นักเลงโบราณ

หลวงพ่อพรหม วัดช่องแคท่านเป็นชาวเมืองกรุงเก่าจ.พระนครศรีอยุธยา เกิดเมื่อปี พ.ศ.๒๔๒๗ ที่ ต.บ้านแพรก อ.มหาราช โยมบิดา-มารดาชื่อ นายหมี-นางล้อม โกสะลัง  ในวัยเยาว์ได้ศึกษาร่ำเรียนหนังสือกับพระที่วัดใกล้บ้านได้ศึกษาอักษรขอมควบคู่กับภาษาไทยตั้งแต่ก่อนอุปสมบท เมื่ออายุครบบวชได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดปากคลองยาง โดยมีหลวงพ่อถม วัดเขียนลายเป็นพระอุปัชฌาย์ได้รับฉายาว่า “ถาวโร”  แล้วมาจำพรรษาที่วัดเขียนลายจ.พระนครศรีอยุธยา เพื่อศึกษาพระธรรมวินัยด้านปริยัติธรรมจนแตกฉาน ต่อมามีความสนใจในด้านวิปัสสนากรรมฐาน จึงตัดสินใจออกธุดงค์ไปตามสถานที่ต่างๆ เพื่อหาแนวทางการปฏิบัติธรรมชั้นสูงจนเข้าสู่เขตประเทศพม่า แต่ก็ยังไม่พบชัยภูมิที่เหมาะสมจะเป็นพุทธภูมิสำหรับภาวนาหาความสงบวิเวกจึงเดินธุดงค์ต่อไปจนมาถึงภูเขาช่องแคเมื่อไปถึงพื้นที่ก็เกิดฝนตกหนัก ชาวบ้านจึงบอกทางให้ไปหลบฝนในถ้ำ

บันทึกจากปากคำของคุณประดิษฐ์ที่ผู้เขียนได้ทำเอาไว้นั้นมีมากมายเป็นเหตุการณ์ตลอดชีวิตของอดีตแชมป์รุ่นยักษ์ของประเทศไทยผู้กล้าแกร่งซึ่งมอบตัวเป็นศิษย์หลวงพ่อเดิมและหลวงพ่อรักใคร่ประดุจบุตรของท่านเลยทีเดียวเพราะคุณประดิษฐ์ได้อุทิศตนทั้งสร้างวัตถุมงคลและทั้งช่วยเป็นแรงในการจัดสร้างกระทั่งเมื่อเข้าไปอยู่ในคลองเปรมเพราะกรรมเวรมาถึงโดยถูกกล่าวหาให้ได้รับความทรมานทั้งทั้งที่บริสุทธิ์แต่หลวงพ่อก็ยังเมตตาแผ่บารมีมาช่วย ตัวคุณประดิษฐ์เองนั้นบอกกับผู้เขียนว่า ภาวนาเรียกหลวงพ่อให้ช่วยทุกเช้าเย็นไม่ใช่เรียกให้ช่วยมาแหกคุกเหมือนกับที่มีผู้แอบอ้างที่หลุดออกมาได้ก็เพราะอำนาจแห่งบารมีรอยเท้าหลวงพ่อและเมตตาธรรมที่หลวงพ่อได้เมตตาปลุกเสกรูปหล่อรุ่นที่คุณประดิษฐ์หล่อในคุกเพื่อนำรายได้ส่วนหนึ่งมาสู้คดีหลวงพ่อเมื่อได้รับจดหมายของคุณประดิษฐ์ก็ตอบกลับคนที่ถือจดหมายไปว่าให้ทำมาหลวงพ่อจะปลุกเสกให้เพราะประดิษฐ์คือบุตรคนหนึ่งของหลวงพ่อแม้กรรมการวัดบางคนจะมีอคติคอยทักท้วงแต่หลวงพ่อก็ยังคงยืนกรานปลุกเสกให้และจากนี้ไปผู้เขียนก็จะได้นำเอาเรื่อง ที่ได้ถอดจากบันทึกปากคำของคุณประดิษฐ์มาให้ท่านได้อ่านต่อไป หลังจากพี่หลวงพิบูลย์ฯ ถูกนายยังไล่ล่าเอาชีวิตแต่แคล้วคลาดไปได้นั้นทางนายทหาร คนสนิทได้ปรารภ กันว่าท่านผู้เป็นเจ้านายมีชีวิตอยู่ในระหว่างความเป็นความตายอยู่เสมอศัตรูของท่านมีมาก อย่ากระนั้นเลยจะต้องหาเครื่องรางที่มีอานุภาพสูง มาให้ท่านไว้ติดตัวในที่สุดก็ตกลงกันว่าจะไปขอให้หลวงพ่อเดิมบรรจุมีดสามกษัตริย์ให้กับหลวงพิบูลฯ สักด้ามหนึ่ง มาถึงตอนนี้ก็คิดกันว่าอันหลวงพิบูลฯ นั้นท่านต้องออกงานอยู่เป็นประจำมีดหมอที่จะทำให้นานต้องมีขนาดเล็กใส่กระเป๋าได้สะดวก คนที่เล่าให้ข้าพเจ้าฟังนี้เป็นเพื่อนสนิทกับนายลี บุญตา คนรถของ หลวงพิบูลฯ ข้าพเจ้าจำชื่อและนามสกุลเขาไม่ได้เพียงแต่ได้ข่าวว่ากลับไปภาคอีสานแล้วข่าวคราวก็เงียบหายไป นายทหารคนสนิทของหลวงพิบูลฯ ได้เดินทางไปวัดหนองโพเพื่อติดต่อกับกรรมการวัดขอให้ทำมีดหมอสามกษัตริย์ทางกรรมการวัดบอกระเบียบว่าต้องสั่งทำวางเงินไว้