1761.พ่อท่านแดง (พระอธิการแดง)​ วัดโทตรี อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช

พ่อท่านแดง (พระอธิการแดง)​ วัดโทตรี อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช
ประวัติ​พระอธิการแดง จันทสโร เดิมชื่อ ไข่แดง คงพันธุ์ เกิดเมื่อวัน ๑ฯ๒ ๑๒ ค่ำ ปีกุน วันที่ ๑๙ พฤศจิกายน ๒๔๔๒ ที่บ้านโคกหว้า หมู่ที่๒ ตำบลไทยบุรี อำเภอท่าศาลา นครศรีธรรมราช เป็นบุตรของนายหนู นางซัง มีพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน ๕ คน คือ

๑.พระอธิการแดง จันทสโร เป็นบุตรคนโต ถัดไปน้องๆเป็นผู้หญิงลำดับกันดังนี้
๒.นางสาวนิ่ม คงพันธุ์
๓.นางส้มทับ สมหมาย
๔.นางวุ้น บุญสว่าง
๕.นางพร้อม การะนัด

เด็กชายไข่แดงเมื่อคลอดจากครรภ์มารดาแล้ว บังเอิญน้ำนมมารดาไม่ออก ถึงแม้ว่าหมอตำแยจะนวดเคล้าคลุกปลุกปล้ำสักเท่าไรๆก็ยังไม่ออกอยู่นั้นเอง เลยจนปัญญาของหมอตำแย และมารดาที่จะเลี้ยงและหาน้ำนมเลี้ยงลูกได้ในสมัยนั้น จึงได้ตกลงใจยกเด็กชายไข่แดงให้เป็นบุตรบุญธรรมแก่นางทองดำหมอตำแยไปเลี้ยงไว้ ตั้งแต่แรกคลอกได้ ๖-๗ วัน นางทองดำก็ยินดีรับไปเลี้ยงไว้ที่ประตูช้าง หมู่ที่๓ ตำบลไทยบุรี โดยให้กินนมของนางจอก ซึ่งเป็นบุตรีของนางทองดำ ได้กินนมร่วมกับเด็กหญิงมุมและกินนมบุตรนางทุ่มบุตรของนางทองดำอีกคนหนึ่ง ซึ่งได้กินร่วมกันกับเด็กชายบึ้ง ภายหลังนางหนูและนางซัง ได้ไปเยี่ยมเยียนนางทองดำและบุตรของแกอยู่เสมอ เห็นว่านางทองดำเอาใจใส่ต่อเด็กชายไข่แดง บุตรของแกเป็นอย่างดี นายหนูจึงได้มอบนาหน้าบ้านประตูช้าง จำนวน ๑๐ กระบิ้งพร้อมกับควายไถนาคู่หนึ่ง เพื่อให้นางทองดำทำกินไปชั่วคราวพร้อมกับได้เลี้ยงเด็กชายไข่แดงไปด้วย กว่าเด็กชายไข่แดงได้บรรลุนิติภาวะต่อไป

การศึกษา เมื่ออายุย่างเข้าเขตการศึกษา ในสมัยนั้นนางทองดำมิได้นิ่งนอนใจ ได้นำเด็กชายไข่แดงไปมอบไว้กับอาจารย์เฉย เจ้าอาวาสวัดท่าสูงในสมัยนั้น ท่านอาจารย์ก็ได้รับไว้ให้ฝึกหัดอ่าน นโม ฯ ก ข ฯ ต่อมาจนเวลาล่วงเลยมาหลายปี เด็กชายไข่แดงก็ยังเขียนไม่ได้ และอ่านไม่ออกอยู่นั่นเอง จนสุดที่อาจารย์จะฝึกให้รู้ได้ อยู่วัดมาประมาณ ๗-๘ ปี ก็พอเขียนได้บ้างบางตัว ที่ได้เห็นแบบแต่อ่านไม่ออก หรือ บางทีก็อ่านว่าปากเปล่าได้บ้าง แต่เขียนตัวไม่ถูกอยู่ทำนองนั้น เมื่ออายุประมาณ ๑๗-๑๘ ปีแล้ว วันหนึ่งนางทองดำไปทำบุญที่วัด แล้วเลยถามถึงนายไข่แดงถึงการเรียนว่าเป็นอย่างไรบ้าง ลูกอ่านออกแล้วบ้างหรือ นายไข่แดงก็ได้ว่าให้ฟัง ๒,๓ คำ คือ ก ข เท่านั้น นางทองดำว่าแกมาทุกครั้งคราว ถามแล้วก็ได้แต่ ก ข เท่านั้น แกคิดจนใจมาก จนไปถามอาจารย์ว่า เป็นอย่างไรบ้างท่านสมภารพระวัดนี้รู้จักแต่ ก ข เท่านั้นหรือ เห็นลูกฉันมาอยู่นานแล้วได้แต่ ก ข เท่านั้น อาจารย์เฉยตอบว่า ไม่ใช่เช่นนั้นโยม พระ เณร ตลอดจนเด็กอื่นๆทุกคน เขาอ่านออกเขียนไปได้แล้วทั้งนั้น แต่นายไข่แดง ลูกแกมันโง่เอง ฉันสุดปัญญาเสียแล้ว เมื่อนางทองดำได้รับคำตอบจากสมภารเช่นนั้น ก็คิดน้อยใจว่าลูกเรามันโง่เอาจริงๆ มาอยู่วัดตั้ง ๗ – ๘ ปีแล้ว ก็เขียนไม่ได้อ่านไม่ออก เห็นท่าจะไม่ไหวเสียแล้ว จึงให้กราบท่านอาจารย์กลับไปอยู่บ้านกับแกอีกต่อไป

