6199. ตำนานเล่าขาน “มนต์ซวดน้ำ!” วิชาทางประดาน้ำโบราณของชาวอีสาน

“มนต์ซวดน้ำ” เป็นวิชาอีสานโบราณ แปลว่า วิชาทาง “ประดาน้ำ”
เรื่องมีว่า…. หนองจันทร์ เป็นหนองน้ำขนาดใหญ่ ในเขตอำเภอศรีวิไล (จังหวัดหนองคายเดิม) หนองนี้กว้างใหญ่ไพศาลและอุดมสมบูรณ์มาก สักสี่สิบปีก่อน นั้นหนองใหญ่แห่่งนี้มีจระเข้น้ำจืดอยู่มากมาย เชื่อว่าเป็นของผีมเหศักดิ์ใหญ่เจ้าของหนองน้ำแห่งนี้ ใครจะหาปลา ต้องออกปากขอปลา เมือหาได้ตามที่ขอแล้วจะต้องหยุดหาปลา ไม่เช่นนั้นจะมีอันเป็นไป

จระเข้ในหนองน้ำนี้มีอยู่หลายร้อยตัว ยามบ่ายจะมาผึ่งแดดกันสลอนริมฝั่ง วัวควายชาวบ้านถูกจระเข้ลากไปกินเป็นเรื่องปรกติ บางพื้นที่ในหนองน้ำจะเป็นวังน้ำลึก ที่นั่นปลาจะตัวใหญ่ พอๆกับจระเข้จะดุร้ายเป็นพิเศษ ใครจะเข้ามาหาปลาในเขตหนองจันทร์ ต้องออกปากขอ ปลาก่อน จระเข้ที่อยู่ในบึงน้ำใหญ่ก็จะไม่ทำร้ายเลย

พ่อธรรมเคน(นามสมมุติ) เป็นหมอธรรมใหญ่แถวบ้านนั้น ว่ากันว่าท่านสามารถดำน้ำได้นานมากเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว ท่านมีวิชา “ซวดน้ำ” ท่านใช้วิชานี้ในทางหาสินใต้น้ำ ก่อนจะดำทุกครั้งต้องบริกรรมตบผิวน้ำเพิกสัตว์และวิญญาณร้ายเสียก่อน ก่อนจะใช้มนต์วะน้ำ เพื่อให้หายใจใต้น้ำนี้ได้

เงือกเป็นผีน้ำชนิดหนึ่ง ที่สามารถชักคนลงไปกินในน้ำได้ ถือเป็นผีน้ำที่คนพื้นถิ่นกลัวกันมาก หนองใดมีผีเงือก อยู่ที่นั่นมักจะมีของดีในน้ำ จำพวก “เหล็กเปียก” หรือ ทรัพย์สินแต่โบราณ จึงทำให้ที่นั่นมีความเข็ดขวาง ผู้จะดำน้ำต้องท่องคาถาเพิกเสียก่อน ผีเงือกจึงจะเกรงกลัว การดำน้ำหาของนั้นท่านไม่ให้โลภมาก และต้องดำครั้งหนึ่งไม่เกินสองชั่วโมง ไม่อย่างน้ันจะหนาวสั่นเกือบตาย กิติศัพท์การ ซวดน้ำของธรรมเคนเป็นที่ลือชาไปไกล

วันนั้นพ่อตาหมาน ไม่หมานสมชื่อ(หมานแปลว่า มีโชค เฮง) ออกหาปลาในหนองจันทร์ แกคงไม่ได้ออกปากขอปลาจากมเหศักดิ์เจ้าหนองเสียก่อน แหหว่านลงไปในน้ำติดจระเข้ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง แกตกใจมากวิ่งขึ้นฝั่ง ด้วยความเสียดายแหและนึกอยากลองวิชาพ่อธรรมเคน เลยออกปากท้าพนัน ให้หมอธรรมใหญ่ลงปลดแหออกจาก อ้ายเคี่ยมตนนั้น พ่อธรรมเคนต่อลองเค้าพนันจนเป็นที่พอใจ

จึงตรงไปที่วังน้ำแห่งนั้น บริกรรมคาถาเพิกน้ำ และวะน้ำ หายลงไปในวังแห่งนั้น ตาหมานก็นั่งเฝ้าด้วยใจจดจ่อ เพราะจระเข้ในวังนี้ดุยิ่งนัก ประมาณครึ่งชั่วยาม ธรรมเคนก็โผล่พ้นผิวน้ำ เอาแหนั้นคืนกับเฒ่หมาน พอธรรมเคนขึ้นมาบนฝั่ง จระเข้ตัวนั้นก็โผล่ขึ้นมาฟาดหัวฟาดห่าง พ่อธรรมเคนเลยออกปากว่า “ลับหลังกูนี่มึงเก่งนักนะ บักขี้หมาติดดังเอ๋ย” เรื่องนี้ยังเล่าขานกันมาอีกนาน ครั้นประมาณปี๒๕๑๘ มีบริษัทฝรั่ง เอาปืนมาให้ชาวบ้านยืมไปล่าจระเข้ และรับซื้อหนังมันด้วยราคางาม

จากน้ันไม่กี่ปี จระเข้หนองจันทร์ก็กลายเป็นแค่ตำนานไปเสียแล้ว วิชาซวดน้ำ ยังมีผู้สืบทอดอยู่น้อยมาก จระเข้สัตว์ดึกดำบรรพ์ยังแทบสูญพันธ์ นี่แหละความไม่แน่นอนของโลก ….

เล่าโดยธรรมบุนนาก

ขอบคุณข้อมูลดีๆจาก : พิสสนูครูมนต์
ขอขอบคุณรูปภาพสวยๆจาก : TNews
นำเสนอโดย : แอพเกจิ – AppGeji

error: ถ้าจะก๊อปกรุณาให้เครดิตท่านเจ้าของบทความ
%d bloggers like this: