หลวงปู่คำคะนิง

คาถาเรียกเหล็กไหลของหลวงปู่คำคะนิง จุลมณี บริกรรมเป็นสมาธิ เหล็กไหลจะเสด็จมาเอง เหมือนหลวงปู่คำคะนิงบ่อยครั้งที่ภาวนาคาถาเป็นประจำเหล็กไหลมักจะตกลงมาในบาตรเอง “จิ เจ รุ นิ เตชะ สะ ติวายุละภะ ภะเวสัจเจเอชิมะอะปานุติ ปะถะวิยัง” ที่มา​ คาถา​ครู​พักลักจำ

“เหล็กไหล” หลวงปู่เคยพบในถ้ำบ่อย ๆ เหล็กไหลเป็นของลึกลับศักดิ์สิทธิ์ มีพวกยักษ์รักษา ยักษ์นี้เป็นเทวดาพวกหนึ่งมีฤทธิ์มาก หลวงปู่เป็นพระไม่อยากได้ เพราะไม่รู้จะเอาไปทำไม? บางทีหลวงปู่นั่งบำเพ็ญภาวนาอยู่ในถ้ำ พวกยักษ์เขาลองใจ ให้เหล็กไหลหล่นลงมาใส่ในบาตรดังป๊อก หลวงปู่หยิบดูรู้ว่าเป็นเหล็กไหลก็พูดดัง ๆ บอกกล่าวว่า “เอากลับคืนไปเถอะ ไม่อยากได้ เพราะเหล็กไหล หรือสิ่งกายสิทธิ์ใด ๆ ไม่สามารถทำให้พ้นทุกข์

พญาครุฑช่วยหลวงปู่คำคะนิง จุลมณี หายใจใต้น้ำลึกถึง ๒ ชั่วโมงอย่างอัศจรรย์..เมื่อ “หลวงปู่คำคะนิง”ดำลงไปชมบารมีพระพุทธรูปทองคำ..จนพญาครุฑลงไปช่วยได้ทัน ก่อนจะเกิดอันตราย. พบพระพุทธรูปทองคำใต้แม่น้ำ โดยหลวงปู่คำคะนิง คราวนั้น…หลวงปู่คำคะนิงยังธุดงค์อยู่ใน เขตราชอาณาจักรลาวด้วยพอใจในความสงบวิเวกเหมาะที่จะบำเพ็ญเพียรอย่างยิ่ง ทั้งนี้เพราะลาวอุดมสมบูรณ์ ไปด้วยป่าเขาลำเนาไพร หมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านอยู่ห่างไกลกัน ไม่พลุกพล่านเป็นชุมชนใหญ่ๆ เช่นฝั่งไทย หลวงปู่ธุดงค์มาถึงเมืองบูรพาก็ได้ยินชาวบ้านโจษขานกันว่า ที่แม่น้ำสายหนึ่งซึ่งเป็นแม่น้ำกว้างใหญ่และลึกมาก ตรงบริเวณน้ำลึกที่สุดนั้นมีพระพุทธรูปทองคำองค์มหึมาจมอยู่ก้นแม่น้ำ วันดีคืนดีจะมีแสงสว่างพวยพุ่งจากพื้นน้ำ

หลวงปู่คำคะนิงท่องเที่ยวต่อไปถึงทางแยกแห่งหนึ่ง จ่ายมบาลบอกว่า ตรงนี้เป็นชุมทางไปสู่สวรรค์ชั้นต่าง ๆ เส้นทางเป็นสายรุ้งพุ่งจากพื้นเป็นวงโค้งขึ้นไปในอากาศนั้น เป็นเส้นทางสาหรับผู้เจริญวิปัสสนาได้บรรลุธรรมขั้นโสดาบัน เมื่อตายแล้วต้องขึ้นเส้นทางนี้ไปสู่สวรรค์เบื้องสูงสำหรับอริยบุคคลชั้นโสดาบัน ที่เป็นอู่ทอง อู่แก้วคล้ายบุษบกมีสายชักขึ้นและชักลงจากพื้นดินขึ้นไปในอากาศนั้น เป็นอู่ยนตร์สำหรับผู้ที่จะไปสวรรค์ตามกำลังบุญวาสนาที่สร้างสมไว้สมัยเป็นมนุษย์ อู่ทอง อู่แก้วอันสวยงามรุ่งเรืองนี้ เลื่อนขึ้นเลื่อนลงรับผู้มีบุญวาสนาขึ้นสู่สวรรค์อยู่ตลอดเวลา แสดงว่า แม้จะมีคนบาปหนาไปตกนรกมากมืดฟ้ามัวดิน ขณะเดียวกันก็มีคนดี ๆ ไปขึ้นสวรรค์มากเหมือนกัน นอกจากอู่ทองคำและอู่แก้วบุษบกแล้ว ยังมีบันไดเงิน