การบรรพชาอุปสมบท เมื่ออายุครบเข้าเขตบรรพชาอุปสมบทในปี พ.ศ.๒๔๖๓ นางทองดำ ก็ได้นำนายไข่แดงไปฝากอาจารย์เฉยที่วัดท่าสูงอีกครั้งหนึ่ง เพื่อให้เรียนบวชตามความตั้งใจของแกที่มีความปรารถนาเป็นหนักเป็นหนาแล้วว่า อุตส่าห์ เอามาล้ำเลี้ยงรักษาไว้ตั้งแต่ยังแดงๆ เมื่อรอดเหยี่ยวรอดกาแล้วจะได้พลอยพยุงชายจีวรกับเขาสักครั้งก็แล้วกัน และ แกได้มอบกำชับกับท่านสมภารว่า ขอให้แกกรุณาช่วยเอาใจใส่ ให้พอบวชได้สักแต่วันสองวันก็ไม่ว่า ท่านสมภารก็รับปากจะช่วยสอนดูต่อไป ส่วนนายไข่แดงเมื่อกลับมาอยู่วัดครั้งนี้ก็ตั้งใจทำความจำทางหูเพียงอย่างเดียว

คือในชั้นแรกท่านสอนให้ว่าตาม ขึ้นต้นด้วยคำว่า “ยะถาปัจยัง” เป็นต้น ภายในไม่กี่จบนายไข่แดงก็จำได้ดี ครั้นต่อมานายไข่แดงก็ไม่ต้องมาหาท่านอาจารย์นำให้ว่าอีกคือ เขานอนฟังเพื่อนๆที่กำลังเรียนจะเป็นข้อไหนบทไหนนายไข่แดงก็จำได้เช่นเดียวกัน และกลับจำได้เสียก่อนตัวผู้เรียนเสียอีก ความทรงจำของนายไข่แดงที่เป็นไปได้เช่นนี้ เป็นที่อัศจรรย์ยิ่งนัก ทำให้พวกเพื่อนๆงวยงงไปตามๆกัน บางวันก็กลับมากินข้าวในตอนเย็นถูกนางทองดำถามอยู่เสมอว่า อย่างไรลูกจะได้บวชกับเขาด้วยหรือเปล่า แกก็ได้รับคำตอบจากนายไข่แดงว่า แล้วปรือจะไม่ได้บวช ตอบอยู่อย่างนี้เสมอมา นางทองดำก็มีความยินดีเป็นอย่างมากด้วยคิดว่าสิ่งที่แกปรารถนาคงไม่ผิดหวังแน่แล้ว ต่อมาจนถึงวันกำหนดจะบวช ท่านอาจารย์ก็ได้นิมนต์ พระครูวิสุทธิจารี เจ้าอาวาสวัดจันพอ มาเป็นพระอุปัชฌายะ และ บอกกับเจ้านาคทุกคนให้ไปบอกทางบ้านเพื่อตระเตรียมตัวจัดเครื่องบริขารให้ครบถ้วน ตามกำหนดไว้ตามพระวินัย เจ้านาคไข่แดงก็ได้กลับไปยังบ้าน บอกนางทองดำ ว่า แม่..ท่านอาจารย์ได้ไปนิมนต์พระอุปัชฌายะมาบวชแล้ว ให้แม่ไปถามท่านอาจารย์ดูว่าท่านจะกำหนดวันไหนเป็นวันบวชก็ไม่รู้ นางทองดำเมื่อได้ฟังนั้นก็มีความยินดีเป็นอันมาก รีบออกจากบ้านลุกลันมุ่งหน้าไปสู่วัดท่าสูงทันที

