ตอนที่ 2

หลวงพ่อจงเป็นผู้มีบุคลิกเหมาะสมหลายประการ เหมาะสมจะเข้าบำเพ็ญบารมีใฝ่หาสัจธรรม อาทิ เป็นผู้มี สัจจะ คือ ผู้ซื่อตรงต่อตนเองและผู้อื่น มีจิตใจปราศจากความกลับกลอก พูดคำไหนเป็นคำนั้น ตั้งใจทำสิ่งใด ด้นดั้นใช้ความพากเพียรทำไปจนปรากฏผลโดยปราศจากยับยั้ง ไม่มีถอยหน้าถอยหลัง เป็นผู้เปี่ยมด้วย ทมะ คือ เป็นผู้มีอำนาจใจกล้าแข็ง สามารถยืนหยัดบังคับใจตนเองไว้ในอำนาจการตัดสินปลงใจ ได้อย่างเด็ดขาด เป็นผู้ซึ่งพร้อมด้วย จาคะ คือ มีดวงจิตสะอาดบริสุทธิ์ พร้อมจะเสียสละได้ทุกเมื่อ มีความกล้าหาญสามารถทุ่มเทแม้แต่ชีวิตเพื่อเลี่ยงเสียแลกกับประโยชน์ยิ่งใหญ่ ซึ่งหากทำไปแล้วผู้อื่นหรือสาธารณประโยชน์จะพึงได้รับจากการเสียสละนั้น ๆ

ถนนสีดำ ตอนที่ 2 เมืองสู่ป่า (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) แก้วที่คิดถึง ออกจากห้องไปพบ ๑๐ ชีวิตชายหญิงต่างช่วยกัน หั่นผัก หมู-เนื้อ โดยมีไอ้สอนโชเฟอร์วัยลำพองนั่งตำนํ้า พริก จ่าดำเป็นพ่อครัวอยู่หน้าเตาแก๊ส จ่าคอนกำลังนำ เบียร์ใส่ตู้เย็นอย่างขะมักเขม้น ถ้วนหน้าแย้มยิ้มให้บอกมิตรไมตริชวนอบอุ่น เมื่อ โถงกว้างถูกยึดทำครัวก็ฉากออกไปหน้าระเบียงบ้านชมงาน

คราวนั้น โหงว ห้าพลัง สยองขวัญ กลัวว่า เจ้าพ่อ จะอ่านไพ่ของตนเองถูก ถึงกับวิ่งเข้าหาเจ้าพ่อ พรรณนา ว่าตนเองกับมือปืน ซึ่งย้ายไปเป็นกำลังรบของ ตี๋ ปลาหมึก นั้น เนื่องจากตนหมดกำลังอุ้มชู มิใช่ส่งไปให้ตี๋โดยตรง ถ้อยคำของโหงว เท่ากับเป็นการสารภาพเบื้องหลัง เบื้องลึกกรายๆ แต่เจ้าพ่อนิ่งเฉยและเยือกเย็นเช่นเดิม

เส้นทางมือปราบพระกาฬ ตอนที่ 2 เริ่มต้นชีวิตนักสืบ (เขียนโดยชลอ เกิดเทศ) ระหว่างฝึกงานอยู่ที่สถานีตำรวจนครบาล นางเลิ้ง ช่วงที่หัวใจของนายร้อยตำรวจฝึกงาน ชลอ เกิดเทศ ยังไม่มีใคร เมื่อไม่มีอะไรต้องดูแล ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง “สุรา นารี พาชี กีฬาบัตร” นายร้อยตำรวจฝึกงานหนุ่มคนนี้ เลยเอามันครบทุกอย่าง

โก๋ หลังวัง “วัยรุ่นประลัยกัลป์” ตอนที่ 2 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ใกล้เวลาเชิญธงชาติขึ้นสู่ยอดเสา ภายในร้านกาแฟหน้าตลาดเจริญผล วัยรุ่นหลังวังแวะเข้าไปสั่งโอเลี้ยงกินครบกับปาท่องโก๋แก้โหยได้ครึ่งแก้ว ห้าอนาคตอินจีเนียร์ภายในชุดน้ำเงินก็โปฝผล่เข้ามาในร้านต่างทักทายกันตามประสาครู่เดียว เวียนวังแดง ล้วงเงินออกจากกระเป๋าวางลงบนโต๊ะ “กูรวมเงินกันหมดแล้ว รวมทั้งขายเหล้าด้วย ได้ห้าร้อยกว่าบาท” ต้อยเทวัญ ในกลุ่มหน้าเซียวลงไปอีกวัยรุ่นหลังวังจุดบุหรี่สูบคล้ายทองไม่รู้ระคายองศาความร้อนแห่งหัวใจเพื่อน “มือขวาไปโดนอะไรมาวะ ไอ้เอ็ด”

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 2 ผมหันกลับไปทางหนุ่มฉกรรจ์ผิวนิล ร่างสันทัดดูกำยำ แต่งกายรัดกุม สวมหมวกจ๊อกกี้หลุบหน้าซึ่งปล่อยเกียร์ว่างรถไว้โดยไม่ดับเครื่องก็พบเขาจ้องมาที่ผมเช่นกัน จึงหันกลับมาที่วงหมากรุกกล่าวสนองคุณผู้สูงวัยกว่า “ผมกราบขอบพระคุณที่กรุณาแนะนำให้รู้จักครับ” สิ้นคำผมกระทำคารวะนักเลงหมากรุกทั่วหน้า จากนั้นก็ผละไปกล่าวทักทายเขาก่อนตามอัธยาศัย “สวัสดีครับ…คุณรุณ” นัยน์ตาดำวาวเบิกกว้างจ้องผมเขม็ง ใบหน้าคมสันแลกร้าวคล้ายกระตุกส่อทีท่าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ผมลอบกลืนน้ำลายฝืดๆ ตัดใจกล่าวอีกประโยค “ผมเป็นเพื่อนกับ “ชาญ” เขาฝากหนังสือมาถึงคุณด้วย” “ขอดูหน่อยครับ”