วัดปากคลองมะขามเฒ่า

หลวงพ่อศุขแสดงอภินิหารให้บรรดาชาวบ้านและศานุศิษย์เห็นประจักษ์ครั้งนั้น ทำให้ผู้ที่พบเห็นเกิดมีความพิศวงงงงวยในอภินิหารของท่านไปตามๆกัน การแสดงอภินิหารของท่านนั้น ผู้เขียนเคยได้ฟังคำบอกเล่าจากพระคณาจารย์ผู้เฒ่าที่เป็นศิษย์ของหลวงพ่อเล่าว่า ครั้งหนึ่งเมื่อเดือนยี่ เป็นปีที่หลวงพ่อศุขไม่ได้ออกเดินธุดงค์เหมือนปีก่อนๆ ในปีนี้เองหลวงพ่อท่านกำลังบูรณะปฏิสังขรณ์วัดวาอารามของท่านเป็นการใหญ่ ในครั้งนั้นได้มีผู้ศรัทธาบริจากทรัพย์สินเงินทองช่วย ให้หลวงพ่อทำการทำนุบำรุงก่อสร้างโบสถ์ วิหาร ศษสลาการเปรียญจนเสร็จสิ้น นับว่าวัดปากคองมาขามเฒ่ามีความเจริญขึ้นมาก ได้มีบรรดาลูกศิษย์ลูกหาตามหัวเมืองต่างๆ ที่เป็นพระภิกษุสงฆ์ และฆราวาส ตลอดจนเจ้านายเชื่อพระวงศ์ได้มาเยี่ยมเยียนท่าน พระครูวิมลคุณากรหลวงพ่อศุขเป็นอันมาก ในเวลานั้นชื่อเสียงของหลวงพ่อแผ่กระจายไปทั่วศานุทิศ เชื่อมั่นเลื่อมใสในอภินิหารของท่านอย่างจริงจัง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ตำนานนกถึดทือ กินไม่รู้สิ้น หลวงปู่ศุข นกถึดทือ เป็นนกชนิดหนึ่งที่อยู่ในตระกูล นกเค้าแมว เป็นนกฮูกหรือนกเค้าแมวขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ มีลำตัวสีนํ้าตาล มีลายกระสีขาว ลำตัวด้านบนและปีกสีเข้มกว่าด้านท้อง ขนคิ้วยาว เห็นได้ชัด ตาสีเหลือง หน้าแข้งไม่มีขน หากินในเวลากลางคืน โบราณจารย์ จึงนำมาผูกสร้างเป็นเครื่องรางของขลังขึ้นมา จะเน้นเด่นทางโชคลาภทำมาหากิน อ.สมุห์กลับ มักจะมอบคาถานี้

อภินิหารวิญญาณหลวงปู่ศุข ประสบการณ์ของ หลวงศุภชลาศัย เรื่องราวต่อไปนี้เป็นประสบการณ์จริงจากคำบอกเล่าของ ท่านนาวาเอกหลวงศุภชลาศัย (บุง ศุภชลาศัย) หลายท่านเมื่อได้ยินชื่อของ หลวงศุภชลาศัย คงนึกถึงสนามศุภชลาศัยกรีฑาสถานแห่งชาติ จึงขอกล่าวประวัติโดยย่อให้ทราบว่า หลวงศุภชลาศัย ท่านเคยรับตำแหน่งอธิบดีกรมพลศึกษาคนแรก และเป็นผู้ดำเนินการจัดสร้าง กรีฑาสถานแห่งชาติ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๑ ในส่วนความเกี่ยวข้องว่าเหตุใด ท่านหลวงศุภชลาศัย