ถึงวัดแล้วตรงเข้าหาท่านสมภารนั่งพับเพียบเรียบร้อยยกมือไหว้กราบลงสามครั้ง ท่านสมภารจึงเอ่ยขึ้นว่าโยมมาธุระอะไรหรือ นางทองดำจึงตอบว่า ฉันมาธุระเรื่องการบวชนาค ไหนว่าท่านสมภารได้ไปนิมนต์ท่านพระอุปัชฌาย์มาแล้ว กำหนดวันไหนเป็นวันบวชไม่ทราบ ท่านอาจารย์เฉยตอบว่า ฉันกำหนดวันบวชในวันพฤหัสบดี ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๖ นี้เอง ให้โยมรีบตระเตรียมข้าวของเครื่องบริขารสำหรับนาคไข่แดงด้วย เขาจำได้แม่นยำดีแล้ว แปลกมากนาคคนนี้ ฉันคิดว่ามันคงจะไม่ได้บวชมากกว่า แต่แล้วมันกลับทรงจำ ได้ดีกว่าคนอื่นๆที่เขาอ่านหนังสือออกเสียอีก นางทองดำเมื่อได้รับทราบจากท่านสมภารเช่นนั้น ก็ยิ่งมีความปิติยินดีเป็นอันมาก รีบกลับมาบอกญาติพี่น้อง พร้อมทั้งนายหนูและนางซังผู้เป็นมารดาเดิมของเจ้านาคไข่แดงด้วย ฝ่ายนายหนูกับนางซังเมื่อได้ทราบข่าวกำหนดวันบวชของบุตรชาย ต่างก็ดีอกดีใจเป็นอันมาก รีบบอกญาติพี่น้องให้ไปร่วมบุญพร้อมกัน ตามวันเวลาที่ท่านสมภารได้กำหนดมา บรรดาญาติพี่น้องทุกคนต่างก็มีความยินดี และแปลกใจไปตามๆกัน บางคนถึงกับพูดออกปากว่า ช่างเป็นบุญแท้ๆซึ่งไม่มีใครเคยคิดเลยว่าจะได้บวช เพราะหนังสือก็อ่านไม่ออกสักตัว ครั้นถึงวันกำหนดการบรรพชาอุปสมบท บรรดาพวกญาติโยมก็ได้พร้อมพรั่งที่วัดท่าสูง เพื่อร่วมบุญในการบรรพชาอุปสมบทแก่เจ้านาคไข่แดง

ส่วนฝ่ายสงฆ์ท่านอาจารย์เฉยได้จัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว โดย…ท่านพระครูวิสุทธิจารี เจ้าอาวาสวัดจันพอ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระ……..(สืบค้นไม่พบ……….เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระปลัดทอง (พระครูสุวรรณสารธารี) วัดพระอาสน์ เป็นพระอนุสาวนาจารย์ เจ้านาคไข่แดงได้กล่าวขานนาคถูกต้องคล่องแคล่วชัดเจนได้ดีประชุมสงฆ์ครบองค์ กำหนดเป็นปกตัตต์ในพัทธสีมาวัดท่าสูง การอุปสมบทก็ได้ เป็นไปด้วยความเรียบร้อยในวันนั้น จนเสร็จจบพิธีลง พระอุปัชฌาย์ให้นามว่า พระแดง ฉายา จันทสโร ตัดคำว่าไข่ออกเสียตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เมื่อได้อุปสมบทแล้วได้จำพรรษากับท่านอาจารย์เฉยที่วัดท่าสูงต่อมา เล่าเรียนการสวดมนต์ สวดพระธรรมวินัย ตามที่ท่านอาจารย์สั่งสอนแนะนำให้ การเรียนมนต์ก็เรียนตามหูเช่นเคย คือการฟังบรรดาพระเพื่อนๆเขาเรียน บทใด สูตรใด พระแดงก็จำได้ดีทุกบททุกสูตร เมื่อสวดมนต์ที่ไหน เมื่อไหร่ พระแดงก็สวดได้ถนัดชัดเจน เช่นเดียวกันกับบรรดาเพื่อนพระอื่นๆเขาทั้งหลาย ตั้งแต่ได้อุปสมบทมาแล้วก็ได้อยู่กับท่านอาจารย์เฉยที่วัดท่าสูงถึง ๕ พรรษา

