วัดสะแก

บางคนเมื่อเห็นรูปหลวงปู่ข้างบนนี้แล้ว อาจเข้าใจไปว่า…หลวงปู่กำลังนั่งเขียนหนังสืออะไรอยู่ แต่แท้จริงแล้วเป็นรูปที่คุณมาณพ (ศิษย์อาวุโสท่านหนึ่ง) ขออนุญาตถ่ายรูปหลวงปู่ ขณะนั่ง “ลงเหล็กจาร” อยู่ในกุฏิท่าน เมื่อคราวที่ถ่ายรูปนี้ คุณมาณพเองก็ไม่คาดว่าจะถ่ายออกมาได้ เพราะแสงน้อยมาก ประกอบกับไม่กล้าใช้แฟลช เพราะอาจทำให้ท่านเสียสมาธิในการลงเหล็กจาร อีกทั้งไม่มีขาตั้งกล้องไปด้วย เมื่อล้างอัดรูปออกมาก็ปรากฏว่า งดงามน่าพอใจอย่างยิ่ง เหล็กจารก็เหมือนปากกา ที่หัวปากกาเป็นเหล็กแหลมคล้ายตะปู ที่ทำให้สามารถขีดเขียนอักขระลงบนโลหะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เป็น

พระคุณบิดา มารดา คุณวิเศษที่เหนือเครื่องราง ทั้งปวง พวกไอ้เสือทั้งหลายเหล่านี้ มักจะมีความสามารถทางคงกระพันชาตรี แล้วเกิดฮึกเหิมขาดศีลธรรม ทำให้เขาต้องประพฤติตัวออกนอกลู่นอกทางไปในที่สุด แต่บางคนไม่มีพระ ไม่มีคาถาอาคม ก็ยังสามารถรอดจากภยันตรายได้ เรื่องมีว่า มีคนเหนือไปทำงานแถบปราจีนบุรี ซึ่งมีพวกเขมรมาก และเกิดไปขัดใจกับพวกนั้น พวกเขมรนั้นเก่งทางทำของ ทำคุณไสยศาสตร์ เขาก็ปล่อยมาให้เจ้าคนนี้ แต่ก็น่าแปลกใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้ จนในที่สุดคนทำของเกิดความสงสัยจึงไปถาม

เหตุการณ์นี้ เกิดขึ้นประมาณปี พ.ศ. ๒๕๔๘ (หลวงปู่ดู่ มรณภาพล่วงไปแล้ว ๑๕ ปี) เป็นเรื่องที่ช่วยให้เห็นถึงความเมตตาของครูบาอาจารย์ รวมทั้งยืนยันว่าท่านสามารถช่วยเหลือลูกศิษย์ได้แม้ท่านจะละสังขารไปแล้วก็ ตาม น่าเสียดายที่ไม่อาจติดตามสอบถามชื่อบุคคลที่เกี่ยวข้อง แต่ถึงกระนั้นก็ยังอยากจะนำมาเรียบเรียงบันทึกไว้เล่าสู่กันฟัง เหตุการณ์ นี้เริ่มต้นที่ลูกศิษย์ท่านหนึ่งของหลวงปู่ขับรถ…ยนต์ไปชนเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง จนบาดเจ็บอาการสาหัสมาก เป็นตายเท่ากัน ลูกศิษย์ผู้นี้ก็กลุ้มใจมาก เพราะเกิดมาไม่ประสงค์จะทำบาปทำกรรมกับใคร อีกทั้งไม่อยากมีบาปกรรมอันเกิดจากปาณาติบาต

เรื่องที่จะนำมาพรรณนาดังต่อไปนี้ เป็นเรื่องของวิญญาณที่เข้ามาข้องเกี่ยวกับ หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก ตำบลธนู อำเภออุทัย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา แม้เรื่องนี้จะมิใช่ประสบการณ์ขณะท่านเดินธุดงค์ แต่ก็เป็นเรื่องวิญญาณของบุคคลผู้หนึ่งซึ่งตายไปแล้ว ทว่ายังวนเวียนคาบเกี่ยวอยู่ระหว่างโลกมนุษย์ และโลกวิญญาณด้วยอำนาจแห่งโมหะ คือ ยังหลงอยู่ในกิเลสตัณหา ไม่รู้ว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว กล่าวคือ มีครอบครัวหนึ่งอยู่ที่อำเภอนครหลวง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ครอบครัวนี้อยู่กันมาด้วยความปกติสุข กระทั่งวันหนึ่งลูกสาวคนหนึ่งไปธุระนอกบ้าน