3671. พ่อเฒ่าโบซอกะเหรี่ยงจอมอาคม (ไพฑูรย์ พันธุ์เชื้องาม) (มีคลิปเสียง)
พ่อเฒ่าโบซอกะเหรี่ยงจอมอาคม (ไพฑูรย์ พันธุ์เชื้องาม)
มนุษย์เราแบ่งออกเป็น 2 ฝ่าย ฝ่ายแรกเรียกกันว่าฝ่ายดีอีกฝ่ายเรียกว่าฝ่ายชั่ว ทั้งสองฝ่าย ต่างป้องกันตัวเองเพื่อความอยู่รอดฝ่ายดีป้องกันคนดีให้พ้นจากการรังควานของคนชั่ว คนชั่วป้องกันคนชั่วให้พ้นจากการทำลายของฝ่ายดีจึงต้องมีคนกลางมากั้นการเผชิญหน้ากันโดยตรงได้แก่กระบวนการยุติธรรมประกอบด้วยตำรวจ อัยการ ผู้พิพากษา
เมื่อไพฑูรย์เรียนกฎหมายรู้สึกพึงพอใจในรูปเทพียุติธรรมที่เป็นตราประจำของศาล ในประเทศฝรั่งเศสไพฑูรย์บอกว่า
“เทพีแห่งความยุติธรรม เป็นรูปสตรีถือดาบและตราชู
ตราชูหมายถึงความยุติธรรม ดาบหมายถึงการลงโทษผู้กระทำผิดให้หลาบจำหรือไม่ก็ประหารเพื่อป้องกันภัยแก่สังคมโดยรวม ที่ทำให้ไพฑูรย์ประทับใจก็คือมีผ้าดำผูกตาของเทพีแห่งความยุติธรรม หมายถึงการตัดสินที่เที่ยงธรรมไม่เลือกข้างไม่เลือกเผ่าวงศ์พงษ์พันธ์ญาติพี่น้องไม่มองเห็นสินบาทคาดสินบนตัดสินตามเนื้อผ้าไม่ฝักใฝ่การเมืองไม่เห็นแก่ลาภยศสรรเสริญ เข็มตราชูจะต้องอยู่กึ่งกลางเสมอ ไม่เอนเอียงไปข้างใด”
สำหรับเมืองไทยนั้นตำรวจมีอำนาจล้นฟ้าแม้จะมีอัยการคอยค้านอำนาจแต่เมื่อใดที่ตำรวจกับอัยการจับมือเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเมื่อนั้นการกลั่นกรองก่อนส่งคดีไปยังศาลสถิตยุติธรรมย่อมเกิดปัญหาอย่างแน่นอนดังเช่นที่ไพฑูรย์เคยเล่าว่า ขณะหลบหนีตำรวจยศจ่าไล่ยิงแล้วสะดุดหกล้ม หัวไปตำขอบทางเดินเท้าจนหัวแตก พอทำสำนวนตำรวจกับเขียนในสำนวนว่าจ่าที่บาดเจ็บหัวแตกให้การว่าไพฑูรย์ ที่อยู่ในระหว่างหลบหนีใช้ปืนตีศรีษะเพื่อเปิดทางจนบาดเจ็บเป็นการเพิ่มโทษในฐานทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจขณะปฏิบัติหน้าที่ทำให้โทษหนักขึ้นไปอีก
ในป่าลึกตรงเขตติดต่อกับพม่าด้านจังหวัดตาก ไพฑูรย์หลบหนีเข้าไปอยู่กับชาวกะเหรี่ยงและชาวเขา มีสิ่งเร้นลับมากมายโดยเฉพาะสิ่งที่เรียกกันว่า”ผีป่า” สำหรับไพฑูรย์แล้วได้เคยเผชิญหน้ากับสิ่งที่เรียกกัน “ผีป่า”มาแล้วด้วยตัวเองขณะนั้นเข้าไป อยู่กับพวกกะเหรี่ยงดงที่ยังคงรักษาขนบธรรมเนียมป่าเอาไว้ได้อย่างมั่นคงเป็นกะเหรี่ยงที่เป็นผู้รักษาเผ่าพันธุ์หัวหน้าหมู่บ้านชื่อ”โบซอ” โบซอเป็นพรานมือฉมัง เป็นหมอยาพื้นบ้านและหมอผีประจำหมู่บ้าน