หลวงพ่อแดง ย้ายมาอยู่ที่ วัดโคกเหล็ก ต่อมาเมื่อปี พ.ศ.๒๔๖๘ ที่วัดโคกเหล็กขาดพระลงต้องตกเป็นวัดร้างว่างพระอยู่ในระหว่างนั้น นายหนูผู้เป็นโยมพ่อพร้อมด้วยญาติพี่น้องบ้านโคกหว้าและชาวบ้านใกล้เคียงบริเวณวัดนั้น ก็ได้ตกลงพร้อมกันไปขอนิมนต์ พระแดง จันทสโร ต่อท่านอาจารย์เฉยมาช่วยรักษาวัดที่วัดโคกเหล็ก พอได้ให้บรรดาญาติโยมชาวบ้านบริเวณนั้นได้ทำบุญใกล้บ้าน วัดโคกเหล็กนี้เป็นวัดที่ไม่ห่างไกลบ้านเกิดของท่านนัก แต่เนื่องจากท่านไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่ให่คุ้นเคยเท่าไหร่นัก นับแต่คลอดมาแล้วไม่กี่วัน ก็ต้องพรากจากอกบิดามารดาของท่านไปอยู่กับนางทองดำมารดายกของท่านที่ บ้านประตูช้าง จนถึงกับท่านไม่รู้จักบิดามารดาตังจริงของท่าน เพราะท่านถือว่านางทองดำนั้นแหละเป็นมารดาของท่านที่แท้จริง แม้ว่าใครจะบอกเล่าสัดเท่าไรๆ ท่านก็ไม่ยอมเชื่อ แต่เมื่ออยู่มานานเข้า ถูกเขาบอกเล่าหลายๆครั้งหลายๆคนเขาก็บอกเล่าเช่นเดียวกัน แกก็ยอมเชื่อตามความเป็นจริง ท่านได้รู้เรื่องราวที่ต้องจากไป

เพราะเหตุต้องอดน้ำนมของมารดาตั้งแต่แรกเกิด เรื่องที่ท่านได้ถือว่าตัวท่านเองได้ได้เป็นผู้ทำกรรมมาแล้ว จึงต้องเป็นเช่นนี้ ท่านจึงอยากอยู่ในร่มกาสาวพัตรไปตลอดชีวิต การมาอยู่ที่วัดโคกเหล็กของท่านในครั้งนั้น ก็สุดแสนจะยากลำบากยากแค้นมาก เพราะเป็นวัดที่ตั้งอยู่กลางป่าดงพงไพร ห่างไกลหมู่บ้านคนพอควร รอบๆวัดล้วนเป็นป่ายางสูงสล้างไปหมด สิ่งก่อสร้างที่มีอยู่ในวัดนั้นมาก่อนก็มี อุโบสถโบราณที่เก่าแก่คร่ำคร่า ซึ่งยังคงมีอยู่จนทุกวันนี้หลังหนึ่ง กับกุฏิเก่าหลังหนึ่ง และหอฉันเก่าหลังหนึ่งเท่านั้น มีลานวัดเล็กๆอยู่ใกล้อุโบสถซึ่งเป็นพื้นสูงอยู่นิดหน่อยเท่านั้น นอกนั้นก็เป็นที่ป่ามีพื้นที่ราบลุ่มต่ำเป็นป่า น้ำราดรุงรังไปด้วยป่าละเมาะเต็มไปด้วยหญ้าคาและหญ้าอื่นๆเต็มไปทั้งวัด เมื่อพระแดง จันทสโร ได้มาอยู่ ท่านก็ได้ออกปากไหว้วานบรรดาญาติโยม ที่อยู่ใกล้บริเวณวัดนั้น ช่วยกันแผ้วถางดายหญ้าจุดไปเรื่อยมา ค่อยบุกเบิกเขตวัดให้กว้างขวางออกไปตั้งหลายเท่าของวัดเดิม เพราะในสมัยนั้นที่ทางต่างๆที่รกร้างว่างเปล่าอยู่แทบทั้งนั้น ไม่มีใครเข้าจับจองเป็นเจ้าของท่านก็ได้ลงมือหักป่าลงให้กลายเป็นวัดวาอารามมิใช่น้อย ต้องโค่นแผ่ต้นไม้ใหญ่ๆเอาเสียมากทีเดียว พร้อมกันนั้นก็ได้ติดตามไปด้วยการปลูกผลอาสินไว้สำหรับวัดเป็นอันมาก ทั้งที่เป็นไม้ประเภทล้มลุกและยืนต้น เช่น กล้วย อ้อย หมาก มะพร้าว และผลไม้อื่นๆอีกมาก เมื่อขยายเขตวัดให้กว้างขวางออกไป ก็จำเป็นจะต้องให้มีรั้วรอบขอบชิดบริเวณวัด ท่านก็จะต้องปลุกปล้ำทำงานชนิดนี้อยู่ไม่ได้เว้นแต่ละวัน บางครั้งแถมกลางคืนเข้าไปด้วย ทั้งนี้ด้วยน้ำใจอันเข้มแข็งบากบั่นของท่านถึงเช่นนี้ เมื่ออกปากใช้ชาวบ้านและญาติโยมเขาจนเบื่อเกือบไม่มีใครกล้ามาวัด เพราะครั้นมาก็ถูกท่านใช้งานให้ช่วยกันตกแต่งวัดอยู่เสมอทุกครั้งที่เข้ามา หนักๆเข้าก็ไม่มีใครกล้ามาวัด มีอยู่บ้างก็น้องๆผู้หญิงเอาอาหารมาถวายเท่านั้น ท่านเห็นความลำบากเช่นนั้นเข้าท่านจึงต้องทำเอง เพราะแหนะไม้และกอไผ่ป่าก็ยังขึ้นอยู่มากต้องจุดไปเผาขอนไม้ยางและตอไม้โตๆเป็นอันมากเกือบจะพูดได้ว่านับไม่ถ้วน ท่านต้องลงมือทำเอง เอามากทีเดียวทั้งกลางวันและกลางคืนไม่ค่อยได้หยุด

