หลวงตาหงำ

ชื่อและตำนานของหลวงตาบุญและหลวงตาหงำนั้นแทบจะลบเลือนไปจากประวัติศาสตร์คณาจารย์สายวัดปากคลองฯ ทั้งๆที่เป็นพระอาวุโสที่ได้เคยอยู่รับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่หลวงปู่ศุขยังมีชีวิตอยู่ และเป็นพระสูงวัยที่อยู่คู่วัดปากคลองฯมาช้านาน เป็นพระผู้มีวิชาอาคมทั้งคู่จนกระทั่งได้รับสมญานามว่าเป็นสิงห์เหนือเสือใต้ เนื่องจากกุฏิของท่านทั้ง ๒ อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกัน และมีวิชาอาคมมิได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน หลวงตาบุญท่านถนัดในทางโหราศาสตร์ส่วนหลวงตาหงำท่านถนัดในทางหยูกยารักษาเด็ก ต่างเป็นที่พึ่งพาของชาววัดสิงห์มาช้านานท่านทั้งสองถือว่าเป็นศิษย์สายวัดปากคลองฯยุคสุดท้ายที่ทันตัวหลวงปู่และได้รับการถ่ายทอดวิทยาคมจากองค์หลวงปู่ศุขโดยตรง หลวงตาบุญท่านมีศักดิ์เป็นหลานแท้ๆของหลวงปู่ศุข สังเกตได้จากนามสกุล “เกษเวชสุริยา” เพียงแต่ไม่ทราบแน่ชัดว่าท่านเป็นบุตรของใคร ทราบแต่เพียงว่าท่านเพิ่งมาบวชอีกครั้งหลังจากที่ท่านมีครอบครัวแล้ว หลวงตาบุญท่านนี้มีความเชี่ยวชาญในด้านการทำนายทายทัก ความสามารถพิเศษในด้านการหยั่งรู้ของท่านนี้มีเรื่องเล่าว่า ก่อนที่ท่านจะมรณะภาพในปี พ.ศ.๒๕๐๕ ท่านเขียนตัวเลขไว้ที่กระดานชนวนแล้วคว่ำหน้าไว้

เสกฝิ่นให้เป็นใบชา หลวงตาหงำท่านเป็นศิษย์สายวัดปากคลองฯยุคเก่าที่ทันองค์หลวงปู่ศุข ไม่ใช่หลานศิษย์ เหลนศิษย์ และสันนิษฐานว่าหลวงปู่ศุขน่าจะเป็นพระอุปัฌชาย์บวชให้ท่าน ท่านบวชอยู่ได้ระยะหนึ่งก็ลาสิกขาบทไป และกลับมาบวชใหม่อีกครั้งหลังจากที่หลวงปู่ศุขมรณะภาพแล้ว ท่านอยู่วัดปากคลองฯมาเนิ่นนาน แต่ท่านไม่ยอมรับตำแหน่งเจ้าอาวาส รับแต่รักษาการไว้เท่านั้น หลวงตาหงำเป็นพระที่ชาวบ้านโดยเฉพาะชาวตลาดวัดสิงห์ ให้ความเคารพนับถือกันถ้วนหน้า ท่านใช้วิชาความรู้ของท่านช่วยเหลือชาวบ้านอย่างไม่เลือกชั้นวรรณะ ความเป็นอยู่ของท่านเป็นไปอย่างสมถะเรียบง่ายและไม่ชอบโอ้อวดสรรพคุณ แต่อาจจะมีความประพฤติที่เป็นไปในทางโลกวัชชะบ้าง นั่นก็คือการดูดฝิ่นของท่าน แต่สำหรับชาวบ้านเองไม่ได้ถือสาหาความท่านแต่อย่างไร เพราะท่านไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้ใด มิหนำซ้ำยังเป็นที่พึ่งพาอาศัยของชาววัดสิงห์แทบจะไม่เว้นหลังคาเรือน ถึงกระนั้นกฎหมายก็มิได้รับฟัง