วันรุ่งขึ้น เสด็จในกรมได้ขึ้นไปสนทนากับหลวงปู่ศุขบนกุฏิ การสนทนาในวันนั้นส่วนมากก็วนเวียนอยู่กับฤทธิ์อาคมเสกหัวปลีให้เป็นกระต่าย หลวงปู่ศุขก็เล่าบอกตามความเป็นจริงในทางที่ตนเองยึดถือปฏิบัติ ยิ่งพูดคุยกันมากเสด็จในกรมก็ยิ่งรู้ว่าหลวงปู่ศุขมีอาคมมากมาย ทั้งยังสามารถเสกคนให้เป็นจระเข้ได้อีกด้วย ในตอนหนึ่งของการสนทนา หลวงปู่ศุขได้สอบถามกรมหลวงชุมพรฯ ว่า “ปรารถนาจะใคร่ชมคนกลายเป็นจระเข้หรือไม่” เสด็จในกรมและข้าราชบริพารที่นั่งอยู่ต่างตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “อยากเห็นคนกลายเป็นจระเข้” เมื่อทุกคนอยากดูการเสกคนเป็นจระเข้ หลวงปู่ศุขจึงบอกให้เสด็จในกรมคัดเลือกคนรูปร่างล่ำสันแข็งแรง พระองค์จังคัดเลือกพลทหารมาได้คนหนึ่งชื่อ “จ๊อก” จากนั้นหลวงพ่อสั่งให้เอาเชือกเส้นใหญ่มัดที่เอวของพลทหารจ๊อกอย่างแน่นหนา แล้วพาไปที่สระน้ำแห่งหนึ่งในวัด ให้พลทหารผู้นั้นนั่งคุกเข่าลงข้างสระ แล้วสั่งให้หลับตาพนมมืออยู่นิ่ง

หลวงพ่อเก็บ เป็นหลานแท้ๆหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า หลวงพ่อเก็บเป็นลูกชายน้องชายท่าน ตอนหลวงพ่อเก็บยังมีชีวิตอยู่ แสดงฤทธิ์ได้หลายอย่าง เป็นพระที่มีพลังจิตเข้มขลัง แต่ขาดการประชาสัมพันธ์ ทำให้คนไม่ค่อยรู้จักท่านเท่าไหร่ หลวงพ่อเก็บท่านเสกดอกจำปาเป็นแมลงภู่ได้ แล้วเรื่องที่ท่านเรียนเสกดอกจำปาเป็นแมลงภู่นั้น แสดงถึงความใกล้ชิดระหว่างท่านกับหลวงปู่ศุขอย่างแนบแน่น ดังเรื่องที่หลานท่าน ตะกูลเกศเวชสุริยา ได้บันทึกไว้ เรื่อง นี้คุณพ่อผมนายฉลอง เกตุเวชสุริยา ซึ่งเป็นหลานหลวงพ่อเก็บโดยตรงเล่าให้ฟังนานแล้วก่อนปี 2524

ครั้งหนึ่งหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่าได้จาริกธุดงค์ ไปนมัสการพระพุทธบาทจังหวัดสระบุรี ระหว่างเดินทางกลับ ท่านได้จากริกมาพบวัดร้างแห่งหนึ่งในเวลาเย็น หลวงปู่ศุขจึงได้พิจารณาวัดร้างแห่งนี้เห็นนั้น ว่าพอจะอาศัยเป็นสถานที่พักผ่อนได้ ท่านจึงแบกกลดเข้าไปในเขตธรณีสงฆ์แห่งนั้น บริเวณทั่วไปของวัดร้างสงัดเงียบ มีโบสถ์ ศาลาการเปรียญและกุฎิ พระครบสมบูรณ์ เพียงแต่ปราศจากพระเณรจำพรรษาคอยดูและรักษาทำนุบำรุง เสนาสนะต่างๆ ดังนั้นศาสนสถานโดยทั่วไปจึงดูชำรุดทรุดโทรมผุพังเป็นที่น่าสังเวช หลวงปู่ศุขเองก็รู้สึกแปลกใจระคนสงสัยทีวัดนี้ เพราะสังเกตดูที่ตั้งขอวัดก็อยู่ในพื้นภูมิทำเลที่เหมาะสม ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหมู่บ้านชุมชนเท่าไหรนัก เหตุใดจึงขาดผู้มีจิตกุศลศรัทธาอุปัฎฐากพระเณรถึงเพียงนี้ ซึ่งหลวงปู่ก็ได้แต่เพียงแค่สงสัย

