มีญาติโยมถามว่า ระหว่างการรับยันต์เกราะเพชรที่เป่าเข้าไปในตัวกับผ้ายันต์เกราะเพชร อย่างไหนจะดีกว่ากัน ? อาตมาขอบอกว่ามีจุดเด่นจุดด้อยด้วยกันทั้งคู่ การรับยันต์ติดตัวไปไหนเราไม่ลืมแน่ แต่ถ้าเผลอละเมิดข้อห้ามยันต์ก็จะสูญไปเลย แต่การพกผ้ายันต์ติดตัวนั้นเราอาจจะลืมได้ แต่ถ้าละเมิดข้อห้ามก็แค่เลิกคุ้มครองชั่วคราว ถ้าเรารักษาศีลบริสุทธิ์เมื่อไรก็คุ้มครองได้อีก เมื่อเป็นเช่นนั้นจะเอาทั้ง ๒ อย่างไปเลยก็ได้ ก็คือรับยันต์ไปด้วย พกผ้ายันต์ติดตัวไปด้วย แต่ผ้ายันต์เกราะเพชรของอาตมา ไม่ทราบว่าพระท่านทำท่าไหน เห็นว่าเขาไปใช้ในด้านค้าขายก็ดีอีกด้วย อาตมาก็ยังงง ๆ

หลวงพ่อพระราชพรหมยาน(ฤาษีลิงดำ) วัดท่าซุง จ.อุทัยธานีเล่าถึงอานุภาพของเหรียญมงกุฏเพชรไว้เมื่อครั้งปลุกเสกเมื่อเดือนกันยายน 2532 ว่าดังนี้….. “พอเต็มแล้ว ฉันก็ขึ้นไปกราบพระ พระใหญ่คือองค์ปฐม ท่านเป็นประธานอยู่ถามว่าของทั้งหมด ทั้งพระบูชา และก็มงกุฏเพชรนี่ มีประโยชน์อย่างไรครับ มีอะไรบ้าง ท่านก็บอกเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ด้วยอำนาจพุทธานุภาพ ธัมมานุภาพ สังฆานุภาพ เทวานุภาพ พรหมานุภาพ ทั้งหมดต้องมีความไม่ประมาทอาราธนาไว้เสมอ…

ไม้เท้า สัญลักษณ์ศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ ไม้เท้า หรือ ไม้ตะพด เป็นเครื่องรางมงคลซึ่งไม่เพียงแต่คนไทยเท่านั้นที่นิยม แม้ชาวจีนยุคโบราณ พวกขุนนางชั้นสูง พระภิกษุจีน นิกายมหายาน ก็ให้ความสำคัญในเรื่องไม้เท้า เรียกว่า ยู่อี่ โดยเชื่อว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งความสมหวังดังปรารถนา ทั้งใช้แทนคำอวยพร ให้ชีวิตเจริญรุ่งเรือง และบังเกิดโชคลาภ จากตำนานชาวสุวรรณภูมิ ปรากฏเรื่องราวของไม้เท้าอยู่มากมาย สิ่งหนึ่งปรากฏอย่างชัดเจน

ปาฏิหาริย์พระผงของขวัญ หลวงพ่อสด วัดปากน้ำ เล่าโดย นางเชิญศรี ทองสมบัติ กรรมการสมาคมคณะศิษย์ฯ ประธานกฐินวัดปากน้ำฯ ตลอดชีพ “ด้วยบารมีหลวงพ่อวัดปากน้ำ” มีเหตุการณ์ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตเกิดขึ้นกับครอบครัวของดิฉัน กล่าวคือ ลูกชายคนเดียวของดิฉันได้ขับรถออกไปจากบ้านโดยบอกกับดิฉันว่าจะไปว่ายน้ำและเล่นเทนนิสกับเพื่อนๆ วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ คือวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ปีนี้ในเวลา 6 โมงเย็น

ฝรั่งเล่าเรื่องราวของหลวงพ่ออี๋ พุทธสโร วัดสัตหีบ ชาวอเมริกัน ชื่อ เทเลอร์ ยังค์ แม่เป็นคนฮาวาย พ่อเป็นทหารอเมริกัน เล่าให้ฟังว่า ฉันเป็นคนอเมริกัน เป็นนักบิน มีเงินเดือนหลายหมื่นบาท เป็นทหารก็ไปประจำที่เกาะโอกินาวา มาเมืองไทยสมัยสนามบินอู่ตะเภา เคยได้ไปนมัสการ หลวงพ่ออี๋ ซึ่งก็เป็นพระภิกษุ เป็นรูปปั้นธรรมดา (ตอนนั้นท่านมรณภาพแล้ว)