การที่ท่านทำงานตรากตรำอยู่เช่นนี้ ซึ่งเป็นเหตุให้บางคนหรือบางพวก ต้องติเตียนว่าท่านประพฤติผิดกิจสมณะสารูปไปบ้าง ครั้งหนึ่ง ขุนเยี่ยม ปลัดอำเภอท่าศาลา ได้มาเจอะท่านกำลังถางกอไผ่และป่าละเมาะอยู่ เรื่องนี้ทำให้ท่านขุนไม่พอใจเลยให้นามท่านว่า “พระจง” ก็มี ความตำหนิติเตียนในเรื่องทำนองนี้ก็มีอยู่เสมอมา ข่าวการตำหนิติเตียนท่านอย่างนี้ก็มีอยู่บ่อยๆ จนทราบถึงหูนายหนูผู้เป็นโยมพ่อ ก็นึกแค้นเคืองต่อผู้ตำหนิติเตียนท่านเป็นอันมาก จนสุดที่จะระงับคำพูดของคนเหล่านั้นได้ ด้วยความโกรธแค้นฉุนเฉียวในเรื่องนี้จึงได้มาหาท่าน แล้วก็กล่าวเอ่ยขึ้นมา “ต้น ถ้าคุณชอบทำงานอยู่อย่างนี้แล้วก็ควรจะสึกเสียดีกว่า ออกไปทำงานทางบ้าน จะได้ไม่ต้องเป็นขี้ปากคนนัก ผมเบื่อคนพูดเสียเต็มทีแล้ว สึกเสียเถอะผมจะเอาผ้ามาให้” ท่านนั่งฟังอยู่ พอโยมพ่อจะลงไป ท่านก็พูดส่งท้ายไปว่า “ใครเอาผ้ามาให้ฉัน ถ้าฉันไม่สับให้หมดแล้วคอยดู” เมื่อนายหนูผู้เป็นโยมพ่อได้ฟังดังนั้นก็ออกเดินเงียบหายไป ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลยแม้ว่าใครจะตำหนิติเตียนสักเท่าไร ท่านก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ใครพูดได้ก็พูดไป ท่านก็ไม่หวาดหวั่นครั่นคร้ามต่อคำพูดของบุคคลเหล่านั้นแม้แต่น้อย

มุ่งตั้งใจปรับปรุงวัดวาอารามให้มีความเจริญขึ้นเพียงอย่างเดียวก็แล้วกัน ท่านมาอยู่วัดโคกเหล็กนี้บางปีก็มีเพื่อนพระมาจำพรรษาครบ 5 รูปบ้าง ไม่ครบบ้าง บางปีก็มีแต่ท่านองค์เดียว ต้องพลอยไปจำพรรษาที่วัดอื่น เช่นที่วัดหมายบ้าง ที่วัดพระอาสน์บ้าง เป็นอยู่อย่างนี้เสมอมาเพราะผู้จะเข้ามาอยู่ในวัดบวชกับท่านได้ ก็ต้องเป็นคนที่อ่านหนังสือได้เท่านั้น เมื่อใครอ่านผิดท่านก็สอนให้ว่าให้ถูก คือคอยตักเตือนอยู่ได้เพียงเท่านั้น จะแนะนำให้รู้จักอักษร สระ ท่านก็สอนไม่ได้ อยู่ต่อมาปีหนึ่งมีนักบวชคนหนึ่ง ตั้งใจจะเข้าไปเรียนบวช พอเรียนเข้าไม่กี่วันก็กลายเป็นคนสติไม่ดีไปเสีย นักบวชคนนี้คือนายแพบ บ้านอยู่ที่ประตูช้าง ซึ่งภายหลังได้กลับมาอยู่บ้านเพื่อรักษาตามแผนโบราณ แต่ก็ไม่หายขาด เป็นแต่เพียงทุเลา แต่ต่อมาก็ได้เป็นศิษย์ติดตัวเป็นคู่สร้างบารมีกับพ่อท่านแดงต่อมา นายแพบคนนี้เป็นคนกำยำล่ำสันดี และเป็นคนขยันขันแข็งต่อกิจการงานที่ตนสามารถทำได้ทุกอย่าง