เมื่อคราวที่มารดาของหลวงปู่ได้ถึงแก่กรรมและได้จัดฌาปนกิจศพ และในงานนี้เองหลวงปู่ศุข ท่านได้สร้างวัตถุมงคลในรูปพระพิมพ์สี่เหลี่ยมซุ้มรัศมีออกแจกเป็นของที่ระลึกเป็นครั้งแรก เมื่อผู้ที่ได้รับแจกพระเครื่องจากท่านไปได้ปรากฎอภินิหารทางอยู่ยงคงกระพัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องกันเขี้ยวงา คือสุนัขกัดไม่เข้า ซึ่งเป็นปรากฎการณ์ ที่บังเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เพราะบ้านนอกอย่างใน ชนบทสมัยก่อนนั้นไม่ค่อยจะมีรั้วรอบขอบชิดเสียเป็นส่วนใหญ่ ก็ได้อาศัยสุนัขที่เลี้ยงไว้เป็นยามเฝ้าบ้าน ฉะนั้น การที่แวะเวียนไปบ้านหนึ่งบ้านใดนั้นจะต้องระวังเรื่องสุนัขลอบกัดให้ดี มิฉะนั้นท่านจะถูกสุนัขกัดเอาง่ายๆ พระเครื่องของหลวงปู่จึงมีชื่อเรื่องสุนัขกัดไม่เข้า เป็นปฐมเหตุก่อน จึงเกิดความนิยมไปขอท่านมาแขวนคอบุตรหลานเพื่อกันเขี้ยวงาและภยันตรายต่างๆ สมัยก่อน พระวัดปากคลองเนื้อตะกั่ว จะมีแขวนอยู่ในคอเด็กในท้องถิ่นเกือบจะทุกคน

หลวงพ่อคง…มีเชื้อสายเป็นชาวเมืองกำแพงเพชร ตัวหลวงพ่อเองน่าจะเป็นคนท้องถิ่นบ้านประจำรัง (บึงจำรัง) ต.หาดท่าเสา อ.เมืองชัยนาท จ.ชัยนาท เพราะในปัจจุบันมีญาติของท่านสืบเชื้อสายอยู่ในหมู่บ้านประจำรัง ท่านเกิดที่ใดไม่ปรากฏหลักฐาน เกิดเมื่อวันจันทร์ ปีมะเมีย พ.ศ. ๒๓๕๓ เป็นปีที่ ๒ ในแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่ ๒ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ มรณะภาพ ปีฉลู

เรื่องอภินิหารของหลวงปู่ศุขนี้ มีเรื่องเล่าต่อกันมามากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ซึ่งไม่มีทางพิสูจน์ได้เลยทางวิทยาศาสตร์ เดิมข้าพเจ้าคิดว่าจะไม่เขียนถึงในเรื่องเหล่านี้ แต่ถูกร้องขอจากหลายท่านที่สนใจในชีวประวัติของหลวงพ่อศุขให้บันทึกไว้ ส่วนเรื่องใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อนั้น เป็นเรื่องของแต่ละบุคคลไป เรื่องนี้นายเทพ บ้านเดิมอยู่ตำบลหนองบัว อำเภอวัดสิงห์ จังหวัดชัยนาทเป็นผู้เล่าหลายปีมาแล้ว ไม่ได้บันทึกวันที่เล่าไว้ วันหนึ่งหลวงพ่อคงวัดบางกะพี้ (วัดคงสวัสดิ์วัฒนาราม) ไปเยี่ยมหลวงพ่อศุขที่วัดปากคลองมะขามเฒ่า เมื่อพบกันหลวงพ่อศุขถึงถามว่ามาอย่างไร หลวงพ่อคงจึงชี้ไปที่ม้าไม้(ม้าที่สำหรับรองเลื่อยไม้) ซึ่งวางอยู่ที่ศาลาเป็นการแสดงให้ทราบว่า หลวงพ่อคงเสกม้าไม้ให้เป็นม้าแล้วขี่มา