูก็ไม่ยอมออกหมดปัญญาก็เดินออกมาหน้าประตู

เจ้าเลี๊ยบเห็นเตี่ยของตัวเองเป็นหมูขาวเดินออกมา เจ้าเลี๊ยบก็ยกค้อนขึ้นตีหัวเต็มแรงเมื่อค้อนทุบหัวเตี่ยร้องไห้ ไอหย่าซี้ ปรากฏว่าเถ้าแก่หัวสมองและเลือดสาดเต็มเล้าหมู ทางฝ่ายลูกชายได้ยินเสียงร้องเป็นเสียงเตี่ยที่ร้องครวญคราง ไปจับดูปรากฏว่าเตี่ยขาดใจตายเสียแล้ว

รีบมาบอกเเม่และเอะอะกันทั้งบ้าน ลูกจ้างและชาวบ้านต่างตกใจโกลาหลจนรู้เรื่องถึงผู้ใหญ่บ้าน กำนันๆ จัดการสอบสวนเรียกเจ้าเลี๊ยบมาถาม เจ้าเลี๊ยบรับว่าตีหัวเตี่ยของเขาเอง โดยเห็นเตี่ยเป็นหมู เเล้วเล่าเรื่องราวที่ข้าพเจ้ากล่าวมาทั้งหมดให้กำนันฟัง ทุกคนนั่งฟังต่างรู้สึกคนลุกขนพองสยดสยองในเหตุที่เกิด ที่มีเหตุมหัศจรรย์เป็นอาถรรพ์

เวรกรรมอะไรดลบันดาลจึงทำให้เจ้าเลี๊ยบผู้เป็นลูกเห็นเตี่ยเป็นหมูเจ้าเลี๊ยบและเเม่ต่างร้องไห้กลิ้งเกลือกปิ่มว่าจะขาดใจตาย

ผู้ใหญ่บ้านและกำนันเห็นเป็นเรื่องฆ่ากันตายเป็นคดีอุฉกรรณ์ จึงจับตัวเจ้าเลี๊ยบฐานฆ่าคนตาย

เรื่องถึงตำรวจ ผู้กำกับพยอม ผันนาคได้สอบถามปากคำเจ้าเลี๊ยบ เจ้าเลี๊ยบก็ให้การภาคเสธว่า เห็นเตี่ยเป็นหมูจริงๆ ถ้าไม่เห็นเป็นหมู เขาเป็นลูกชายอยู่กับเตี่ยมายี่สิบกว่าปีจะตีเตี่ยเรื่องอะไรไม่เคยมีเรื่องวิวาทโกรธเคืองกัน

ทางฝ่ายตำรวจเห็นว่าเป็นคำแก้ตัว ส่งเรื่องให้อัยการจัดฟ้องศาลศาลนัดชี้สอบถาม ถามจำเลยว่าจะรับหรือสู้ นายเลี๊ยบจำเลยรับภาคเสธว่า เห็นเตี่ยเป็นหมูจึงตี ไม่ได้เจตนาฆ่า

คณะตุลาการ วินิตฉัยรูปคดีฟังได้ตามคำรับภาคเสธของจำเลย ศาลดุลยพินิจโดยสุขุมลึกซึ้งเเล้ว เชื่ิอไม่ได้ว่าจำเลยเห็นเตี่ยเป็นหมู ซึ่งเตี่ยเป็นคนจะเห็นเป็นหมูไปไม่ได้จึงพิพากษาลงโทษตามกฏหมาย ลักษณะอาญามาตรา 250 ให้ประหารชีวิตจำเลย เพราะฆ่าเตี่ยผู้บังเกิดเกล้า

แต่จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลขึงปราณีลดโทษให้ตามกฏหมายลักษณะอาญา มาตรา 59 คงจำคุกจำเลยตลอดชีวิต ทางฝ่ายผู้เป็นเเม่ได้ฟังชาวบ้านพูดถึงเรื่องบาปบุญเวรกรรม บ้างก็ว่าเถ้าเเก่เส๊งเลี้ยงหมูให้เขาฆ่าและมิหนำซ้ำยังฆ่าหมูขายเองทุกวันเวรกรรมตามทัน จึงทำให้ลูกเห็นเป็นหมู และบางคนก็ว่าอีกหน่อยแม่เจ้าเลี๊ยบก็จะต้องตายตาม

ในคืนวันทำศพพระมาเทศน์ให้ฟังถึงบาปกรรมฆ่าสัตว์ตัดซีวิตเขา ซีวิตเราเราก็รักเหมือนกัน ทำกับเขาอย่างไร เวรย่อมสนองฉันท์นั้น ระงับการทำบาปตายไปเเล้วก็ไปเกิดที่ดีทำบาปมากวิญญาณก็ไปสู่นรก ไม่มีโอกาศได้ผุดได้เกิด ถูกทรมานในเมืองนรกชั่วกัปป์ชั่วกัลป์

ทางเเม่ของเจ้าเลี๊ยบเลิกกิจการ เลิกเลี้ยง เลิกขาย เอาเงินก้อนสุดท้ายนำมาถวายพระเเละได้นำเงินที่ขายกิจการไปสร้างศาลาที่วัดเขาเเก้ว ตัวของแกเองก็เข้าบวชชี หันหน้าเข้าสู่ทางธรรมถือศีลเพื่อล้างบาปที่ได้สมทบสร้างเวรกรรมกับผัวสร้างกรรมดีย่อมไปสู่สวรรค์ เถ้าเเก่เส๊งตายไปเเล้วจะต้องไปสู่อเวจี เจ้าเลี๊ยบผู้เป็นลูกเข้าคุกตกนรกโลกนมุษย์ ใช้กรรมไปจนกว่าจะสิ้นเวร ส่วนแม่เจ้าเลี๊ยบเริ่มสร้างบุญกุศล วิญญาณย่อมไปเกิดดุสิตพิภพโลกสวรรค์ชั้นสูง…