สมเด็จพระญาณสังวร

“ความเชื่อ” ไม่อาจเปลี่ยน “ความจริง” โมหะนั้นเอง ที่ทำให้คนคิดคนเชื่อว่าการกระทำทุกอย่างทำแล้วก็เป็นอันแล้วกันไป ไม่มีผลเหลืออยู่เป็นความดี ความชั่วที่ยั่งยืนตลอดไปทุกภพทุกชาติ ตราบเท่าที่ยังมีการเวียนว่ายตายเกิดความคิดความเชื่อแบบคนหลงหรือคนมีโมหะเช่นนี้ เป็นโทษอย่างยิ่ง เช่นเดียวกับความคิดความเชื่อที่ว่า ทำดีไม่ได้ดี ทำชั่วไม่ได้ชั่ว ซึ่งเป็นความคิดความเชื่อของคนหลง ของคนมีโมหะเช่นกัน ความคิดความเชื่อไม่สามารถทำให้สัจธรรมคือความจริงเปลี่ยนไปได้ สัจธรรมมีอยู่อย่างไรต้องเป็นอยู่อย่างนั้น ไม่เปลี่ยนไปตามความคิดความเชื่อ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช แอพเกจิ

ฤกษ์ดีของพระพุทธเจ้า ในสมัยเมื่อพระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่พระเชตวัน ใกล้กรุงสาวัตถีในโกศลรัฐได้มีบุคคลผู้หนึ่งในชนบทสู่ขอธิดาของตระกูลหนึ่งในกรุงสาวัตถีให้แก่บุตรของตนตกลงกันกำหนดวันประกอบพิธีมงคลเรียบร้อยแล้วต่อมาเขาได้ถามอาชีวก (นักบวชจำพวกหนึ่ง) ผู้เป็นที่นับถือของตนว่าวันนั้นฤกษ์ดีหรือไม่ อาชีวกโกรธว่าไม่ถามตนเสียก่อน กำหนดวันกันแล้วมาถามภายหลังจึงกล่าวว่า วันนั้นฤกษ์ไม่ดี อย่าทำมงคล ถ้าทำจะเกิดมหาวินาศพวกเขาก็พากันเชื่อ เมื่อถึงวันนัดก็ไม่ไปเพราะกลัวจะเกิดมหาวินาศ ส่วนทางฝ่ายหญิงซึ่งได้เตรียมการมงคลทั้งปวงไว้แล้วรออยู่ไม่เห็นฝ่ายชายมาก็พากันโกรธเพราะได้ตกลงวันกันไว้ได้ตระเตรียมสิ่งทั้งปวงสิ้นเปลืองไปเป็นอันมาก ทั้งเป็นการเสียหน้าแก่ฝ่ายหญิงจึงได้ยกธิดาให้แก่ชายในตระกูลอื่นซึ่งเป็นผู้ขอรับแทนได้ประกอบพิธีมงคลตามที่เตรียมไว้เสร็จเรียบร้อยไปในวันนั้นเอง ครั้นวันรุ่งขึ้น พวกฝ่ายชายที่สู่ขอไว้ก่อนจึงพากันไปก็ถูกพวกฝ่ายหญิงด่าว่าขับไล่ให้กลับ พวกฝ่ายชายก็โต้ตอบเกิดวิวาทกันขึ้นแต่ก็ไมไ่ด้หญิงเพราะเขายกให้คนอื่นไปแล้ว ต้องพากันกลับ ข่าวเรื่องอาชีวกนั้นทำการทำนายทายทักเป็นอันตรายแก่การมงคลปรากฏไปทั่วนครจนทราบถึงหมู่ภิกษุ พระพุทธเจ้าได้ทรงทราบจากหมู่ภิกษุก็ได้ตรัสเล่าเรื่องทำนองเดียวกันที่เกิดเพราะถือฤกษ์ยามผิดๆ ในอดีตกาลแก่ภิกษุทั้งหลายแล้วตรัสประทานโอวาทแปลความว่า“ประโยชน์ล่วงเลยคนเขลาผู้มัวถือฤกษ์อยู่ประโยชน์เป็นฤกษ์ของประโยชน์

#ภาพที่น่ารักน่าศรัทธาอย่างยากจะพบเห็นที่ใด ..ของ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายกพระองค์ที่ ๑๙ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์พระอริยเจ้าซึ่ง“สังวรในญาณ”อย่างเคร่งขรึมเกือบตลอดเวลา สมเด็จฯทรงใช้ “ภาษามือ” กับเด็กที่พิการทางการได้ยิน เพื่อแสดงความรักความเมตตาต่อเด็กๆเมื่อครั้งที่สมเด็จฯทรงเยี่ยม“โรงเรียนเด็กหูหนวก” Cr.New’Anon Saardrat แอพเกจิ แอพรวมเรื่องราวประสบการณ์จริง เกี่ยวกับ พุทธคุณ ไสยศาสตร์ วิชาอาคม

