1057. ความทรงจำกับหลวงปู่แช่ม ฐานุสสฺโก วัดดอนยายหอม

เช้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมากับอาการงัวเงียนึกขึ้นได้ว่าวันที่ 9 ธันวาคม เมื่อปี พ.ศ.2536 เป็นวันมรณภาพของ
หลวงพ่อแช่ม ฐานุสสฺโก วัดดอนยายหอม เลยนึกอยากจะขีดเขียนอะไรเพื่อหลวงปู่แช่ม

เสียหน่อยคงไม่ว่ากันนะครับ…

ผมเข้าไปกราบหลวงปู่แช่มเมื่อประมาณปี พ.ศ.2531 ในคราวนั้นเป็นไปด้วยพ่อบังเกิด
เกล้าของผมคนเดียวที่ถามผมว่าอยากไปกราบพระที่ไหนไหมจะพาไป…

ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่คุณพ่อ “ตั้งใจ” พาผมไปกราบพระ เพราะหลังจากนั้นคุณพ่อก็พา
ผมไปกราบพระเถรานุเถระอีกหลายๆที่เช่นหลวงพ่อแพ วัดพิกุลทอง หลวงพ่อเปิ่น
วัดบางพระ หลวงพ่อหยอด วัดแก้วเจริญ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช เป็นต้น…

ไปถึงวัดดอนยายหอมด้วยความทุลักทุเลเพราะทั้งพ่อและลูกต่างก็ไม่รู้จักวัดอาศัย
แต่อาศัยถามชาวบ้านไปเรื่อยๆ พ่อบอกว่ามีแผนอยู่ที่ปากไม่ต้องกลัว ไม่มีทางหลงเด็ดขาด
(พ่อมักเรียกการถามทางอย่างนี้ว่า “แผนที่ปาก” ) …

สุดปลายทางของ ”แผนที่ปาก” ครั้งนี้คือ “วัดดอนยายหอม”…

วัดดอนยายหอมในปีนั้นยังไม่มีถาวรวัตถุมากเหมือนในปััจจุบันและกุฏิหลวงพ่อแช่ม นั้นหา
ง่ายมากเพราะมีรถจอดอยู่เต็มหน้ากุฏิ ก็กุฏิที่เป็นของหลวงพ่ออวยพรอาศัยอยู่ทุกวันนี้

นั่นแหละครับ….

เดินเข้าไปข้างในเห็นหลวงปู่แช่ม อยู่ในกุฏิรายล้อมด้วยญาติโยมมากมาย…
เห็นท่านแล้วความเหนื่อยจากการถามทางเมื่อครู่มลายหายไปสิ้น….

นั่งดูหลวงปู่อยู่ห่างๆด้วยเรานั้นเป็นเด็กอยู่แต่ก็สังเกตุอยู่ในทีว่า ท่านนั้นมีเมตตามากๆ
ใครเข้าไปหาท่านล้วนแต่ได้ของดีติดไม้ติดมือ พร้อมกับคำอวยพรขอให้รวยๆ เฮงๆ
กลับมาทุกคน….

ผมนั่งอย่างนั้นอยู่นานจนไม่มีใครเหลืออยู่ในกุฏิแล้ว เหลือเพียงพ่อกับผมเพียงสองคน..
พ่อจึงได้กราบเรียนหลวงปู่ว่า “ไม่เคยมาหาหลวงปู่มาก่อนและลูกชาย(ซึ่งก็คือตัวผมเอง) อยากมากราบหลวงปู่เลยตั้งใจว่าจะมากราบหลวงปู่กัีนน่ะครับ”…

“เอ้าดี…ยังเด็กอยู่เลยแต่อยากไหว้พระไหว้เจ้า” หลวงปู่แช่มเริ่มปฏิสันฐานตอบ

โต้ด้วยความเมตตา…

ก่อนกลับท่านได้แจกเชือกจรเข้ขบฟันม้วนกับผ้ายันต์พร้อมด้วยเหรียญรูปเหมือน
ท่านเป็นที่ระลึก…

