โดนรังแกด้วยอาคม (ตอนที่ 1)

โดยปกติจะไปหาคุณประสงค์วันหยุดเสาร์อาทิตย์แต่วันนี้ยกเว้นเป็นกรณีพิเศษเพราะโดนรังแกด้วยอาคม!! (ผมขอเรียกว่า “โดนอัด” ก็แล้วกันเพราะเรียกกันจนติดปาก) ดูเหมือนการโดนอันมันเป็นเรืองที่ผมและศิษย์พี่อีกคนโดนกันจนชินอาจจะมีงงบ้างว่า “กรูไปทำไรให้ใครวะ มาอัดกรูจัง” แล้วก็จัดการกันเองตามฉบับศิษย์มีครูกันตามเรื่องตามราวให้มันจบๆไปแต่คราวนี้ไม่ใช้!! มันจนป้ญญาจริงๆเลยต้องไปรบกวนคุณประสงค์แก้ให้.

เมื่อคืนก็นัดแนะเวลากับศิษย์พี่ผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกันพอเช้าผมก็ควบรถคู่ใจไปหาคุณประสงค์ด้วยความสนิทแกทักมาว่า “ไมมาเร็วจังไม่เก็บไว้อีกซักสองสามวันละ” (คือเมื่อคืนพึงโทรไปถามแกว่าโดนอัดแล้วตอนเช้ามาเลย)

พอทักทายตามภาษาคนคุ้นเคยกันพอหอมปากหอมคอครูบาอาจารย์ก็ส่งสัญญาณให้ต่างก็แยกย้่ายกันไปเปลียนชุดขาวกัน พอเสร็จก็มานั่งประจำที่โดยมีคุณประสงค์นั่งรออยู่ก่อนแล้วก็จัดแจงเตรียมพานครู (มีดอกไม้สามสี ธูป เทียน หมากพลูอย่างละ 9 และค่าครู) กันคนละไม้คนละมือก็โดยไม่ต้องบอกเพราะรู้ใจกันดีอยู่แล้ว ช่วงอึดใจพานครูก็มาอยู่ตรงหน้า

ตามธรรมเนียมครับผมให้ศิษย์พี่ก่อนแก่ไม่รีรอยกพานขึ้นอธิฐานบอกเล่าครูบารอาจย์พอเสน็จก็ส่งให้คุณประสงค์พอแกรับพานเสร็จแกก็ตรวจดูว่าเหตุเกิดมาจากอะไรเพื่อความแน่นใจในการแก้

“เทวดานพเคราะห์” แกบอก พวกเราก็เข้าใจทันทีเพราะพอเดากันออกมาก่อนว่าเป็นวิชาอะไร คือสำหรับพวกผมแล้วการรับรู้มันไวกว่าคนทั่วไปด้วยการฝึกจิตอย่างที่บอกพวกเรามันศิษย์มีครู เข้าเรืองกันต่อดีกว่าก็เป็นอันว่าให้คุณประสงค์แกจัดการไประหว่างนั้นเราก็นั่งภาวานา พุธ โธ ไปตามสูตรพอเสร็จแกก็ให้นั่งสมาธิต่อไอ้ต้อนนั่งนี่มันอิ่มดีแท้ ระหว่างนั่งนี้ตัวเบาโปร่งกว่าที่เคยนั่งเองที่บ้าน พอออกจากสมาธิแกถามแบบยิ้มมาว่าเป็นไงก็เลยตอบแกไปว่าอิ่มดีครับ แกเลยบอกต่อไปอีกว่าเมือกี้ข้างบนเขามาให้พร

ปล. ผมไม่ขอบอกละกันนะครับว่ามันคือวิชาอะไรแต่จะอธิบายว่ามันเกิดมาจากอะไรแล้วผลเป็นเช่นใดในโพสต์ต่อๆไป