ไพฑูรย์เป็นไข้ป่าหลงเข้าไปในดงกะเหรี่ยงไข้ขึ้นสูงยาควินินหมด จึงหมดสติไปกลางดง มารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่ที่แคร่มีชายสูงอายุแต่งกายแบบกะเหรี่ยงดงคอยดูแล ไพฑูรย์รู้ตอนหลังว่าชายสูงอายุเป็นหัวหน้าหมู่บ้านชื่อโบซอไปพบไพฑูรย์นอนไม่ได้สติจึงมาเรียกคนในหมู่บ้านหามไพฑูรย์มาที่บ้านของโบซอจัดยาต้มให้กินจนไข้สร่าง
โบซอเป็นอดีตทหารกะเหรี่ยงยศร้อยเอกที่ทำการสู้รบกับพม่า แต่ตอนหลังเมื่ออายุมากเข้าก็ขอปลดตัวเองกับนาย พลโบเมียะหัวหน้ากะเหรี่ยง กู้ชาติกลับมาอยู่บ้านเดิมในป่าและได้รับการยอมรับให้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านเพราะมีความรู้ทั้งด้านการเป็นพราหมณ์เป็นหมอยาโบราณ หมอผีโบซอเล่าให้ไพฑูรย์ฟังว่า
ในป่านี้มีอันตรายอยู่ 3 อย่าง สัตว์ร้ายได้แก่เสือและงูพิษ ผีป่า ตอนกลางคืนต้องระวังอย่าโต้ตอบกับเสียงประหลาดที่หู เพราะผีป่ามักเลียนเสียงคนที่คนๆนั้นคุ้นเคยเมื่อเผลอโต้ตอบออกไปผีป่าก็จะเข้าสิงสู่ในตัวผู้นั้นแล้วกินเครื่องในจนตายหากผู้มีวิชาขับออกไม่ทันคนๆนั้นก็จะถึงแก่ ความตาย
ไพฑูรย์บอกว่าเมื่ออยู่ในป่ากับกะเหรี่ยงดงก็เหมือนกับการพักร้อนเพราะตำรวจจะไม่มารบกวนหรือวอแว ด้วยกิตติศัพท์เรื่องวิชาอาคมและความกล้าหาญในการรับมือกับผู้บุกรุกเข้าไปก่อกวนเป็นที่เล่าลือด้วยความอยากรู้ในเรื่องวิชาอาคมไพฑูรย์จึงขอเรียนวิชาแต่พ่อเฒ่าโบซอปฏิเสธอย่างนิ่มนวลว่า
“วิชาอาคมของกะเหรี่ยงดงจะไม่ถ่ายทอดข้ามเผ่าพันธุ์จะถ่ายทอดให้คนในเผ่าพันธุ์เท่านั้น จะถ่ายทอดให้คนนอกได้เฉพาะเรื่องการตามแกะรอยสัตว์ป่า แกะรอยคน การดำรงชีวิตในป่ากับวิชาอาคมการป้องกันตัวพื้นฐานเท่านั้น การครอบตำราใหญ่จะไม่มีการครอบให้อย่างเด็ดขาด”
ในขณะที่ไพฑูรย์พักอยู่กับกะเหรี่ยงดงมีเสือโคร่งมาอาละวาดกัดกินสัตว์เลี้ยงของชาวกะเหรี่ยงดง จนที่สุดก็คาบเอาคนในหมู่บ้านไปกินต้องออกไปตามศพที่เหลือเพียงบางส่วนคืน พ่อเฒ่าโบซอรับหน้าที่ตามวิญญาณของบีเซหนุ่มใหญ่ในหมู่บ้านกลับมาโดยประกอบพิธีเบิกไพรในหมู่บ้านด้วยไก่ต้ม เหล้าขาวที่ทำกันเอง ไข่ต้ม ยาสูบ พ่อเฒ่าร่ายเวทย์ด้วยเสียงดังเป็นเวลานาน การร่ายเวทย์ไพฑูรย์บอกว่ามีระดับเสียงสูงต่ำ บางครั้งก็รัวเร็วและเร่งรัด
กลิ่นธูปฟุ้งกระจายไปทั่วเปลวเทียนตั้งตรงแม้จะมีลมพัดมาก็ไม่ไหวไปมาเป็นที่น่าแปลกใจขณะที่ความเงียบเข้าปกคลุมก็พลันมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นในหมู่ชาวบ้านที่นั่งดูพิธีสตรีนางหนึ่งทะลึ่งลุกขึ้นเดินอาดๆ มายังพ่อเฒ่าโบซอ พ่อเฒ่านั่งจ้องดูเฉยๆพอเดินเข้ามาได้ระยะพ่อเฒ่าก็หยิบข้าวสารที่ในขันขึ้นมากำหนึ่ง สาดขึ้นไปในอากาศให้ตกพรูลงมาเหนือศีรษะและร่างของสตรี นางนั้น
