หยุดรถไฟ

กิตติคุณพระครูนิวาสธรรมขันธ์(หลวงพ่อเดิม) 2 เพราะปกติแล้วออกพรรษาท่านจะไปช่วยวัดที่ขาดแคลน สร้างถาวรวัตถุเสมอต้นปี พ.ศ. ๒๔๘๑ข้าพเจ้าจึงมีโอกาสเข้าไปกราบแทบเท้าของท่านที่วัดต่อหน้าเทพเจ้าแห่งเมืองสี่แควข้าพเจ้า และหลวงพ่อจันทร์เดินทางด้วยเกวียนของชาวบ้านจากเนินมะกอกลัดทุ่งเข้าท้ายบ้านหนองโพ มุ่งไปที่วัดหนองโพ เวลานั้นมีอุโบสถศาลาการเปรียญ และหมู่กุฏิไม่กี่หลัง กุฏิของหลวงพ่อใช้ปลูกเป็นคล้ายศาลามีเสื่อลำแพนกั้นเอาไว้กันลมกันฝุ่น ส่วนกุฏิใหม่นั้น ชาวบ้านยังช่วยกันสร้างอยู่โดยอ้างเหตุผลกับหลวงพ่อว่า จะรื้อกุฏิเดิมของหลวงพ่อไปเป็นศาลาปลงศพของชาวบ้านนั่นแหละหลวงพ่อจึงยอมตกลง ข้าพเจ้าก้มลงกราบแทบเท้าของหลวงพ่อก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นพนมมือหว่างอก หลวงพ่อจันทร์ได้เอ่ยแนะนำว่า ศิษย์ของกระผมเองชื่อนายประดิษฐ์ ลิ้มประยูร ได้ทราบถึงพระกิตติคุณของหลวงพ่อ จึงมามอบตัวเป็นศิษย์เขามีอาชีพเป็นคนรถไฟ

ตำนานพ่อท่านคล้ายหยุดรถไฟ ไปตะ รถไฟมันรอ..เมื่อ “พ่อท่านคล้าย วาจาสิทธิ์”ลืมสังฆาฏิไว้ที่บ้านโยม ใช้ศิษย์กลับไปเอา..รถไฟออกไม่ได้ ต้องรอ วิ่งแล้วรถล้อฟรี อยู่กับที่ “พระอรหันต์เมืองใต้” พ่อท่านคล้ายวาจาสิทธิ์ “มีอยู่ครั้งหนึ่งท่านได้รับนิมนต์ไป จังหวัดชุมพร ท่านต้องขึ้นรถไฟที่สถานีคลองจันดี สมัยนั้นยังเป็นรถไฟหัวจักรไอน้ำ ท่านลืมสังฆาฏิที่บ้านญาติโยมในตลาดจันดี พอดีรถไฟที่ท่านจะต้องขึ้นกำลังเปิดหวูดจะออก ท่านบอกให้เด็กวัดที่ไปกับท่านไปเอาสังฆาฏิ ที่บ้านญาติโยม ในตลาดจันดี