“ถ้าจะทำลูกอมไว้ใช้สักเม็ดหนึ่ง บางทียังทำยากยิ่งกว่าทำพระใช้เสียอีก” ลูกอมไม่ใช่พระเครื่อง มีแต่ผงพุทธคุณล้วนๆ เวลาปลุกเสกจึงต้องตั้งนิมิต ให้เห็นผงพุทธคุณนั้นสมมติเป็นองค์พระ และใส่ธาตุทั้ง 4 คือ ดิน, นํ้า, ลม, ไฟ พร้อมทั้งหนุนด้วยแก้วมณีโชติ เสร็จแล้วจึงนำมาเสกด้วยอาการ 32 อีกทีหนึ่ง หลังจากนั้นจึงนำมาปลุกเสกด้วยคาถามหาปลุกใหญ่ จนมั่นใจว่า ผงพุทธคุณนี้สามารถมีอำนาจอยู่ในตัวต่อต้านสิ่งชั่วร้ายได้

…ครั้งหนึ่ง โดยขณะที่ข้าพเจ้าบวชได้อยู่ประมาณ 9 เดือน ตอนนั้น ในวัดของข้าพเจ้าได้มีพระอาคันตุกะ”อยู่รูปหนึ่งได้แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนสหธรรมมิคของท่าน หรืออย่างไรไม่ทราบแน่ แต่ที่ทราบคร่าวๆมาว่า พระองค์นี้เป็นลูกศิษย์ของเกจิอาจารย์องค์หนึ่งทางภาค อีสาน ที่เก่งเหมือนกัน เพราะเกจิองค์นั้น มีศักดิ์เป็นถึงพระอาจารย์ของ เชื้อพระวงค์องค์หนึ่งเลย ส่วนพระองค์ที่มานั้น เห็นเขาว่ามีเครื่องราว เป็นงูใหญ่ นัยว่า จะเป็นพญานาค เวลาไปใหนก็มักจะนำเทียนมาปั้นเป็นแท่งๆประมาณ

…”หลวงพ่อเป็นหลวงตา???”… …ครั้งหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้าบวชพระได้ใหม่ๆในกุฏิของข้าพเจ้านั้น ก็จะมีรูปของหลวงพ่อ บานใหญ่บานหนึ่งอยู่บนหิ้งพระตั้งแต่บวชมาได้สักอาทิตย์กว่าๆ ก็มีเสียงของพวกลูกศิษย์วัด มันพูดกันหนาหูว่าเห็นพระหลวงตาแก่ๆองค์หนึ่งมักเดินขึ้นมาบนกุฏิของข้าพเจ้าแล้วหายไป แต่ก็ไม่มีใครทราบว่าเป็นพระมาจากที่ใหน บางที เวลามีพระ อาคันตุกะ มาวัดก็มักจะถามว่าไม่เห็นพระหลวงตาที่อยู่บนกุฏิของข้าพเจ้าเลย ข้าพเจ้าก็นึกฉงนใจอยู่บ้างแต่ก็พอจะอุปมาได้ว่า น่าจะเป็น”หลวงพ่อ กวย”ท่านมาโปรดข้าพเจ้า อันจะมีอยู่ครั้งหนึ่งเป็นเวลาดึกสงัดแล้ว ขณะที่ข้าพเจ้ากำๆเคล้มๆจะจำวัดอยู่สายตาของข้าพเจ้าก็เหลือบไปเห็นจีวรปลิวไสวๆอยู่ข้างที่นอนพอลุกขึ้นมาจีวรนั้นก็หายไปเลยและที่สำคัญวัดที่ข้าพเจ้า บวชอยู่นั้นก็เป็นวัดนิกายสายธรรมยุตแต่สีของจีวรที่ข้าพเจ้าเห็นนั้นต่างจากพระที่วัดนี้ข้าพเจ้าจึงมั่นใจว่า ต้องเป็นหลวงพ่อ ที่มาตรวจตราดูลูกศิษย์ ด้วยความเมตตาแน่ๆ

หลวงปู่แขก วัดบางบำหรุ เจ้าตำรับวิชาเบี้ยแก้ ที่หลายท่านยังไม่ทราบเบี้ยแก้เป็นเครื่องรางที่ใช้ติดตัวเมื่อเดินทางไปในป่าในดงเพื่อป้องกันไข้ป่า ภูตผีไพรต่างๆ และยังป้องกันคุณไสย มนต์ดำ ป้องกันยาพิษยาสั่ง สัตว์เขี้ยวงาทุกชนิด ป้องกันและแก้พิษจากแมลงสัตว์กัดต่อยได้ผลชะงัดและยังถือว่าเป็นเครื่องรางเมตตามหานิยมอีกด้วย และเบี้ยแก้นั้นปรากฎหลักฐานว่ามีการสร้างมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา แล้ว การทำเบี้ยแก้นั้นหากจะแยกก็พอที่จะแยกออกเป็น 3 สายคือ วัดกลางบางแก้ว วัดนายโรง และสายวัดโบสถ์ จังหวัดอ่างทอง โดยสายวัดกลางบางแก้วเท่าที่มีการสืบค้นพบว่ามีหลวงปู่ทอง