สตรีนางนั้น หยุดเดินเปลี่ยนเป็นเต้นเร่าๆ สองมือปัดหัวลงมาจนถึงเนื้อตัวเหมือนคนโดนของร้อนๆ สบถด่าทอเอ็ดอึง พ่อเฒ่าโบซอลุกขึ้นยืนเอาไม้เท้าคู่มือจี้ไปที่ลิ้นปี่แล้วดันไปข้างหน้าเบาๆร่างของสตรีนางนั้นกระเด็นถอยหลังเหมือนถูกถีบในท่ามอญยันหลักหงายหลังนอนกระแทกพื้นดังอั้ก พ่อเฒ่าตามไปใช้หัวไม้เท้าเคาะลงไปบนกระหม่อมของร่างที่นอนหงายอยู่ที่พื้นเบาๆ ไพฑูรย์เล่าว่า
“แทนที่จะเป็นเสียงผู้หญิงกลับเป็นเสียงแหบห้าวของผู้ชายโต้ตอบกับพ่อเฒ่าโบซออย่างไม่ลดราวาศอก พ่อเฒ่าโบซอยืนอยู่ ที่ปลายเท้าของร่างสตรีนางนั้นภาวนากระทืบฝ่าเท้าลงไปสามครั้งกระทืบลงไปครั้งหนึ่งร่างของสตรีนางนั้นก็สะท้อนขึ้นลงเหมือนโดนฝ่าเท้ากระทืบลงไปอย่างจังครั้งที่สามจึงแน่นิ่งไปสักครู่ก็ลืมตาขึ้นมาทำหน้าตาประหลาดเหมือนกับจะถามว่านี่ฉันเป็นอะไรไป”
หลังจากกลับมาบ้านแล้วพ่อเฒ่าโบซอเล่าให้ไพฑูรย์ฟังว่าผีที่มาเข้าร่างของสตรีนางนั้นเป็นผีป่าระดับหัวหน้าจะเอาวิญญาณของบีเซไว้เป็นบริวารจึงมาเข้าร่างคนเพื่อจะบอกกับพ่อเฒ่าว่าอย่าติดตามเอาวิญญาณคืนแต่พ่อเฒ่าได้บอกไปว่าถึงอย่างไรก็ต้องไปเอาวิญญาณของบีเซคืนมาให้ได้ผีป่าจึงท้าทายว่าแน่จริงก็ไปเจอกันที่ดงยางดำ
ดงยางดำเป็นบริเวณป่าที่มีไม้ยางขึ้นหนาแน่นจนกลายเป็นดงไม้ยางและเมื่อมีการเผาเอาน้ำมันยางก็จะมียางที่เผาอ้อยลงมาที่ต้นยางจนมีสีดำมีศาลไม้ที่ปลูกไว้สำหรับให้ผีป่ามาอาศัยอยู่แบบถ้อยทีถ้อยอาศัย หากมีชาวบ้านกะเหรี่ยงดงหลงป่าหรือตายในป่าหาศพไม่เจอก็จะมาทำพิธีเพื่อขอให้ผีป่าช่วยเหลือค้นหาแต่คราวนี้พ่อเฒ่าต้องประฝีมือกับหัวหน้าผีป่าเสียเองจึงเป็นเรื่องใหญ่
พ่อเฒ่าโบซอมีลูกศิษย์ติดตามมาสองคนส่วนไพฑูรย์ไปในฐานะคนนอกผู้สังเกตการณ์ก่อนออกเดินทางพ่อเฒ่าเอาด้ายสายสิญจน์ที่มีเขี้ยวเสือลงอักขระเจาะรูร้อยเอาไว้มาคล้องคอให้สั่งว่าอย่าเอาออกจากตัวจะช่วยคุ้มกันอันตรายขณะที่ประกอบพิธีให้ดูเฉยๆสงบปากสงบคำเพราะอันตรายมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
เมื่อไปถึงดงยางดำพ่อเฒ่าโบซอวางผ้าขาวม้าบนพื้นแล้ววางไก่ต้ม เหล้า ยาสูบไว้บนผ้าขาวจุดธูปเทียนปักบนดินนั่งร่ายเวทศิษย์สองคนแยกกันนั่งประกบซ้ายขวาคนหนึ่งถือดาบลงอาคมอีกคนหนึ่งถือหน้าไม้ขณะที่พ่อเฒ่าโบซอร่ายเวทท้องฟ้าเหนือดงยางดำก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นมืดทึบมีลมพายุพัดเสียงอู้ๆที่น่าแปลกคือเฉพาะในดงยางดำแต่บริเวณใกล้เคียงไม่มีแม้แต่ใบไม้แห้งสักใบก็ไม่มีลงมากระทบ
