เส้นทางมาเฟีย

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 52 หมาล่าเนื้อ (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอขบวนแห่นักชกแดนอันธพาลอันมี “โอรสเจ้าอาหรับ” อุสมาน ศรแดงซึ่งนั่งผงาดอยู่บนคอหนุ่ม “นิโกร” พ่อเล้าลาดยาวร่างใหญ่บัดนี้สีหน้าขรึมสงบ ผ้าเช็ดตัวสีแดงสดผืนใหญ่ที่ใช้คลุมหัวอดีตแชมป์มวยไทยเมื่อ ๒ ทศวรรษดึงสายตานักบู๊ทั่วส่วนกลางเปล่งเสียงไชโยต้อนรับตลอดรายทาง ตะวันบ่ายวันมงคลแห่งทาสรัตนโกสินทร์ดังเห็นใจนักเลงทุ่งบางเขนจึงเอื้อแสงแต่เพียงอุ่นเนื้อ ต่อมาเพื่อนพ้องที่แห่ตามขบวนทีมนักมวยแดนอันธพาลได้แยกย้ายกันร่อนหาทรัพย์จับเดินพันกับนักโทษแดนโรงพิมพ์มหาดไทย พอขบวนแห่ถึงหน้าทำเนียบเหล่ามโหระทึกหยุดบรรเลง กระทำคารวะคณะกรรมการพิจารณาจับกุมปลดปล่อยบุคคลอันธพาลรวม ๗

โอรสเจ้าอาหรับ ๑๖ นาฬิกาตรง แสงแดดอุ่นเนื้อ ทุ่งบางเขนในกำแพงบาปมิทันจางควัน ศึกล้มมาเฟียยาเสพติดได้มีข่าวแพร่จากประตู ๑ บัดนี้ปรากฏนักบู๊ต่างเมืองจำนวน ๓๐๐ นาย กำลังทำทะเบียนประวัติอยู่ ก็พาเอานักบู๊ตีปีกยอมตัดยอดอาหารเย็นยกโขยงกันไปเตร่บริเวณหน้าประตู ๓ และหน้าแดนวิปัสสนานับสิบ รวมผมด้วย ทั้งนี้เพราะ ๒ ในจำนวน ๓๐๐ นายมีนายหนึ่งที่ผมใกล้ชิดพร้อมอีกนายหนึ่งที่ผมอยากเห็นโฉม

สลายพิษมังกร “รู้ที่เกิด แต่ไม่รู้ที่ตาย” ประโยคนั้น ภิกษุขาน อาจมองเหมือนปลงและหากนักรบกล่าวอาจสื่อไปถึงความทระนงเยี่ยงทหารชาญสงคราม แต่ความจริงแล้วคนใน “บางขวาง” นาม เก๊าม้าเก็ง พูดที่โรงแรมดำรงรักษ์กับ คู่ชี้ หมึกตรอกทวาย เจ้าสำนักย่านสวนมะลิขณะผิดเส้นกับ ล้อวงเวียนฯ จากเหตุดึงตี๋น้อยไปคุมบ่อนของตนเมื่อ ๓ ปีก่อน ซึ่งครั้งนั้นทั้ง ๒

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 49 เดชเสี่ยตง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอสวมโขนเสมียนแดนสงวนหรือ ‘ขังเดียว’ ได้ ๓-๔ วัน ผมเริ่มเดินเครื่องเดินงานต่อ โดยเสนอให้ผู้บังคับแดนจัดตำรวจรักษาการณ์ภายใน นำผู้รับการอบรมที่ขังอยู่ในคอกซีเมนต์บนตึกหมุนเวียนไปพบแพทย์ยังแดนพยาบาลตรวจรักษาโรคผิวหนังนับแต่ หิด กลาก เกลื้อน สังคัง ซึ่งเรื่องนี้พัศดีตรี หัวหน้าลอ

