อนุทินนิรนาม

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 8 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) ตะวันลอยดวงต่ำลงทุกที จี๊ปเล็กโดยโซเฟอร์รุณ ตาแดงคนเดิมตะบึงออกนอกเส้นทางสุขุมวิทอันผมยึดเป็ยหลักในการเดินทาง ผ่านถนนลาดยางสองฝั่งถนนปลูกเงาะซึ่งกำลังติดผลอ่อนได้ประมาณ ๒ กิโลเมตร ถนนได้เปลี่ยนเป็นลูกรังมีหลุมบ่อเล็กใหญ่ไม่แผกทางเข้าบ้านเมียสาวของเขา จึงคว้าจับกานเหล็กหลังคารถไว้มั่น นักเลงผิวนิลัวเราะเสียงดัง แต่แล้วก็รีบหักพวงมาลัยรถหลบหลุมขนาดใหญ่ได้หวุดหวิด “เกือบประเดิมเข็นแล้วไหมล่ะ” ผมเย้า “เส้นทางนี่แต่ก่อนเป็นทางเกวียน รถเล็กวิ่งสวนกันแทบไม่ได้ พอมีรถบรรทุกถ่านบรรทุกไม้เข้ามาวิ่งเลยเละ…นี่ถ้าไม่ได้เราเข้าไปเกี่ยวข้องป่านนี้ฉิบหายกว่านี้…”

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 7 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอล้วงมีดโบว์วี่จากกระเป๋าใส่ปืนเอ็ม-๑๖ ของรุณ ตาแดงที่ถอดออกเป็นชิ้นได้ ผมเปลือยฝักเหน็บไว้ด้านหลังปราบเข้าหาร่างครูสมพรจัดการตัดเชือกไนล่อนมัดผ้าใบที่เสือธมกับสมุนใช้ห่อร่างครูยอดนักสู้โดยไม่นำพาเพื่อนมุ่งรถไปยังที่ใด เมื่อคลี่ผ้าใบฝุ่นเขรมอะออก สิ่งที่ปรากฏเป็นชายสูงวัยหรือครูสมพรสภาพใบหน้าขะมุกขะมอบเยิ้มเหงื่อเป็นมันปลาบ นัยน์ตาผิดสนิทค่อยๆ เปิดลืมขึ้นมองหน้าผมริมฝีปากหนาแห้งผากพะเยิบๆ คล้ายใคร่เปิดปากกล่าวสักประโยคแลยากเย็นนัก ผมก้มลงช้อนร่างหนักอึ้งขึ้นนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ก่อนขยับให้ศีรษะผู้สูงวัยมาพาดกับท่อนขาซ้าย มือขวาล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าหลังเช็ดทั่วไปหน้า ครูยอดทรหดหายใจแผ่วลง สายตาที่เริ่มคุ้นแสงแดดเปิดกว้างมองผมเสียงแหบพร่าลอดออกมาจนได้ “ขอบคุณมาก

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 6 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) ตะวันร้อนฉ่าตรงหัวแล้ว จิ๊ปวิลลี่โดยโชเฟอร์นักเลงผิวนิลซึ่งผมนั่งขนาบคู่อยู่วิ่งลุยฝุ่นไปบนถนนลูกรังขรุขระอีกพักเดียวก็ปรากฏหมู่บ้านเล็กๆ ปลูกเป็นห้องแถวไม้ชั้นเดียว และมีบ้างปลูกเป็นขนำมุงจากหรือแฝกเรียงรายอยู่สองข้างทาง พอรถผ่านเข้าเขตหมู่บ้านผมเห็นป้ายชื่อบอกนามหมู่บ้าน หนองผักเป็ด ฝุ่นจับเขรอะ รุณหักพวงมาลัยเลี้ยวขวาตรงโคกถนนซึ่งเป็นทางสองแพร่ง แพร่งหนึ่งมีแผ่นป้ายไม้ทำลูกศรชี้ระบุหมู่บ้านเขาวง อีกแพร่งหนึ่งเป็นทางเกวียนกว้างพอรถวิ่นสวนกันได้ฉิวเฉียด สองข้างทางเป็นไร่พริกไทยเขียวชอุ่ม รุณหักพวงมาลัยเลี้ยวขวาอีกครั้ง คราวนี้เบื้องหน้าปรากฏเรือนไม้หลังขนาดย่อมยกพื้นใต้ถุนสูง บริเวณหน้าบ้านเป็นลานดินสะอาดตามีรถอีแต๋นโกโรโกโสจอดอยู่คันเดียว เสียงเครื่องยนต์จี๊ปเล็กเรียกสาววัย