พ่อเฒ่าโบซอหันไปทางศิษย์ที่ถือดาบลงอาคมชี้มือไปที่ศาลไม้หน้าดงยางดำศิษย์ผู้ถือดาบลงอาญาจึงควงดาบวิ่งเข้าไปแล้วฟันแทงอากาศคล้ายกับกำลังต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็นที่แปลกก็คือท่วงท่ารุกรับกลมกลืนเหมือนกำลังสู้รบกับใครคนหนึ่งจริงๆพ่อเฒ่าโบซอหันไปพูดกับศิษย์คนที่ถือหน้าไม้ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่วงการต่อสู้ระหว่างศิษย์คนแรกมีดหมอในมือเข้าประสานฟันแทงอากาศเพื่อเพิ่มแรงกดดันให้สิ่งที่มองไม่เห็นตัว
ครู่ใหญ่พ่อเฒ่าโบซอกับศิษย์จึงแยกซ้ายขวาต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็นที่อยู่ตรงกลางโดยมีศิษย์ที่ถือหน้าไม้ที่ได้สอดลูกศรที่ใช้กับหน้าไม้ทำด้วยไม้เหลาปลายมีหัวลูกศรเหล็กปลายแหลมครอบปลายไว้คอยหาลั่นหน้าไม้ตอนหนึ่งปลายมีดหมอของพ่อเฒ่าโบซอกับปลายดาบของศิษย์ชี้ิเข้าหากันตรงกลางลักษณะเหมือนกดดันสิ่งที่อยู่ตรงกลาง
“พื่บ..กึก..วืด”
ไพฑูรย์บอกว่าแทนที่ลูกศรจากหน้าไม้จะผ่านอากาศ เข้าไปที่ศาลกลับหยุดอยู่ตรงกลางอากาศตรงช่องว่างที่ปลายมีดหมอกับปลายดาบชี้ี่เข้าหากันทั้งพ่อเฒ่าโบซอและศิษย์ที่ถือดาบยกปลายมีดและปลายดาบขึ้นไปด้านบนลูกศรหน้่าไม้จึงวิ่งผ่านไปตรึงอยู่กับเสาศาลดงยางดำพายุหยุดพักท้องฟ้าเปิดเป็นปกติ
พ่อเฒ่าโบซอเดินเข้าไปเอามือจับลูกศรหน้่าไม้แล้วร่ายเวทย์กำกับก่อนถอยออกมาล้วงกระบอกไม้ไผ่ออกมาจากย่ามเอาปลายกระบอกจ่อที่ศาลเจ้าดงยางดำครู่หนึ่งจึงเอาผ้าขาวลงอักขระมาปิดปากกระบอกรัดด้วยเชือกจนแน่นยัดกลับเข้าไปในย่ามพยักหน้าให้ศิษย์สองคนเดินตามหลังมา
พ่อเฒ่าบอกกับไพฑูรย์ว่า
“ได้วิญญาณบีเซมาแล้วส่วนหัวหน้าผีป่าดงยางดำลูกดอกจะตรึงเอาไว้อย่างนี้เป็นการทรมานให้หลาบจำจะพ้นจากคำสาปได้ 2 อย่างคือมีคนมาดึงออกหรือผุพังไปตามกาลเวลาเพราะตัวลูกศรทำจากไม้ที่ผุพังได้ง่าย ต่อไปคงไม่กล้ากำแหงกับพ่อเฒ่าอีก”
สมควรแก่เวลาไพฑูรย์จึงลาพ่อเฒ่าโบซอออกเดินทางต่อไปเพราะมาพักที่หมู่บ้านกะเหรี่ยงดงทำให้ พ่อเฒ่าโบซอกับชาวบ้านต้องลำบาก พ่อเฒ่าสั่งว่ารักษาเขี้ียวเสือไว้ให้ดี มันจะคุ้มครองไพฑูรย์ให้แคล้วคลาดจากอันตรายทุกประการ
ขอบคุณข้อมูลดีๆจาก : นักเลง โบราณ ตำนานหนังเหนียว
ขอขอบคุณคลิปดีๆจาก : สองยาม
นำเสนอโดย : แอพเกจิ – AppGeji
