ตอนที่ 12

โก๋ หลังวัง “วัยรุ่นประลัยกัลป์” ตอนที่ 12 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) แม้อ่อนระโหยเปลี้ยเพลียเพราะฤทธิ์อยากเสพย์ยามหาอุบาทว์ทว่าความว่องไวปราดเปรียวตามสันดานเดิมกลับส่งให้เขารอดกระสุนศัตรูได้อย่างน่าลงโลง กลุ่มนักเลงโบว์ลิ่งไม่ได้ติดตามผล ทั้งนี้อาจเนื่องจากผู้คนกำลังแตกตื่นตระหนกกับเสียงปืนนั่นเอง จอมประลัยกัลป์บัดนี้เข็มสักเล่มยังไม่มีไอ้เรื่องปืนก็เลยตัดปัญหาให้เขาเกิดความชิงชังตัวเอง แม้ผ่านสังเวียนไม้, มีดและปืนมามาก แต่คราวนี้เขาเจอคมกระสุนเฉียดชายโครง จนต้องพยายามแฝงตัวเลาะตามอาคารซึ่งมีแสงสว่างไม่ค่อยจะมากนัก “ไปไหนดี…?” เขาถามตัวเองเพราะขาดเพื่อน มีแต่ศัตรู แล้วอดีตวัยรุ่นดังก็ตัดสินใจมุ่งกลับรวงรังวัดกัลยาณ์ฯ เขาจำเป็นต้องว่าเรือจ้างไปส่งเพราะเรือยนต์ข้ามฝากของแม่เลิกวิ่งตั้งแต่สามทุ่มครึ่ง

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 12 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) สิ้นคำผมตอบรับร่วมต้านศึก รุณตาแดง สะบัดหน้าไปทาง ๔ สมุนที่เขากำหนดให้ร่วมตลบหลัง ถามเสียงเย็นกลางเสียงปืนซัลโวใส่พวกเราราวห่าฝนจนกิ่งไม้ใบร่วงกราว “มึง ๔ คนพร้อม?” ดำ บ่อไร่ตอบแทนพวกเสียงแน่น “พร้อมพี่” นัยน์ตาแหลมคมใต้คิ้วหนาเข้มขมวดเคร่งขรึมจริงจังบัดนี้จับยังดงไม้หนาทึบชัยภูมิฝ่ายตรงข้ามซึ่งค่อยๆ เงียบลง และเงียบเชียบจนได้ยินเสียงหอบหายใจตัวเอง