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 5 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) พอผ่านประตูห้องหอวิมานกาม ซอย ๒ ของเมืองแกลงเข้าไป สัมผัสแรกที่ได้รับเป็นกลิ่นน้ำหอมและกลิ่นแป้งหอมกรุ่นทั่วห้องซึ่งคับแคบพอกับห้องโรงแรมราคาถูกตามภูธรทั่วๆ ไป ภายในห้องมีเตียงไม่เก่าๆ วางทับด้วยที่นอนปูผ้าคลุมสีฟ้ายับย่น บริเวณโดยรอบฝาห้องมีปกนิตยสารรูปดาราทีวี และดาราภาพยนต์ชายหญิงปะติดอยู่เต็ม ตรงปลายเตียงติดฝาห้องวางรองเท้าฟองน้ำ ๒ คู่ กับรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีขาวอีก ๑

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 4 (สุริยัน ศักดิ์ไธสง) ผลจากที่ผมรับปากร่วมงานอาชญากรรมต่อนักเลงผิวนิลนามรุณ ตาแดง โดยทันทีคล้ายมิได้ตริตรอง ส่งผลให้เขาถึงคิ้วขมวดมุ่น หรี่ตามองถามพอได้ยิน “นายคิดดีแล้วหรือ” “ถ้านายรุณไว้ใจเรา” รุณยิ้มขรึมใบหน้าเยิ้มเป็นมันยามต้องแสงไฟละจากผมมองไปที่บันไดผมผละไปคว้าถุงเป้ฉวัดขึ้นคล้องไหล่ นักเลงปืนผิวนิลเบนสายตามายังผมบอกเสียงดังขึ้น “เปี๊ยก นายเที่ยวแถบถิ่นนี้ต้องมีปืน เพราะมีบางครั้งที่เราต้องใช้ป้องกันตัว” “เราจะพยายามหา” ผมว่า “นายใช้ขนาดเท่าไหร่?”

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 3 ผมสลับตำแหน่งับรุณ ตาแดงเข้าไปนั่งทำหน้าที่สิงห์มอเตอร์ไซค์ให้เขานั่งซ้อนท้าย ขณะนี้เหงื่อแตกพลั่กกับสถานะคับขันเบื้องหน้า แต่รุณเริ่มเคลื่อนไหว “กูบอกให้เอามือวางบนหัวทั้ง ๒ คน…หูแตกรึ!” จ่าวัย ๔๐ ปีสำทับซ้ำ ปืนในมืออยู่ในท่าประทับ รุณขยับร่าง ผมเหลียวมองเห็นเขาชูมือขวาที่กำวัตถุดำมะเมื่อมโชว์ ๓ ตำรวจทางหลวง ปากบอก “ตอนนี้นิ้วผมกดกระเดื่องระเบิดเอ็ม-๒๖

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 2 ผมหันกลับไปทางหนุ่มฉกรรจ์ผิวนิล ร่างสันทัดดูกำยำ แต่งกายรัดกุม สวมหมวกจ๊อกกี้หลุบหน้าซึ่งปล่อยเกียร์ว่างรถไว้โดยไม่ดับเครื่องก็พบเขาจ้องมาที่ผมเช่นกัน จึงหันกลับมาที่วงหมากรุกกล่าวสนองคุณผู้สูงวัยกว่า “ผมกราบขอบพระคุณที่กรุณาแนะนำให้รู้จักครับ” สิ้นคำผมกระทำคารวะนักเลงหมากรุกทั่วหน้า จากนั้นก็ผละไปกล่าวทักทายเขาก่อนตามอัธยาศัย “สวัสดีครับ…คุณรุณ” นัยน์ตาดำวาวเบิกกว้างจ้องผมเขม็ง ใบหน้าคมสันแลกร้าวคล้ายกระตุกส่อทีท่าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ผมลอบกลืนน้ำลายฝืดๆ ตัดใจกล่าวอีกประโยค “ผมเป็นเพื่อนกับ “ชาญ” เขาฝากหนังสือมาถึงคุณด้วย” “ขอดูหน่อยครับ”

อนุทินนิรนาม ตอนที่ 1 (เขียนโดยสุริยัน ศักดิ์ไธสง) นาฬิกาบนข้อมือผมบอกเวลา ๑๙.๒๐ น. บริเวณโดยรอบสถานีขนส่งเอกมัยขวักไขว่ผู้เดินทางชาย-หญิงและเด็กเล็ก รกบัส บ.ข.ส. วิ่งเวียนกันเข้าออกสถานีเพื่อรับส่งผู้ใช้บริการกลางแสงไฟสว่างจ้าราวกลางวัน เสียงใสๆ ของโฆษกหญิงประกาศผ่านทางลำโพงที่ติดตั้งไว้โดยรอบชี้แจงเส้นทางและเวลาที่รถแต่ละสายจะให้บริการ หนุ่งฉกรรจ์ร่างหนาทึบ ใบหน้าสี่เหลี่ยม ผมทรงรากไทรในชุดสีน้ำเงินก้าวยาวๆ ไปเปิดประตูรถฝี่งคนขับ แล้วรั้งตัวเองขึ้นนั่งประจำตำแหน่งโเฟอร์ก่อนดึงประตูปิด ผมนั่งทัศนาอาการเคลื่อนไหวภายในชานชาลาทั้งรถและคนดังกล่าวได้อีกพักหนึ่ง