หลวงปู่เล่าต่อไปว่า จิตวิญญาณของท่าน พอวูบวาบออกจากร่างไป ก็ไปรวดเร็วมากไม่สนใจใยดีร่างกายเดิมที่หมอบฟุบอยู่บนอาสนะเลย เหมือนคนเราถอดเสึ้อผ้าตัวเก่าทิ้งไว้แล้วไปใส่ชุดใหม่ไปเที่ยวนั่นแหละ สติของท่านตามจิตวิญญาณไป (ท่านผู้อ่านโปรดสังเกตนะครับว่า หลวงปู่คำคะนิงท่านแยก “สติ” ต่างหากกับ “จิตวิญญาณ” แต่ตามความเป็นจริงนั้น “สติ” ก็คือตัว “ญาณปัญญา” หรือ จิตฝ่ายกุศลนั่นเอง คือจิตในจิต) “จิตวิญญาณของอาตมาไปอย่างรวดเร็วมาก เป็นลักษณะเดินไป

ไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นคูหาถ้ำกว้าง วิจิตรพิสดารด้วยหินย้อยเป็นหลืบฉากคล้ายท้องพระโรง มีแสงสว่างรุ่งเรืองอันเกิดจากหินย้อยเปล่งแสงคล้ายดวงดาว ตอนนี้เทียนที่จุดสว่างนำทางได้ดับลง หลวงปู่คำคะนิงรู้สึกหายใจไม่ออก ไม่มีอากาศหายใจ จึงกำหนดจิตอธิษฐานขึ้นว่า “โอ๊ย…ข้าน้อย…ขอให้ได้เห็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เถิด ข้าน้อยอยากเบิ่ง อย่าเพิ่งให้ตายเลย” อธิษฐานจบก็มีอากาศหายใจอย่างสดชื่น รู้สึกร่างกายหายเหนื่อยกระปรี้กระเปร่าขึ้น ตอนนี้พญางูใหญ่ซึ่งหยุดดูอยู่ไต้ผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ ให้ตามไป เมื่อออกเดินไปก็เห็นเพดานอุโมงค์ข้างบนเป็นหินสีขาวใสกระจ่างเหมือนกระจก กว้างประมาณยี่สิบวา

ทีนี้กลับมากล่าวถึง “หลวงปู่คำคะนิง” ที่เคยเข้าไปเที่ยวในเมืองพญานาค ใต้แม่น้ำโขงว่าแตกต่างกับที่พระอาจารย์มั่นเห็นเป็นประการใด ข้าพเจ้าออกเดินทางจากกรุเทพฯ ไปนมัสการหลวงปู่คำคะนิง จุลละมณี เมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 2523 ที่ผ่านมานี้เอง คณะของพวกเราเป็นนักปฏิบัติธรรม มุ่งกำจัดกิเลสตัณหาออกจากกาย วาจาและใจเป็นจุดสำคัญ ขณะเดียวกันก็ใฝ่ใจศึกษาค้นคว้าถึงสิ่งเร้นลับทั้งนามธรรมและรูปธรรมไปด้วยในเชิงวิชาการ เราไปพักแรมคืนกับพระอาจารย์โชติ อาภคฺโค (พระครูพิบูลธรรมภาณ) ที่

หลวงปู่คำคะนิง จุลมณี บุกเมืองพญานาค ตอนที่1 โดยสิทธา เชตวัน หนังสือโลกทิพย์ ฉบับที่ 11 ปีที่ 2 เดือนมีนาคม 2526 พญานาคมีจริงหรือ? คนไทยเราชาวพุทธ พอเกิดมาเดินได้เข้าไปตามวัดวาอารามย่อมจะเคยได้พบเห็นรูปร่างพญานาค ประดิษฐานอยู่ตามราวบันไดทางขึ้นสู่โบสถ์ วิหาร กุฏิศาลา มณฑป