นับได้ว่าเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงอันสำคัญคนหนึ่งในการช่วยเหลือพ่อท่านแดงบุกเบิกวัดร้างแห่งนี้เป็นอย่างดี เป็นต้นว่าจะถากถางขุดโค่นต้นไม้ กอหญ้า จอมปลวก ไม่ว่าเล็กใหญ่ขนาดไหน นายแพบก็ไม่ได้พร่ำพรึงย่อท้อแม้แต่น้อย จะตากแดดกรำฝนสักเท่าไหร่นายแพบก็จะพยายามทำได้จนสำเร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นไม่กี่ปี วัดโคกเหล็กจากที่เป็นวัดร้างก็กลายสภาพเป็นวัดที่กว้างขวางสวยงามขึ้นมา บุคคลบางพวกที่เคยตำหนิท่านมาก่อนก็ค่อยๆชักสงบเสียงลงไป หันกลับมาเข้าวัดกันมากขึ้น แต่แม้ท่านจะได้นายแพบเข้ามาเป็นคู่บารมีช่วยงานท่านแล้วก็ยังไม่พอ เพราะหญ้าและไม้ยังงอกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนนายแพบถากถางไม่ไหว ท่านจึงได้ไปที่บ้านเพื่อยืมควายถึกมาตัวหนึ่งเพื่อไว้ช่วยกินหญ้าและใช้ชักลากไม้มาซ่อมมาซ่อมเสนาสนะด้วย แต่ควายตัวนี้มีนิสัยชักดุอยู่บ้าง วันหนึ่งท่านพาควายตัวนี้ไปลากไม้มาทำรั้ววัดซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่ท่านก็บรรทุกไม้ให้มันลากจนหนักเต็มแรงเอาทีเดียว พอมาถึงวัดท่านก็เข้าไปเอาหนวนออกจากคอ พอเสร็จควายตัวนั้นเฉลี่ยวโกรธ ตรงเข้ากระแทกขวิดแทงท่านจนล้มลง แล้วมันยังขวิดแทงซ้ำด้วยเขาอันแหลมคมจนท่านติดปลายเขาของมันแล้ว มันก็สะบัดท่านไปตกในป่ารก แล้วมันก็วิ่งเลยไป ผู้ที่ได้เห็นเหตุการณ์ต่างพากันตกใจเป็นอันมาก รีบวิ่งกันไปช่วยประคองท่านขึ้นแล้วช่วยกันดูแผลให้ท่าน แต่ปรากฏว่า ท่านไม่มีแผลแต่อย่างใดมีเพียงรอยหนังกำพร้าถลอกไปเล็กน้อยเท่านั้น ชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันแปลกใจเป็นอันมาก

เรื่องนี้ทำให้คนทั้งหลายต่างพากันสรรเสริญว่า พ่อท่านแดง มีความศักดิ์สิทธิ์น่าอัศจรรย์ เมื่อโยมของท่านรู้เรื่องเข้า กลับนำควายตัวนั้นกลับไปบ้านในวันนั้น ครั้นอยู่ต่อมาพ่อท่านแดงท่านเห็นว่าในระหว่างผลอาสินที่ได้ปลูกไว้นั้นหญ้าได้ขึ้นรกรุงรังมากขึ้น ท่านจึงไปขอยืมวัวที่บ้านโยมพ่อซึ่งมีอยู่หลายตัวมาเลี้ยงไว้สักตัว พอได้ช่วยเหยียบกินหญ้าไปบ้าง จะได้ลากทรายมาใส่วัดบ้าง เพื่อเป็นเครื่องทุ่นแรง ในการตกแต่งวัดต่อไป ท่านได้เลือกเอาลูกวัวนิลตัวผู้ตัวหนึ่งมา รูปร่างลักษณะคล่องแคล่วอ้วนพีดี ท่านได้ให้นายแพบเป็นผู้นำวัวตัวนั้นมาที่วัดและมอบให้นายแพบเป็นผู้เลี้ยงดูอยู่มาประมาณ ๓-๔ ปี ลูกวัวตัวนั้นก็เจริญเติบโตขึ้นอย่างผิดปกติ เหตุเพราะอาศัยหญ้าดี น้ำดีและการเอาใจใส่เลี้ยงดูเป็นอย่างดี เจ้าลูกวัวตัวนี้ก็กลายเป็นวัวถึกคึกคะนองไปตามประสาของสัตว์ อยู่มาวันหนึ่งวัวตัวนี้เห็นเพื่อนวัวฝูงทั้งหลาย มีวัวตัวผู้และตัวเมียเป็นอันมาก ได้ลอบเข้ามากินหญ้าอยู่ในวัด มันแสดงท่าทีจะออกไปต่อสู้ขับไล่ขวิดแก่บรรดาพวกวัวเหล่านั้น พ่อท่านแดงท่านได้เห็นความดิ้นรนของมันมากขึ้น จึงได้ลงจากกุฏิเข้าไปแก้เชือกล่ามเพื่อจะพาไปผูกไว้เสียที่อื่น ให้พ้นฝูงวัวเหล่านั้นเสียก่อนแล้วค่อยกลับมาไล่ฝูงวัวเหล่านั้นต่อไป เจ้าโคนิลของท่านไม่ยอมไปกับท่าน มันดิ้นรนจะไปหาวัวฝูงนั้นจนได้ แต่ท่านก็ไม่ยอมให้มันไป เจ้านิลตัวนั้นมันโกรธมาก จึงพุ่งเข้าขวิดพ่อท่านแดงเอาจนล้มลุกคลุกคลานหลายตลบ ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ขณะนั้นต่างก็ตกใจ ได้รีบวิ่งมาช่วยกันตัวพ่อท่านแดงออกไป และช่วยกันไล่ไอ้นิลให้หลบออกไป จากนั้นก็ได้ช่วยกันพยุงท่านขึ้นกุฏิ เพื่อทำแผลให้พ่อท่านแดง แต่ปรากฏว่าพ่อท่านแดงท่านไม่มีแผลเลย มีแต่เพียงรอยฟกช้ำดำเขียวเท่านั้น เหตุการณ์นี้ทำให้คนทั้งหลายต่างพากันเชื่อว่าพ่อท่านแดงท่านศักดิ์สิทธิ์ มีผู้คนยำเกรงมากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องการบนบานท่านให้ช่วยเหลือ ในเวลาที่ชาวบ้านต้องทุกข์ได้ยากนานาประการเป็นต้นว่า ถึงคราวเจ็บไข้ได้ป่วยต่างๆ หรือเรื่องเกี่ยวกับหมูไข้ ควายสูญนี้เป็นที่ประจักษ์ศักดิ์สิทธิ์มานักต่อนักแล้วนอกจากนี้สุดแล้วแต่ใครจะต้องการบนบานด้วยเรื่องอะไรได้ทุกอย่าง