นั่นเองเป็นการไปกราบหลวงปู่แช่มครั้งแรกของผมกับคุณพ่อ…
หลังจากนั้นผมก็หิ้วปิ่นโตไปวัดดอนยายหอมกันทั้งครอบครัวอีกหลายครั้ง…

ทุกครั้งล้วนได้รับความเมตตาจากหลวงปู่แช่ม ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี…
บ้างก็เล่าเรื่องนิทานปรัมปราพร้อมคติสอนใจให้ บ้างก็พาเดินดูรอบๆวัดให้หญ้า
วัวชนที่ท่านเลี้ยงไว้ในวัด ..

ให้อาหารนกแลไก่ที่อยู่ตามหน้่ากุฏิท่าน…

มีเรื่องเล่าให้ฟังเรื่องหนึ่ง…
ครั้งหนึ่งที่โรงเรียนเก่าของผมซึ่งที่ตั้งของโรงเรียนเป็นที่พระราชทานโดยเป็นที่
เก็บรถม้าของล้นเกล้ารัชกาลที่5 ด้วยเป็นที่เก่าก็มักจะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเสมอ..
ไม่ว่าจะเป็นเสียงโหยหวนตอนกลางคืนแต่ที่น่ากลัวสุดคือมีนักเรียนเสียชีวิตทุกปี…
บางท่านอาจจะว่าไม่เห็นแปลกเลยนักเรียนเป็นพันจะมีคนเสียชีวิตบ้างจะเป็นไรไป….
แต่สำหรับตัวผมและนักเรียนที่เรียนอยู่รู้สึกแปลกจริงๆนะครับเพราะคนที่เสียชีวิตนั้น
จะเป็นเฉพาะ ม.3 สลับกับ ม.6 ทุกปีและเป็นอย่างนี้มาโดยตลอด…
ตอนผมอยู่ม.2 ก็มีพี่ ม.3 ฆ่าตัวตาย ตอนผมขึ้นม.3 ก็มีพี่ม.6 โดนรถชนตายแถมด้วย
ปีนั้นมีนักเรียนม.3 เพื่อนผมเองขับมอเตอร์ไชค์ชนเสาไฟฟ้าเสียชีวิตที่โค้งระหว่าง
เขาดินวนา กับพระที่นั่งอนันตสมาคม…เรื่องมันน่าจะจบแค่นั้น….

แต่มันโชคของผมที่ต้องเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนเดิม….แต่เรื่องมันไม่หยุดซิครับ….
คือยังคงมีนักเรียนเสียชีวิต ม.3 สลับกับ ม.6 เรื่อยมาแต่คราวนี้โชคร้ายเป็นของ
นักเรียนม.6 รุ่นผม….
มีเพื่อนม.6 รุ่นผมคนหนึ่งฝันครับ…ฝันว่ามีคนใส่ชุดแดงอย่างคนโบราณไล่จับนักเรียน
มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งหนีขึ้นไำปจนมุมบนดาดฟ้าและโดนผลักตกมาที่ม้าหินด้านล่าง 3
คนตายคาที่ โดยที่ 1 ใน 3 คนนั้นโชคร้ายที่คือผม…(ฮือ…ทำไมถึงต้องเป็นเรา)

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่นักเรียน ม.6 ระส่ำระสายเป็นที่สุดถึงขนาดโดดแถว โดดเรียน
ตอนเช้านัดกันไปวัดทำบุญกันทั้งรุ่น…(ถ้าใครอยู่โรงเรียนนี้ในช่วงเวลานั้นจะจำ
ได้เพราะตอนเช้าวันรุ่งขึ้นท่านอาจารย์ถึงขนาดพูดออกไมค์หน้าเสาธงถึงเรื่อง
ที่นัักเรียนโดดเรียนไปทำบุญเลยทีเดียว)….