“อำนาจอันยิ่งใหญ่แห่งกรรม” พระอาจารย์สำคัญองค์หนึ่ง (พระอาจารย์กงมา จิรปุญโญ) ท่านได้ปรารภให้ได้ยินเนืองๆ ว่า … ในอดีตท่านเคยขับเกวียนทับเด็กตาย โดยจงใจเจตนา ดังนั้นท่านจะต้องได้รับผลของกรรมนั้น คือจะต้องถูกรถทับจนเสียชีวิตแน่ในภพชาตินี้ ท่านปรารภอยู่หลายปี และแล้ววันหนึ่งท่านก็เตรียมตัวออกเดินทางจากวัด เมื่อถูกทักท้วงว่า รุ่งขึ้นจึงจะถึงวันที่ท่านได้รับอาราธนาไปในการทำบุญที่บ้านหนึ่ง ท่านก็ตอบง่ายๆ ตรงไปตรงมาว่า “ถึงเวลา วันนั้นแหละถูกแล้ว” ไม่มีผู้เข้าใจความหมายของท่าน

อานิสงส์ของสมาธินั้น มีมากกว่าการรักษาศีลอย่างเทียบกันไม่ได้ ซึ่งพระพุทธองค์ได้ตรัสว่า ” แม้จะได้อุปสมบทเป็นภิกษุรักษาศีล ๒๒๗ ข้อ ไม่เคยขาด ไม่ด่าวพร้อยมานานถึง ๑๐๐ ปี ก็ยังได้บุญกุศลน้อยกว่าผู้ที่ทำสมาธิเพียงให้จิตสงบนานเพียงชั่วไก่กระพือ ปีก ช้างกระดิกหู ” สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร

?”พระพุทโธ” โยมผู้หนึ่ง เล่าให้สมเด็จพระญาณสังวรฯ มีผู้ได้ยินได้ฟังกันหลายคน เธอบอกว่า เธอมีบุญมากที่มี “พุทโธ “เป็นที่พึ่งที่แท้จริงตลอดมา ตั้งแต่ยังเป็นเด็กเลยทีเดียว คือวันหนึ่ง เธอลงว่ายน้ำในคลองใหญ่ ซึ่งสมัยก่อนคลองในเมืองไทยมีมาก ขณะที่กำลังสนุกสนานอยู่กับการเล่นน้ำ ก็รู้สึกว่ามีมือลึกลับมาจับขาเธอฉุดลงใต้น้ำอย่างไม่มีทางดิ้นรนสลัดให้หลุดพ้นมือร้ายนั้นได้ ในขณะนั้น เธอรู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะจมน้ำตายโดยที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครมาช่วยได้แน่ ด้วยความเป็นเด็กที่คลุกคลีอยู่ในแวดวงของผู้นับถือพระพุทธศาสนา ทำให้นึกขึ้นได้ว่า

“พระสุปฏิปันโน แห่งทุ่งบางไทร ” ศิษย์รูปสำคัญในสาย หลวงพ่อหร่ำ วัดกร่าง พระครูอเนกสารคุณ (สด) ธัมมวโร หรือ หลวงพ่อสด วัดโพธิ์แตงใต้ พระดี มีวิชา อีกรูปของเมืองอยุธยา หลวงพ่อสด ท่านมีความสนิทสนมกับ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

เรื่องเล่าจากวัดบวร เป็นวาสนาอันยิ่งที่ได้รับฟัง เรื่องราวแห่งบุญญาบารมี ของเจ้าประคุณสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลสังฆปรินายก พระศพของเจ้าประคุณสมเด็จไม่เน่าเปื่อย ไม่มีกลิ่นพระศพ พระศพยังคงสภาพเหมือนพระองค์ทรงบรรทม ทั้งๆที่ เมือเวลาสิ้นพระชนม์ ไม่ได้ฉีดฟอร์มาลีน เนื่องจาก “เข็มแทงพระองค์ไม่เข้า” บารมีเจ้าประคุณสมเด็จเกินกว่าพรรณา พระเกศา พระโลหิตธาตุ แปรสภาพเป็น “พระธาตุ” ทั้งสิ้น

” การให้มีคุณ ผู้ให้สบายใจกว่าผู้รับ แม้คนโลภจะอยาก ได้นั่นได้นี่ของคนนั้นคนนี้อยู่เสมอ เวลาได้ไปก็ยินดีพอใจ แล้วก็อยากได้ต่อไป ความสบายใจของคนโลภ หรือผู้รับ ย่อมไม่มีอยู่นาน ประเดี๋ยวเดียวที่สบายใจในการได้ แล้วก็จะร้อนใจต่อไปอีก เพราะความอยากได้อย่างอื่นต่อไปอีก ความอยากได้ของผู้รับที่ไม่มีเวลาหยุดนั่นเองที่ทำให้ผู้รับไม่เป็นสุขเหมือนผู้ใหญ่ผู้ให้โดยเฉพาะผู้ที่ให้ด้วยความเต็มใจ ยินดีที่จะอนุเคราะห์สงเคราะห์ย่อมมีความสบายใจที่ได้ทำสิ่งที่ปรารถนา ” . — จากหนังสือ ‘ธรรมะ