ครั้งหนึ่ง มีการพนันนัดกัดปลากันในที่แห่งหนึ่ง มีพวกกัดปลาคนหนึ่งได้นำปลาที่แพ้แล้วไปกัดกับปลาลูกผสม ฝ่ายผู้ถือปลาแพ้ได้ออกชื่อบนบานพ่อท่านแดงเป็นเชิงเล่นตลกว่า “ถ้าพ่อท่านแดงศักดิ์สิทธิ์จริงแล้ว ขอให้ปลาที่เคยกัดแพ้มาแล้วของเขานั้น ให้กัดชนะด้วยเถิด จะเอาข้าวต้มไปถวายสักร้อยลูก” ผลปรากฏว่าปลาที่เคยแพ้มาแล้วกลับชนะเอาจริงๆ ทำให้บรรดาพวกนักเลงปลากัดเหล่านั้นชวนกันโห่ร้องขึ้นเซ็งแซ่ พากันเลื่อมใสในความศักดิ์สิทธิ์ของพ่อท่านแดงขึ้นเป็นอันมาก ในตอนแรกๆนั้นชาวบ้านมักบนท่านด้วยข้าวต้ม เพราะเห็นว่าเป็นของที่ท่านชอบ จึงบนให้เป็นที่ชอบใจของท่าน บางคนบนบานยอมถวายกันคนละร้อยสองร้อยลูกก็มี เมื่อมีชาวบ้านบนบานท่านได้มากขึ้นๆ ภายหลังมีผู้ช่วยออกความเห็นว่า ควรจะทำโกร่ง(ตู้บริจาค)ถวายท่านไว้ เพื่อให้ผู้บนบานท่านต่อไปได้บนบานโดยการใส่ตู้บริจาคบ้าง เพื่อจะได้นำปัจจัยดังกล่าวมาบูรณปฏิสังขรณ์เสนาสนะวัดวาอาราม ซึ่งต่างก็ยินดีบนบานโดยการใส่โกร่งบ้าง บนปิดทองที่เท้าท่านบ้าง บนเป็นข้าวต้มให้ท่านบ้าง ซึ่งต่อมาชาวบ้านทั้งหลายต่างก็นิยมบนบานท่านมากขึ้นเป็นลำดับ นอกจากนี้ ก็ยังมีผู้นิมนต์ท่านไปบูชาเคราะห์ รดน้ำมนต์เป็นกิจประจำ ไม่เว้นแต่ละวัน ด้วยชาวบ้านเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของท่านอย่างสนิทใจ ความเจ็บไข้ได้ทุกข์ของคนเหล่านั้น ก็กลับคล่องคลายหายไปได้ดังความประสงค์ทุกประการ