แต่สำหรับผมด้วยความร้อนรุ่มไม่สบายใจ…ก็เลยปรึกษาคุณพ่อ และคุณแม่ว่า
จะไปทำบุญที่ไหนดี…ไวเหมือนความคิดทุกคนลงมติว่าต้อง หลวงปู่แช่ม
วัดดอนยายหอมองค์เดียวเท่านั้น…

ตอนนั้นปลายปี พ.ศ.2535 ไปถึงวัดเล่าทุกอย่างให้หลวงปู่แช่มฟังท่านหลับ
ตาซักครู่แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร…เรา(หมายถึงตัวผม)น่ะไม่มีดวงอุบัติเหตุ
ยังอยู่อีกนาน”

คุณพ่อและคุณแม่ผมพร้อมใจกันยกผมให้เป็นลูกหลวงปู่แช่ม… หลวงปู่แช่มก็ทำ
พิธีรับโดยผูกสายสิญจน์คล้องคอให้หนึ่งเส้นพร้อมทั้งพรมน้ำมนต์อย่างนานให้
อีกหนึ่งครั้ง….

นั่นเองทำให้ผมคลายความกังวลลงได้…
และยังคงไปวัดเพื่อกราบหลวงพ่อแช่มซึ่งเป็นพ่อบุญธรรมของผมอย่างต่อเนื่อง…

วันที่ 4 ธ.ค. 36 หลวงปู่แช่ม และท่านพระครูสมห์อวยพร รับนิมนต์ปลุกเสกน้ำ
พระพุทธมนต์แลสิ่งของมงคลที่ท้องสนามหลวง….

เย็นวันที่ 8 ธ.ค 36 หลวงปู่แช่มเดินตรวจวัดตามปกติ…ให้หญ้าวัวและอาหาร
ไก่เหมือนปกติ…ตอนกลางคืนมีแขกมาหาท่านเพื่อปรึกษากันเรื่องตึกโรงพยาบาล
นครปฐมที่องค์หลวงปู่เป็นประธานอุปการะอยู่….

เช้าวันที่ 9 ธ.ค 36 ท่านพระครูสมุห์อวยพร (สมณศักดิ์ขณะนั้น) ออกไป
ปลุกเสกงานที่ต่างจังหวัดแต่เช้าตรู่โดยไม่ได้ไปกราบลาหลวงปู่เหมือนเคย
อาจจะยังเช้าตรู่อยู่ก็เป็นได้…

หลังจากท่านพระครูฯ ออกไปไม่นานลูกศิษย์ซึ่งเห็นผิดสังเกตุเนื่องจาก
โดยปกติหลวงปู่แช่มจะตื่นแต่เช้าจึงเข้าไปดูเห็นหลวงปู่แช่มนอนอยู่ในท่า
สีหไสยาสน์แต่ปราศจากลมหายใจแลสัญญาณชีพทั้งหลาย…
สิ้นแล้วดวงประทีปแห่งดอนยายหอม

ครั้งหนึ่งหลวงปู่แหวน สุจิณโณ พระอริยเจ้าผู้ดับขันธ์ไปแล้วแห่งดอยแม่ปั๋งเคยกล่าวกับ

ชาวนครปฐมที่บุกป่าผ่าดงไปกราบท่านถึงที่เชียงใหม่ว่า

“อยู่นครปฐมมีพระเถระเก่งรูปหนึ่งเคยสนทนาธรรมกันหลายครั้ง ปฏิปทาน่าเลื่อมใส

ท่านชื่อ แช่ม อยู่วัดดอนยายหอม”

แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอสำหรับการการันตีปฏิปทาของอริยเมตตาแห่งดอนยายหอม
ผู้ล่วงลับท่านนี้…

ขอขอบคุณข้อมูลดีๆจาก : oknation
ขอขอบคุณรูปภาพสวยๆจาก : กัปตันjack
นำเสนอโดย : แอพเกจิ – AppGeji