พระอาจารย์มั่น

อธิษฐานจิตถึงพระอาจารย์มั่น “ในพรรษาที่ ๓ นี้ ได้เกิดปฏิพัทธ์รักใคร่หญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเคยเอาจังหันมาถวายบ่อยๆมีความรัก ความกำหนัด แต่ก็ยังทำความเพียรไปตลอดไม่หยุดหย่อน ไม่ได้ปริปากบอกใครทราบ รักอยู่แต่ในใจ ต่อมาจึงคิดอุบายขึ้นมาได้ โดยตั้งอธิษฐานถึง ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ เพราะสมัยนั้นข้าพเจ้าได้ยินแต่ชื่อท่าน แต่ยังไม่เคยพบกราบไหว้ท่านเลย ตั้งจิตอธิษฐานว่า “ถ้าข้าพเจ้ายังจะมีบุญวาสนา เจริญอยู่ในเพศพรหมจรรย์แล้ว ถ้าข้าพเจ้าจะได้บรรลุในคุณธรรม

คืนที่พระอาจารย์มั่นบรรลุธรรมอัศจรรย์ ครั้นแล้ววันคืนอันสำคัญก็มาถึง ในคืนวันหนึ่งดึกสงัด พระอาจารย์มั่นนั่งสมาธิภาวนาอยู่ชายภูเขาที่มีหินพลาญกว้างขวางเตียนโล่ง อากาศหลอดโปร่งเยือกเย็นสบาย มีต้นไม้ใหญ่ร่มครื้มตั้งอยู่โดดเดี่ยวต่างกลดกันน้ำค้างและฝน พระอาจารย์มั่นนั่งสมาธิอยู่ ณ ที่นี้มาตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว จิตของท่านสัมผัสรับรู้อยู่กับปัจจยาการคืออวิชชาปัจจยาสังขาราเป็นต้นเพียงอย่างเดียว ทั้งในเวลาเดินจงกรมตอนหัวค่ำทั้งเวลานั่งเข้าที่ภาวนา ท่านสนใจพิจารณาในจุดนั้น โดยมิได้สนใจกับหมวดธรรมอื่นใด ตั้งหน้าพิจารณาอวิชชาอย่างเดียวแต่แรกเริ่มนั่งสมาธิภาวนา โดยอนุโลมปฏิโลมกลับไปกลับมาอยู่ภายในอันเป็นที่รวมแห่งภพชาติ กิเลสตัณหา มีอวิชชาเป็นตัวการ เริ่มแต่สองทุ่มที่ออกจากทางจงกรมแล้วเป็นต้นไป ตอนนี้ท่านว่าเป็นตอนสำคัญมาก ในการรบของท่านระหว่างมหาสติมหาปัญญาอันเป็นอาวุธคมกล้าทันสมัย