หลวงปู่ไพบูลย์

เงินแถบปริศนา เรื่องของการบุญทานกุศลนั้น ท่านเล่าว่าที่บ้านของท่านบิดามารดาใส่บาตรเป็นประจำทุกวัน เมื่อท่านยังเล็ก มารดาก็จะอุ้มมาใส่บาตรด้วย พอโตขึ้นหน่อยก็จะให้ยืนอยู่ข้าง​ ๆ คอยใส่ข้าว หรือหย่อนขนมลงในบาตรพระ ทุกวันพระบิดามารดาก็จะพาไปวัดด้วย สอนลูกให้รู้จักทำบุญแต่เล็กแต่น้อย ท่านเล่าว่า ใส่บาตรเป็นประจำทุกวัน และไปวัดในวันธรรมสวนะทุกครั้ง…ไม่เคยขาด เว้นแต่เจ็บป่วยเท่านั้น ท่านสังเกตว่าของที่ใส่บาตรมารดาของท่านจะต้องจัดอย่างประณีต เลือกเฟ้นแต่ของที่ดีที่สุดในบ้านมาใส่บาตรก่อน ที่เหลือจึงจะให้สามีและลูกๆ ต่อไป ไม่ว่าเป็นอาหารคาวหวาน

“…เราให้หมด แต่เราไม่ขอ…” “…หลวงปู่ ไม่เคยขอ ตั้งแต่หลวงปู่ยังเป็นเด็กๆ ไปขอแม่อยากไปเที่ยวงานวัด แม่ไม่ให้ไปคนเยอะ ตอนเย็นค่อยไป พอตอนเย็นแม่บอกให้ไปเที่ยวงานวัด เราบอกไม่ไป ตอนเย็นแล้วไปได้ เราไม่ไป ดูสิมันจองหองอวดดี เป็นมาตั้งแต่เด็ก จากนั้นมาก็ไม่ขออีกและตั้งแต่บวชมานี้ไม่เคยขอ ไม่มีใครให้หลวงปู่ก็ไม่ขอ จะไม่มีกินก็ให้มันตายไป มีน้ำก็ดื่มน้ำเอา ดูสิมันจะตายไหม เราไปขอเขา

หลวงปู่ถวายเหงื่อเป็นพุทธบูชา หลวงปู่ฯ เคยเล่าว่า…สมัยที่เป็นฆราวาส ท่านจนมาก ไม่มีเงินจะทำบุญเลย ท่านไปนั่งตากแดดเป็นชั่วโมงๆจนเหงื่อท่วมกาย แล้วเดินไปที่โบสถ์ ไปที่หลังพระประธาน น้อมเอาศีรษะที่ชุ่มเหงื่อ พร้อมสองมือแนบลง ที่หลังพระประธาน และ กล่าววาจา ว่า ข้าพเจ้า ไม่มีทานอันใด มาถวาย ข้าพเจ้าขอน้อมถวายเหงื่อจากการตากแดดขอถวายเป็นพุทธบูชา ในขณะ เมื่อสิ้นคำอธิษฐานนั้น