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 48 แท็กซี่ลาดยาว (เขียนโดย สุริยัน ศักดิ์ไธสง) เสียงประตูเหล็กท้ายตึกถูกปิดดังตึง นักศึกษาอาชญวิทยา(อันธพาล) แต่ละบางภายในห้องเคลื่อนไหวทำกิจตน ส่วนผมเข้าบอกเล่ากิจคุมรถบรรทุกอาหารแดนสงวนหรือขังเดี่ยวมิให้ถูกปล้นอาหารจากสมุนเสี่ยตงที่ผ่านมาให้ทราบตามธรรมเนียม ก็ได้รับคำชมพอชื่นทรวง เสร็จเรื่องจากพี่ยอด ผมถอยกลับไปยังที่นอน เห็นแผ่นกระดานมีที่นอนซึ่งใช้ผ้าห่มเย็บติดกันอย่างดี จึงออกปากกับลุงทองผู้นอนก่ายหน้าผากอยู้ใกล้ๆ “ลุง…มีคนมานอนที่นี่แล้วหรือ” นัยน์ตาเปิดสนิทผู้อาวุโสวัยเปิดกว้าง ท่อนแขนติดหนังหุ้มเนื้อยับย่นตามวัยยกออกจากหน้าผาก ยิ้มโชว์ฟันทองบริเวณเขื่อนหน้าเหลืองอร่าม

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 47 อาชีพนักเลง (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) กลางแสงอาทิตย์ร้อนฉ่า ผมปั่นจักรยาน ๒ ล้อไปบนถนนลูกรังจากหน้าแดนโรงพิมพ์สถานที่เกิดงานปล้นอันไม่มีที่ใดในโลกเขาปล้นกัน อย่างอ่อนใจที่ “ศักดิ์” นักเลงกำลังถูกยาอุบาทว์พร่าผลาญไม่ละเว้นรุ่น อย่างไรพอปั่นรถเข้าแดนได้ผมตามหามหาเหน่, อนันต์ ยืนยง, แอ๊ด เสือเผ่น, รุ่ง รัชนี

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 46 ปล้นกลางคุก (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) หลังแยกย้ายกับกลุ่มดาราดังผู้ประกาศล้างบางมาเฟียยาเสพติดแล้ว ผมตามแอ๊ด เสือเผ่นกับอนันต์ ยืนยง ไปยังด้านหลังของโรงงาน ซึ่งสร้างเสร็จแล้ว แต่ที่ทิ้งรกร้างไว้ พบเหล่าสมาชิกใหม่อันมหาเหน่, รุ่ง รัชนี และไอ้เดี่ยวเด็กของมหาเหน่ วัย ๑๙-๒๐ ปี

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 45 หลอมใจเป็นเหล็ก (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ตะวันสีทองลอยดวงต่ำเกือบจรดกำแพงสีเทาสูงตระหง่านภายในพื้นที่ ๕๐๐ ไร่ แล้ววผมซึ่งรวมอยู่ในกลุ่มน้องใหม่ ชมบรรดาชายฉกรรจ์แก้ผ้าอาบน้ำ พร้อมชักเสื้อผ้าชุดทำงานของตนมานับแต่หลังอาหารเย็นเริ่มตระหนักถึงคำพูดตำรวจนายหนึ่งที่ว่า “ทุกคนต้องทำงานหนัก มีผลงานแลกเสรีภาพ” เมื่ออาบน้ำซักเสื้อ กางเกงพร้อมกันในตัวเสร็จต่างวิ่งไปตากยังราวลวดที่ขึงค้ำไว้ด้วยเสาปูน ๒ ต้น แล้วจึงไปรวมกันยังท้ายตึกรูปทรงที ทยอยกันขึ้นตึกพักผ่อน

เส้นทางมาเฟีย ตอนที่ 44 ชาติทมิฬ (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ที่สุด โลกในกำแพงทุ่งบางเขนยามเที่ยง ณ ตำบลลาดยาวก็เติมรสให้กับชีวิตยิ่งขึ้น นับแต่ถูกคำสั่งให้กินก้นบุหรี่ของตนพร้อมกับประดานักบู๊จากหลายท้องที่รวม ๑๘ นายได้ไม่เบา เพราะตลอดเวลาเคยใช้แต่สูบ ต่อมาพอทำทะเบียนประวัติเสร็จทุกราย เหล่าคอสิงห์ทุกโต๊ะภายในที่ทำการพากันลุกไปตรวจค้นสมบัติพัสถานของแต่ละคนที่หอบมาจากสถานีตำรวจหลุดกระจายกลาดเกลื่อนเหมือนมิได้ใช้มือ ๑๘ นักบู๊นั่งขัดสมาธิบนพื้นหินขัดอย่างสงบ สำหรับความคิดผมเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เพียงรู้จกคุกเป็นครั้งแรก เกิดความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์ต่อราชทัณฑ์กลุ่มนั้นทันที