ต่อมาในปี พ.ศ.๒๔๗๕ ชาวบ้านโคกขี้เหล็กทั้งหลาย ต่างเห็นความลำบากของท่านในเรื่องการหาพระมาอยู่จำพรรษา เพราะผู้ที่จะบวชกับท่าน หากไม่คล่องแคล่วในเรื่องการอ่านหนังสือแล้ว จะไปขอให้พ่อท่านแดงท่านช่วยสอนก็เป็นการยากอยู่ เพราะท่านไม่มีความสามารถในการที่จะสอนได้ ชาวบ้านจึงได้ขออนุญาตพ่อท่านแดงไปนิมนต์พระมาช่วยสอน ซึ่งท่านก็ได้อนุญาตตามคำร้องขอของชาวบ้าน ชาวบ้านโคกขี้เหล็กได้ไปนิมนต์ พระแดง เขมะโก ซึ่งเป็นพระอันดับรองของท่านอาจารย์พระครูสุวรรณสารธารี วัดพระอาสน์ มาอยู่เป็นเจ้าอาวาสวัดโคกขี้เหล็กต่อมา แต่ท่านพระแดง เขมะโก นั้น มีพรรษาน้อยกว่าพ่อท่านแดง จันทะสะโร ที่อยู่มาก่อน ทำให้ชาวบ้านทั้งหลายต่างเรียกนามท่านใหม่ว่า

“ท่านแดงแก่” และ “ท่านแดงหนุ่ม” พระแดง เขมะโก ท่านนี้ ท่านเป็นนักธรรมชั้นตรี ในสมัยนั้นนับว่าเด่นอยู่พอสมควร ท่านมีฝีมือในเชิงช่างดีมาก เช่นวิชาช่างไม้ เป็นต้น ซึ่งการก่อสร้างถาวรวัตถุในวัดโคกขี้เหล็กนี้ เมื่อท่านได้ไปอยู่เป็นเจ้าอาวาสที่วัดโคกขี้เหล็กแล้วก็ได้สร้างโรงเรียนกึ่งถาวรขึ้นหลังหนึ่งจนสำเร็จเรียบร้อย แล้วจึงได้จัดสร้างกุฏิต่อไป ฝ่ายพ่อท่านแดงและนายแพบนั้น ก็ได้แต่เพียงจัดการไปตามธุระหน้าที่ เกี่ยวกับการทำรั้วรอบขอบชิดสำหรับรอบบริเวณวัด แต่เมื่อพ่อท่านแดงท่านเห็นว่า ท่านแดงหนุ่มจัดสร้างกุฏิขึ้นมา ท่านก็ได้คิดที่จะจัดสร้างขึ้นเช่นกัน โดยได้จ้างนายตุ้นมาออกแบบแปลนให้ พร้อมทั้งเป็นนายช่างก่อสร้างให้จนแล้วเสร็จ ในส่วนของกิจการทางวัดนั้น พ่อท่านแดงท่านได้เอาใจใส่เป็นอันมาก ส่งผลให้ที่ดินขิงวัดนั้นกว้างขวางออกไปมากและนอกจากนี้ ท่ายังได้ปลูกผลไม้ และอาสินต่างๆให้วัด ทำให้วัดโคกขี้เหล็กเจริญขึ้นอย่างมากมาย การที่ที่ดินของวัดนั้นกว้างขวางอกไปมากนั้น ทำให้เหล่าวัชพืชงอกขึ้นมามากไปทั่วบริเวณวัด ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงวัดซึ่งต่างก็เลี้ยงวัวควายเป็นประจำอยู่แล้ว ต่างต้องการที่จะนำวัวควายของตนเข้าไปกินหญ้าในบริเวณวัด แต่พ่อท่านแดงท่านไม่อนุญาต เพราะหากนำวัวควายเข้ามาเลี้ยงกินหญ้าในวัด ก็จะทำให้เหล่าอาสินของวัดเสียหาย เหตุดังนี้จึงทำให้เกิดความขัดแย้งขึ้น ระหว่างชาวบ้านที่เห็นแก่ตัว กับพ่อท่านแดงขึ้น จนหนักๆเข้า ก็มีเสียงครหาในตัวพ่อท่านแดง จากพวกชาวบ้านที่เห็นแก่ตัว แต่พ่อท่านแดงก็ยังคงนิ่งเฉยสงบไว้ และเมื่อข่าวนี้รู้ไปถึงหูของพวกญาติพี่น้องของท่าน ก็พากันแค้นเคืองบุคคลเหล่านั้นแทนพ่อท่านแดงเป็นอันมาก ต่างก็พิจารณาหาลู่ทางแก้ไขกันอยู่ว่าจะทำประการใดดี ที่จะให้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป
เรียบเรียงโดยคุณเปี๊ยก ลิกอร์
ขอบคุณที่มา ต​ำ​นาน​เล่าขาน​พระ​ผู้ทรง​ฌาน​อภิญญา​ครู​บ​า​อาจารย์​ผู้​เรือง​วิชา​อาคม​