2181.หลวงปู่จามฯ…เห็นเปรตหัวโล้นหัวใหญ่เท่ากับอุน้ำ
*สารพัดธรรม(ทำ)*
“หลวงปู่จามฯ…เห็นเปรตหัวโล้นหัวใหญ่เท่ากับอุน้ำขนาดคนหนึ่งโอบรอบ วิบากบาปกรรมเคยเป็นหัวหน้าคนมาเบียดเบียนไม่ให้สร้างวัดได้ทุบทำลายโอ่งน้ำและเบียดเบียนอีกหลายอย่าง แม้ภายหลังสำนึกผิดบวชเป็นพระอยู่ถึง ๑๒ ปี มรณภาพ…ก็มาเป็นเปรตนี้”
》”อยู่สำนักสงฆ์ของเพิ่นครูอาจารย์ปิ่น (ปุญฺญาพโล) นั่นแหละคืนแรกที่ไปถึง ดึกเกือบเที่ยงคืนเราก็เดินจงกรมแต่หัวค่ำขึ้นกุฏิไหว้พระสวดมนต์เสร็จจบพอดี เห็นเปรตหัวโล้น หัวมันใหญ่เท่ากับอุน้ำขนาดคนหนึ่งโอบรอบ อยู่สักพักหนึ่งหัวมันก็แตกระเบิดแล้วก็กลับคืนเป็นหัวโล้นอย่างเก่า แล้วก็แตกอีก เป็นอยู่อย่างนั้น ตื่นเช้าขณะกลับมาจากบิณฑบาต เราก็ถามเณรว่า “เคยมีคนลักษณะนี้ๆ เคยได้บวชอยู่วัดนี้ไหม”
เณรก็บอกว่า “มีครับ เป็นลุงของผม อ้ายของแม่”
“ครูอาจารย์เห็นหรือครับ”
“อือ”
“ผมไม่เคยเห็นกับตา แต่ฝันเห็นเสมอ”
“เห็นอย่างใดในฝัน”
“เปลือยกาย หัวใหญ่เท่าอุน้ำ มาขอให้ผมช่วยเหลือ อันนี้ผมก็ไม่ทันหรอกในยุคสมัยที่ครูอาจารย์มหาปิ่น (ปุญฺญาพโล) มาสร้างวัดนี้ หลวงลุงของผมก็ไม่ทันได้บวช ทันแต่อาจารย์ที่ลาสิกขาออกไป เพิ่นเล่าให้ฟังว่าลุงของผมนี้เป็นหัวหน้าผู้คนในการเบียดเบียนต่อต้านมิให้ครูอาจารย์มหาปิ่น (ปุญฺญาพโล) มาสร้างวัด หรือเอาธรรมยุตมาอยู่ในบ้านนี้
พอชาวบ้านคนอื่นเขาเห็นพร้อมด้วยกับเพิ่นครูอาจารย์มหาปิ่น (ปุญฺญาพโล) หลวงลุงผมยังไม่ยอม เบียดเบียนหลายอย่าง ทุบทำลายอุแอ่งโอ่งน้ำ อีกหลายอย่างที่ทำการเบียดเบียน
จนวันหนึ่งเพิ่นครูอาจารย์มหาปิ่น (ปุญฺญาพโล) จับแขนดึงเข้าวัด เอามาสอนเทศน์ให้ฟังจึงยอมลงใจให้ แล้วระลึกได้ในโทษของเจ้าของ จึงได้ขอบวชอยู่ด้วย บวชได้ ๑๒ ปี ก็มรณะ อาจารย์ของผมก็บวชกับหลวงลุงคนนี้
วันที่หลวงลุงมรณะ โยมแม่ของผมก็ให้ผมบวชหน้าไฟ ลุงผมตายมานี่ก็ได้ ๙ ปีแล้ว ยังเสวยวิบากกรรมอยู่หรือครับ” เณรถามเรา
เราก็ว่า “อือ”
“จะช่วยอย่างใด”
“กรรมยังไม่พ้นง่ายๆ หรอกเณรเอ๊ย เราให้ได้แต่เมตตาแผ่เมตตาให้ ปันบุญให้ก็ยังรับไม่ได้ จนกว่าบุญบวชของคนเฒ่าจะมาหาวันใดก็คงจะพ้นวิบากกรรมได้”
“คนเบียดเบียนวัด ขัดขวางพระเณร หรือทำร้ายพระศาสนา เอารัดเอาเปรียบพระเณร โกงกินเงินวัด ข้าวของของวัด หรือทำอะไรตามใจชอบของตน ไม่ดูพระเณร ย่อมได้รับผลทั้งนั้น กว่าที่จะพ้นวิบากกรรมนั้นมาโอย… นานแสนนาน”
เพราะว่าวัดเป็นของศาสนาส่วนรวม ญาติโยมเขาเอาข้าวของมาให้มาปันทำบุญให้ทาน เขาก็ให้กับประธานของสงฆ์เป็นผู้รับ ผู้เป็นโยมเพิ่นให้ใช้ให้เอาอันใดแล้วจึงเอาไปใช้ได้
หากอยากได้ก็ต้องขอ พระเณรอนุญาตก็แล้วจึงเอา ไม่ให้ก็ไม่เอา”《
***ขออนุโมทนา ขอขอบคุณเจ้าของภาพและข้อความ ขออนุญาตเผยแผ่เป็นธรรมทานแก่ผู้ที่มีความศรัทธา ข้อความข้างบนนี้เป็นส่วนหนึ่ง จากหนังสือ “ธรรมประวัติ หลวงปู่จาม มหาปุญฺโญ ผู้มากมีบุญ” จัดพิมพ์โดย คณะผู้ศรัทธาในองค์หลวงปู่จาม มหาปุญฺโญ วัดป่าวิเวกวัฒนาราม หมู่ที่ ๙ บ้านห้วยทราย ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร หน้า ๑๖๕ – ๑๖๖***
